Categorie: Portugal

6 augustus 2021.  

Maar we zijn niet gekomen voor een trouwpartij. Achter de kerk ligt de oude middeleeuwse stad. Huizen met twee verdiepingen, balkons, gekleurde gevels. Toch weer anders dan andere steden hier in de regio. Een vrouwtje wat er stokoud uit ziet, houdt Lou en Evelien staande en steekt een heel verhaal af in het Portugees. Ze lijkt vertederd door Lou maar we snappen geen jota van haar verhaal. Smalle straatjes bergaf leiden ons naar de Largo do Arrabalde. Hier zijn Romeinse termen, die we helaas niet kunnen bezoeken want: worden gerestaureerd. Chaves is overigens bekend als kuuroord om zijn natuurlijke, hete baden. Maar vanaf deze plek zien we de oude Romeinse brug, nu alleen nog door voetgangers gebruikt. Ze overspant de Tâmega met – in principe, volgens sommige reisgidsen – 16 bogen, maar wij hebben er maar 12 geteld. Even over de brug flaneren naar de overkant. Restaurantjes langs de kades. Lou gooit steentjes in de rivier en ook ééntje per ongeluk op het hoofd van Evelien. 

We keren terug doorheen de middeleeuwse stad naar de Castelo van Chaves. Eigenlijk is het een imposante wachttoren, vroeger geïntegreerd in de grotendeels verdwenen stadsomwalling. Binnenin moet je betalen (2,5€ voor ons gezelschap van vier) voor een eenvoudig militair museum. Maar het panorama over de stad vanop de toren loont absoluut de moeite. Beneden zien we overigens net het pasgehuwde paar de kerk uit komen en in hun oude Citroën stappen. 

Op één of ander pleintje lunchen we in restaurant “Museo do Bacalhau”. Heeft overigens niets met een museum te maken. En wat anders moet je daar eten dan “Bacalhau á  Museo” ( 11€). Ben er niet wild enthousiast van. Dan terug naar de parking waar we de ons toegemeten en betaalde tijd ruim hebben overschreden. Als dat maar geen boete wordt.  Net als we er aankomen, zien we een politieagent de geparkeerde auto’s controleren. Oei, even de pas versnellen … de agent wordt afgeleid door Lou … we komen net voor hem aan de auto, grissen ons vervallen parkeerticket weg en vertrekken. Oef, net op tijd. 

In de late namiddag wandelen Betty en ik op de Ecopista van Vila Nune naar Caneda en terug, zo’n 5 km in totaal. De zon straalt hier inmiddels ook. Nog een aantal laatste landschapsfoto’s en onze Portugal-reis naar Trás-os-Montes zit er op (op de terugreis naar België na). 

Blij om opnieuw een keer andere horizonten te hebben kunnen opzoeken. Waar gaat onze volgende reis naar toe? 

7 augustus 2021 – epiloog. 

Op de luchthaven van Porto staat een ellenlange rij voor de check-in desks van Brussels Airlines. Geeft ons tijd om on-line onze Belgische Passenger Locator forms in te vullen.  Gelukkig maar: bij check-in worden die deze keer wel gevraagd en gecontroleerd. In Zaventem volgen we de lijn van “Covid rode” landen (hoewel de Portugezen zelf vinden dat ze maximaal “oranje” zijn). En ook hier wordt onze PLF gecontroleerd. 

Bij het buiten rijden van de luchthaven worden we verwelkomd door een Belgische plensbui … we hebben nu al heimwee naar de Portugese zon!

Wat een namen hebben de dorpjes en steden hier toch in Trás-os-Montes! Vandaag bezoeken we Cabeceiros de Basto, het stadje waar we in de lokale Continente tot nu toe onze inkopen deden. Dat stadje heeft een would-be UNESCO Wereld Erfgoed site: de Mosteiro de São Miguel de Refojosen, een klooster en bijhorende kerk. Er is een goede app met dezelfde naam (Mosteiro São Miguel Refojos) die heel wat nuttige en/of leuke informatie geeft. 

Maar vooraleer we dat bezoeken, overschouwen we de Praça da Republica vanop het terras van Café Cabeceirense: een groot en leuk plein met aan de ene kant huizen in verschillende kleuren, al dan niet met azulejo’s versierd en aan een andere zijde, de indrukwekkende barokke kerk. Fonteinen en groen zorgen voor de nodige frisheid, vooral als de zon haar werk doet. Hoewel, heet zal het niet worden vandaag en in de namiddag eerder bewolkt.
 

Maar terug naar de trots van Cabeceiros de Basto: kerk en klooster. En inderdaad, als de kerk van buiten al indrukwekkend is, dan is ze ook van binnen heel speciaal. Donkere ingang, trappen en helling die geleidelijk oplopen naar het hoofdaltaar. Naarmate je voort gaat komt er meer en meer licht binnen. Nog net na de ingang: orgels aan elke kant. Die orgels zijn “versierd” met satanische tronies die de bezoeker angst moeten inboezemen. Maar boven de duivels tronen engelen en … god. Er zijn vier zijaltaren, twee aan elke kant, in rococostijl. De kerk zelf en vooral het hoofdaltaar zijn pure barok. Speciaal. 

 

De kerk ligt aan de zijkant van een groot gebouw: het vroegere klooster, nu ingenomen door het stadsbestuur als “stadhuis” en door een school.  Achter de kerk ligt een modern gebouwtje: de Casa do Tempo. Absoluut de moeite waard. ‘t Is een museumpje over de streek, een belevingsmuseum zoals de mevrouw aan de receptie het in het Frans uitlegt. Modern, hier en daar interactief, alleen … unisono in het Portugees, maar zelfs dat stoort niet echt. En bovendien: net zoals de kerk, helemaal gratis! Speciaal is de “gang der jaargetijden”, de rua do tempo, waar je door over glazen vloerpanelen te stappen de verschillende seizoenen in de streek oproept. 

4 augustus 2021. 

Tijd voor lunch: in Casa Herédio bestellen we Tábula Mista Artisanal voor drie (en een halve) persoon. Dat is een tapas-schotel met Presunto, queijo Amélia, salpicão, queijo Bornes, chouriça serrana en queijo de Cabra Transmontana. We zitten op het terras langs de straatkant: ondertussen kunnen we “mensje kijken”. 

We keren terug langs de Tâmega-rivier en “wandelen” er zelfs even over. Een betonnen oversteekplaats met hier en daar een paar grote rotsblokken leidt naar een eilandje in het midden van de rivier. Van hieruit nog snel een paar mooi overzichtsfoto’s nemen. Dan pas kunnen we terug naar Quinta dos Moinhos. We hadden hier gerust nog één of meerdere musea kunnen doen in Amarante, maar Louke – flinke meid – wordt moe. 

Amarante: zeker een bezoek waard.

Arco de Baúhle, het eindstationnetje van de Ecopista da Linha do Tâmega, ligt op amper 5 km van Quinta de Moinhos. En gezien het opnieuw een zonovergoten dag lijkt te worden zijn we al vroeg op stap. Het oude station van Arco de Baúhle werd, samen met de hele spoorlijn, ingehuldigd in 1949 maar die lijn ging eind twintigste eeuw alweer dicht. 

Nevelige wolken stijgen op uit de dalen, vormen een dik wolkendek en verbergen de toppen. ‘t Heeft hard geregend vannacht. Alles is nat en drupt. Het ruikt naar tijm, kurk, rosmarijn, dennen. Hier joggen is zwaar werk: vanaf Quinta dos Moinhos stijgt de weg, daalt dan nog steiler dan hij steeg om opnieuw hoger en langer te stijgen tot aan de Ecopista da Linha do Tâmega, ongeveer 1,2 km ver. Die Ecopista is een tot fietspad omgebouwde vroegere spoorweg (en dus vlak!), +/- 40 km lang van Arco de Baúhle in het noorden tot Amarante in het zuiden. Hier kan ik mijn aantal kilometer perfect plannen: 6 wil ik er doen.