3 november 2023.
Galopina.
Kan je Unesco immaterieel werelderfgoed eten? Jawel, want de Mexicaanse keuken heeft dat Unesco-label. Voorlopig zijn we niet echt fan: wat we tot nu toe gegeten hebben, is weliswaar nooit te pikant maar toch met sterke, uitgesproken smaken en dikwijls verdronken in salsa of “mole”. Niet zo in Galopina. Elisa, die niet alleen de boel runt maar ook kookt, zette ons gisteravond een drie gangen maaltijd voor: fris slaatje, zeebaars in witte wijn saus, Belle Hélène peer = top! Galopina is trouwens meer een B&B dan een hotel: vijf kamers en … wij zijn hier de enige gasten! Van rust gesproken.
Vandaag bezoeken we voor het eerst een “grote” archeologische site: Uxmal, wat in Maya-taal “de driemaal gebouwde” betekent. Anderhalf uur rijden, langs lange, rechte en groene wegen, door oude dorpjes, waar een koe langs de straatkant toekijkt hoe stukken van haar zus op de grill liggen te roosteren. In sommige van die dorpjes liggen zelfs een Maya-piramide en een kerk zij aan zij (Palacio de los Estucos in Acanceh).
Naast topes zijn straathonden (“perros callejeros”) het grootste probleem: ze maken er een sport van om op het laatste moment weg te springen of zelfs doodleuk te blijven liggen midden van de straat. Bovendien valt er af en toe een miezerige motregen bij 24 -26° C. Bij een vuilhoop zitten gieren op de weg.
Uxmal.
Hoe efficiënt is dit georganiseerd: parking betalen, slagboom open. Ticket betalen (met credit card) en belasting apart (in cash). Tickets scannen en … binnen. Heel wat anders dan in Ek’Balam. Al onmiddellijk onder de indruk: de toegangsweg brengt ons aan de achterkant van de imposante “Piramide van de Tovenaar”, 35 meter hoog. Het “Nonnenklooster” daar net achter heeft niets met klooster of nonnen te maken: een geheel van vier gebouwen rond een vierkant plein deed de Spaanse veroveraars denken aan een klooster, vandaar. “Gewapend” met het boek “Archeologische Maya Sites in Yucatán” van Sergio Vazquez (2021) op e-reader wandelen we door de 1 km brede en 6 km lange site. Wat een prachtig gerestaureerde en goed onderhouden plek. Ook het aantal bezoekers valt mee: door de uitgestrektheid van de “stad” zijn er nooit te veel mensen op één plek. We kunnen zelfs foto’s zonder menselijke aanwezigheid schieten! Meer dan twee uur dwalen we rond … een vervellende leguaan zonnebaadt op de oude stenen: die kan het allemaal niets schelen.
Na een snelle snack – Rollos de Pollo – terug naar Galopina. Daar hebben we nog tijd voor een kleine wandeling in de brousse, geëscorteerd door de twee honden van Galopina. Natuurlijk ook voor een aperitief achteraf: witte wijn met “crema de alcachofa” (artisjok). De geneugtes van “slow travel” …
P.S. Onze eerste week in Mexico zijn we zonder kleerscheuren door gekomen … of toch niet: Betty heeft vandaag haar broek gescheurd. Ik heb even getwijfeld maar “Met de billen bloot in Uxmal” zou toch geen gepaste titel zijn voor een serieuze blog. 😂
Blue Crane reisverhalen. 