Vrijdag, 18 augustus 2023.
Een luie dag vandaag, onze laatste dag in Andalusië, David is deze ochtend vroeg terug naar België vertrokken.
Door “de echte Axarquía” rijden we naar het dorpje Canillas de Aceituno, wat we nog niet echt bezocht / gezien hebben. Naast het ons nu bekende en vertrouwde uitzicht van een Moors dorp, lijkt dit een zeer levendige plek te zijn. Veel mensen op straat; talloze ouderen op bankjes; een postbode en een straatveger maken een praatje met twee mannen; een mevrouw met geel-groen hesje van Once (Blinden-organisatie van Spanje) verkoopt iemand een lotje, valideert onmiddellijk – helaas geen prijs – en verscheurt het verkochte biljet; met een speciale wagen wordt vuil opgehaald in smalle straatjes – inwoners komen toegesneld met vuilniszakken.
We passeren de Casa de Los Diezmos (huis der tienden), ook Casa de la Reina Mora (huis van de bramen-koningin) genoemd waar vroeger belasting betaald moest worden op moerbeien en olijven. Een moskee is in de 16de eeuw omgebouwd tot kerk (Iglesia Nuestra Señora del … en zo verder). Een ander gebouw staat op de grondvesten van een vroeger Moors kasteel. Een steegje leidt naar de Mirador de la Virgen, uitkijk-platformpje.
Na café con hielo (ijskoffie) en Calippo Cola rijden we langs dezelfde weg terug: langs de rand van het Parque Natural Sierra Tejeda. In één van de vele bochten van de bergweg zien we een vijftal dieren … hindes? Nee, wilde berggeiten: instinctief vluchten ze naar boven. Maar we hebben ze … op foto ten minste.
Net als we ons klaar maken voor aperitief in Sayalonga, heeft de Axarquía nog een verrassing van formaat in petto. Op de rand van onze houten terrastafel zit een kameleon, een Europese kameleon, de enige soort kameleon die in Europa voorkomt en eigenlijk alleen maar in Sicilië, de Algarve en Axarquía. Zeldzaam en bedreigd, 85 % van de Europese populatie leeft hier in Axarquía. Ons exemplaar is een goede 20 cm lang: +/- 12 cm kop en lichaam en 10 cm staart. Grijsbruin met kleine witte vlekken, aangepast aan de kleur van de tafel. Hij beweegt niet of heel langzaam en kruipt op een wit kussen: zijn witte vlekken worden groter. Laten we deze kerel niet verder storen en terug zetten in de natuur. Daar wordt hij plots heel wat sneller, klautert op de steile rotsen en … verdwijnt. Iedereen opgewonden: wat een ontmoeting!
Vanavond nog een heerlijk koele buitendouche. Daarmee kunnen we afscheid nemen van La Axarquía en bij uitbreiding Andalusië. Blijkbaar verwelkomt België ons morgen met warm weer, 27° C. Wij zijn aangepast!