In mei kan het flink regenen in Centraal Griekenland, zoals we ondervinden bij het terugrijden naar de luchthaven in Thessaloniki. Blijkbaar is het vannacht hard beginnen regenen, het water stroomt van de daken zonder dakgoot. Onderweg, druppelt het, giet het en alles daartussen.
Ons bezoek aan Thessaloniki beperkt zich tot de stad inrijden – niet zo moeilijk – en het archeologisch museum bezoeken – nog gemakkelijker. Langs de Leofótis Nikis, de centrale zee-boulevard zien we de Witte Toren en een toeristische “piratenboot”, eigenlijk een varend café.
Het Archeologisch museum is modern en de 4 € gereduceerde prijs meer dan waard. Het deel “Goud van Macedonië” voert ons terug naar het begin van deze reis: Vergina, Pella, Alexander de Grote … de cirkel is rond. Onze reis eindigt hier …
Gisteren in Milies waren we geïntrigeerd door allerlei verwijzingen naar ene “Theóphilos”, een schilder die hier in de Pelion in het begin van de 20ste eeuw zou rond gezworven hebben in traditionele Griekse klederdracht en al schilderend. We gaan naar hem op zoek, of juister gezegd: naar zijn “schilderij-voetsporen”.
Kontos huis.
Voor een schilder komt een vriend-mecenas goed van pas. Giannis Kontos, een rijke landeigenaar was zo iemand voor Theóphilos. In een huis in Anakásia, een eindje de bergen in vanaf Volos, mocht de schilder zijn gang gaan, ten minste op een groot deel van de eerste verdieping. Het Kontos huis is echter goed verstopt voor toeristen. Er is weliswaar een museum-parking aangeduid bij het binnen rijden van Anakásia maar vandaar is het zoeken … Google Maps help! Langs lieflijke steegjes, 500 meter verder, vinden we uiteindelijk toch het Kontos huis. Deur dicht, alleen een werkman te zien die geen woord Engels spreekt maar er snel een collega bij haalt … die ook geen Engels spreekt. Maar hij opent wel de deur en laat ons binnen in het “museum”. Op het gelijkvloers: bijna lege kamers en een keuken van honderd jaar geleden. Op de eerste verdieping: kleurrijke muurschilderingen van Theóphilos, een schilder uit de zogenaamde “naïeve school”! Zie foto’s.
Makrinitsa.
Een eind verder, nou ja op 600 meter hoogte, ligt Makrinitsa, het mooiste dorpje (?) of toch één van de mooiste van de Pelion. Gelukkig is er een parking aan het begin van het dorp en is er nog juist één plaatsje vrij. In Makrinitsa-dorp is er 300 meter hoogteverschil tussen het laagste en het hoogste gebouw van het dorp. Maar de straat vanaf de parking naar het centrale plein is vlak en goed geplaveid. Toeristisch: winkeltjes met kruiden allerhande, opgelegd fruit, prullaria, taberna’s … maar er zijn geen of weinig toeristen, de Paasfeesten zijn voorbij. Eens de hoofdstraat af is het stil en rustig in Makrinitisa. Byzantijns museum binnen wippen (2 € per persoon); ‘t is,een klein maar modern museum EN ze hebben een schilderij van Theóphilos. Op het plein staat een – opnieuw reusachtige – maar dit keer ook holle plataan. Betty speelt er verstoppertje in.
Na het nodige klim- en daalwerk lunchen we op het terras van restaurant Apolafsi met uitzicht op Volos, 600 meter lager; de haven, de rechtlijnige nieuwe stad en de oude stad zijn duidelijk te onderscheiden. Halve liter wijn bestellen: een Kókkino wijn. We toosten … is dit wijn of bessensap? We kijken mekaar aan, proeven nogmaals, twijfelen. Ik kan het de kelner niet vragen! Want ofwel is het echt bessensap en maak ik mezelf belachelijk, ofwel is het wijn en breng ik de kelner in verlegenheid. Domme toerist! Kókkino is gewoon “rood” in het Grieks en Lefkó is “wit”. Toch zweer ik dat de wijn sterkt naar cassis en andere bessen smaakt. 🤣
We rijden terug naar huis, maar per vergissing langs en door het Pelion gebergte, langs Drakea. De weg stijgt met nog een keer 600 meter tot 1.200 meter; de temperatuur daalt navenant van 23° C naar 11° C. Maar wat een spectaculaire rit opnieuw. Een tractor op de weg sleept een boomstam achter zich aan. Iemand leidt een paard met pakzadel de berg op. Een oude zonderling – ‘t zou Theóphilos kunnen zijn – spreekt ons aan bij een stopplaats: hij zeurt in het Engels dat iedereen naar de maan wil en niemand nog tevreden is met “dit” en hij wijst op de bergen rondom. Hier en daar is de helft van de weg in de afgrond verdwenen, of … ligt er een groot rotsblok.
In Kala Nera aan het strand zijn de terrasjes en taberna’s zo goed als leeg. Geen Paasdrukte meer, we kunnen rustig een frappé slurpen.
De zwaluwen vliegen laag vanavond. Onweer op komst?!
… en Vizitsa en Pinakates zouden charmante Pelion-dorpjes zijn. Laten we dat een keer de visu onderzoeken.
Milies.
Milies ligt amper 13 km van ons vakantiehuis, het Pelion-gebergte in. Het wordt gekenmerkt door traditionele huizen met een eerste en/of tweede etage die over de gelijkvloerse verdieping hangt. Via smalle wegjes, ongelijk geplaveid met grote keien, overbrug je de hoogteverschillen, te voet uiteraard. Eerst trekken we naar omhoog voor een overzicht en panorama over Milies en de baai. Het is niet zo zonnig maar wel warm, de klim valt mee. Terug afdalen is moeilijker door de erg ongelijke “plaveien” (als je die stenen uit de antiquiteit zo kan noemen).
Milies
Het lokale museumpje is gratis en zeer de moeite, vooral door de enthousiaste mevrouw die in goed Engels over de geschiedenis van het dorp vertelt, over de strijd voor onafhankelijkheid tegen het Ottomaanse rijk, over de bibliotheek die nog steeds 3.000 oude, zeldzame boeken bezit, over de aanleg van een smalspoorlijn naar Volos, de teloorgang van die lijn en … de heropening in 1997 als toeristische attractie.
Dat van die oude boeken is gemakkelijk te controleren: de bibliotheek is 100 meter verder. Inderdaad, in kasten achter glas liggen boeken die er eeuwenoud uitzien.
Pelion-spoorlijn.
Voor die spoorlijn daarentegen moet je meer moeite doen: 500 meter stappen en dalen (=terug klimmen achteraf) via moeilijk begaanbare paadjes. Maar eens aan het oude stationnetje en de spoorlijn is alles OK. Treintjes – nu diesel, vroeger stoom – rijden elke dag in juli en augustus met toersten heen en weer; nu: alleen maar in het weekend. Geen probleem: stappen langs de spoorweg is ook zeer leuk, volledig in de natuur – brem bloeit hier fel – met af en toe een zicht op de baai. We stappen tot aan de ijzeren Chirico-brug (genoemd naar de architect) en keren dan op onze stappen terug. Tijd voor onze meegebrachte lunch aan een waterval in een bocht van de spoorweg.
De grot van Chiron.
In de Griekse mythologie was de wereld onder andere bevolkt met nimfen, cyclopen (éénogige reuzen), titanen, saters, hydra’s, centauren (half mens, half paard) en andere monsterlijke wezens … Centauren waren slechteriken, geweldenaren en woestelingen, altijd belust op gevecht, behalve twee van hen: Pholus in de Peloponnesos en Chiron in het Pelion gebergte. Chiron hield zich bezig met geneeskunde en zou onder andere Achilles en Asklepios (van de esculaap staaf) hebben onderwezen. De grot waarin hij verbleef volgens de Griekse mythologie is hier vlakbij. Nou ja, “vlakbij” = 800 meter stijgen en dalen, weliswaar door een spectaculair landschap vol met olijfbomen. Betty haakt af. Ik zet door maar Betty krijgt gelijk: een grot is een grot, een gat in een berg. Niets anders te zien dan een donkere holte in de rotsen. Of waart de geest van Chiron hier nog rond? Een beetje griezelig hier, zo helemaal alleen in die verlaten, donkere krocht, dus snel terug joggen.
Vizitsa.
Nog twee andere dorpjes staan op het programma, beide een eindje (=paar kilometer) hoger op. Het volgende is Vizitsa, zelfde stijl als Milies. Van op de weg wijst een groot bord je al naar het centrale plein, wat volledig is ingenomen door terrasjes van taberna’s. Maar die zijn grotendeels leeg. Het Griekse verlengde Paasweekend is duidelijk voorbij.
Pinakates.
Pinakates is het laatste dorpje, ook weer pittoresk in dezelfde stijl als haar twee buren. Hier valt onder andere de reusachtige plataan op het centrale plein op met een stamomtrek van naar schatting minstens 8 meter. Die kerel moet een paar honderd jaar oud zijn. Ook in de andere dorpen bewaken reusachtige platanen het dorpsplein. In Kala Nera vielen ook de reuze eucalyptusbomen op. Met verder overal olijfbomen en kastanjebomen is de Pelion is een waar bomen-paradijs.
Redelijk “uitgeteld” keren we terug naar Ano Gatzea en ons vakantiehuis. Na een bewolkte dag, met toch 25° C, breekt de zon nog door de wolken. Ideaal om er horizontaal van te genieten met een olijfje en een Satyros wijntje.
P.S. Je kan ook met de auto van het centrum van Milies naar het stationnetje, maar dat is voor “watjes” 😀.
Yássas, iedere Griek die we ontmoeten begroeten we met Kalimera (goede morgen) of Kalispera (goede … al de rest van de dag) en zij zeggen meestal yássas, gewoon “hallo”. Doen we vanaf nu ook.
De kerkklok van Ano Gatzea loopt 7 minuten voor: om 8u53 slaat de klok 9 uur. De tijd lijkt hier op een ander ritme te tikken voor de lokale Grieken – traag, bedaard, monotoon, eentonig (?) – dan voor de toeristen: (te?) snel, opgejaagd, spannend, opwindend (?). Her en der hangen affiches met overlijdensberichten op telefoon- en elektriciteitspalen. Sterker gemeenschapsgevoel.
Vanuit Villa Ioanna in Ano Gatzea is het maar 5 km ver tot Kala Nera – een toeristisch badplaatsje aan de Pagasetische golf. Niet nodig om er met GPS naar toe te rijden. Denken we … want in plaats van af te dalen naar de kust rijden we per vergissing het Pelion (of Pilion) gebergte in. Niet getreurd en niet terugkeren! De panorama’s van de baai, de kruidengeur, het insectengezoem, de zon en de temperatuur (22° C) maken deze rit onvergetelijk. We stoppen tientallen keren, bij elk nieuw uitzichtpunt. Ook een tegenligger stopt: een Griek steekt zijn hoofd uit het raampje en vraagt in het engels waar deze weg naar toe leidt: naar Gatzea, alstublieft. Even verder op een uitzichtpunt maken we kennis met een andere groep Grieken waarvan de dames in Duitsland geboren zijn. “Wir sind von Belgien, und Sie?” “Von Volos …” dat is zo’n 20 km van hier.
Nog verder na een bocht in de weg staan tientallen en tientallen auto’s langs de kant van weg geparkeerd. Hier is iets gaande! Stoppen en uitstappen. Er staat een soort van Souvlaki-food-truck waarvan het personeel ons toewuift en uitbundig met “yássas” begroet. De brochettes geuren al heerlijk op de grill. Tientallen Grieken drommen samen rond een klein kerkje. Dat blijkt stampvol te zitten. Duidelijk een viering aan de gang. Die van 1 mei (?) want omdat het orthodoxe Paasfeest op 5 mei valt, wordt 1 mei dit jaar op 7 mei gevierd 😳.
Kala Nera.
Druk stadje met tientallen restaurants en bars aan de rand van de zee; een eindje verderop een kiezelstrand, veel toeristen, vooral Griekse dan. Vanaf 11 uur kan je hier eten, de hele dag, ongeacht het uur, vermoedelijk tot middernacht? Wij doen de bakker aan: kaneelkoekjes, kriekentaart en oh ja ook nog brood.
Deze namiddag doen we wat Grieken ook goed kunnen: luieren in de zon! Eindelijk een echte rustdag.
Kato Gatzea.
Laten we toch maar gaan aperitieven: aan het strandje van Kato Gatzea (= het oude Gatzea). Hier zijn minder bars en restaurants dan in Kala Nera maar het is er toch ook druk. Opnieuw zijn het vooral Grieken: buitenlandse toeristen zijn te herkennen aan de short van de mannen (ikzelf inbegrepen 🤣). Grieken lijken alleen maar lange broeken te dragen. We wachten heel lang op ons aperitief , een gewoon Mamos biertje en een vers geperst fruitsap… ondertussen mensje kijken, zeetje kijken, de acrobatieën van de roodstuitzwaluwen bewonderen … toerist zijn.
P.S.: Ongenode gast vanavond: een spinduizendpoot in het bad.
Nog P.S.: de Franse veldwespen van gisteren laten ons inderdaad met rust.
We steken opnieuw Centraal Griekenland over, naar de oostkust, ruim 300 km, minstens 4 uur rijden. Net voor ons vertrek komt de gastvrouw van Aiolides Traditional Homes nog snel aangelopen met de sinds drie dagen beloofde “cheese pie”. Beter warm te eten, maar koud zal ze deze middag ook wel smaken.
Met Google Maps, een muziekje en onder een stralende zon rijden we op een berghelling het Pamvotidameer met aan de overkant Ioannina voorbij. Daarna opnieuw en voortdurend “bergtocht rijden” (wist niet dat Centraal Griekenland zo bergachtig is).
Ongeveer halfweg onze route ligt de Meteora: eigenaardige, zeer steile rotsen waarop bijna 1.000 jaar geleden monniken kloosters zijn beginnen bouwen, de “zwevende kloosters van Meteora”. Staat op ons programma!
Kleine cultuurschok als we Kalampaka binnen rijden: druk, druk, druk! Smalle straten, auto’s en voetgangers overal, taberna’s, restaurants, winkeltjes … maar geen parking. Iedereen parkeert langs de straat. Doen we dus ook. Een 150 meter van de hoofdweg af ligt het “Doupiani house hotel”. Op een prachtig terras zit … niemand! Ideale plek om het panorama te absorberen en expresso freddo te slurpen.
We beginnen – zoals elke zichzelf respecterende toerist – aan de Meteora-kloosters-auto-rit. In twee opzichten merkwaardig: het onwereldse landschap met zijn eigenaardige, alleenstaande, verticale rotsen al dan niet met kloosters bovenop. Twee: de honderden en honderden auto’s op een bergweg met twee rijvakken maar waarvan de helft van één vak wordt ingenomen door geparkeerde auto’s die voortdurend verder rijden, stoppen, foto’s nemen … Daartussen laveren dan ook nog voetgangers. Is het hier altijd zo druk? Of speciaal met paasmaandag? Wat moet dat zijn in het hoogseizoen? Hoe dan ook het landschap met of zonder kloosters is spectaculair. Blij dat we dit hebben gezien.
Na de Meteora verandert het landschap. ‘t Wordt vlak, weg is het overdadige groen; bruin en bleekgroen nemen over; ook landbouw neemt hier over van wilde natuur. ‘t Wordt ook warmer: 28° C op een bepaald moment. We zijn afgedaald van 1.050 meter naar zeeniveau en rijden de Pelion binnen, een schiereiland in de uiterste zuidoost hoek van Centraal Griekenland. Langs de kust, even voorbij Volos, zien we honderden meters lange restaurant-terrassen, goed gevuld. Kelners moeten van de overkant van de straat eten aansleuren.
Ten slotte: inchecken bij Villa Ioanna in Ano Gatzea, piepklein dorpje aan de kust. Even genieten van de zon, de rust en het zicht op de zee, het dorpje en de olijfbomen op de hellingen. Rustig? Onder een parasol hangt iets wat op een klein wespennest lijkt: een nest van de Franse veldwesp in Griekenland!🤣 Gelukkig blijkt dat beestje niet zo gevaarlijk te zijn voor mensen – hoewel ze kan steken – omdat ze geen zoetigheid lust. Met rust laten! We zien wel.
P.S. Betty is aan ‘t “vergrieksen”: vanavond eten we Plexoudes (Griekse pasta op basis van distel) met ratatouille en kip. Huisgemaakte limoncello (door dochter van gastvrouw gemaakt) – als pousse-café.
Blue Crane reisverhalen. 