Dwars door Centraal Griekenland.

2 mei 2024.

Snel even joggen vooraleer we de 225 km lange rit westwaarts naar de andere kant van Centraal Griekenland aanvatten.

Everzwijnen.

Ik ben nog maar een paar honderd meter ver, buiten het domein van Estate Kalaitzis of ik merk een drietal kleine dieren, zo’n 30 meter voor mij aan de rand van de weg. Honden? Vossen? Nee, ‘t zijn kleine everzwijntjes. Plots stormen er nog uit het struikgewas de weg over, minstens een tiental in totaal. En dan … drie majestueuze moeder-everzwijnen die bedaard hun kleintjes volgen. Wat een adrenaline opstoot. Snel iPhone nemen voor foto … te laat! Dan maar verder lopen. Maar even verder stormen de kleintjes opnieuw over de weg. Deze keer lukt een foto wel, net wanneer een mama everzwijn mee wandelt. Zelfs een derde keer steken ze de weg over, maar … deze keer laten de moeders op zich wachten. Ik hoor hun luide gesnuif en geknor. Een moeder-beest dat haar baby’s bedreigd denkt, kan heel gevaarlijk zijn. Blijf ik wachten of … Even een lang spurtje trekken en ik ben de everzwijnen voorbij. Oef … rustig verder joggen nu en alleen maar genieten van de omgeving, de uitzichten en de geur van wilde gladiolen en knolspirea.

Deze keer nemen we wel de snelweg (=tolweg) want we willen toch opschieten. Langs de kant van de weg wedijveren bloeiende donkergele brem en oleander om plaats. Tunnels door de bergen volgen elkaar snel op. Na iets meer dan 110 km, bij Grevena, hebben we er genoeg van. We rijden de snelweg af, stoppen voor koffie en rijden verder langs kleine en – zoals zal blijken – pittoreske wegen.

Beren.

Al na een paar kilometer duikt een eerste leuke stopplaats op: de oude stenen boogbrug van Spanos over de Venetikos rivier. ‘t Is één van de langste oude bruggen van Macedonië: 85 meter lang. Mooie foto-opportuniteit.

Het intens groen berglandschap wordt steeds wilder en verlatener. Hier en daar wijzen borden op het gevaar van overstekende beren! Een grap? Nee, volgens een “local” leven hier inderdaad beren. Spijtig genoeg (of misschien gelukkig?😅) hebben we er geen ontmoet. Donkere onweerswolken vergroten het gevoel van bedreiging. Als we stoppen aan de volgende bezienswaardigheid – de Boulouvar-waterval – begint het zelfs lichtjes te regenen bij 14° C. De waterval ligt een paar honderd meter van de weg af, het bos in langs een smal sterk stijgend pad. Maar ‘t is de moeite waard.

Drie kilometer verder rijden we Milea binnen. Traag rijden anders zijn we er in een oogwenk weer uit. Meer dan kerk, een paar huizen en een taberna is er niet. ‘t Is al laat (14:00 uur). Kunnen we hier nog eten? Jawel, op elk moment van de dag (en nacht?) kan je in Centraal Griekenland in een taberna eten. We zijn wel de enige klanten maar de sla met feta en brood voor twee smaakt heerlijk; voor de ongelooflijke prijs van 6 €! Met een 1 € fooi is de kelner overigens dolgelukkig?!

We rijden nu volop door het spectaculaire Pindos-gebergte. Afwisselend straalt de zon om dan overmand te worden door onweer en ware plensbuien. Hier en daar is een rijvak in het ravijn gestort. De weg ligt bezaaid met neergestorte rotsblokken. Voor Metsovo verdwijnen plots de bomen: een onwezenlijk plateau van schaars begroeid, afgeronde berg toppen met diep uitgesneden riviertjes strekt zich voor ons uit. Er is hier zelfs een ski-liftje. Een paar sneeuwkanonnen staan werkloos beneden aan een helling.

Een eind voorbij Mestovo rijden we opnieuw de snelweg op voor de laatste loodjes: naar Aiolides Traditional Homes in Aspraggeli, bij Ioannina. Dat blijkt een complex van huizen te zijn, gebouwd in lokale stijl – grijze natuursteen, kleine vensters, leisteen dak – bovenop een helling. Het uitzicht van hieruit is spectaculair, helaas niet vanuit “ons” huis. Vanaf nu is ‘t “self-catering”: opnieuw 25 km naar beneden en naar Ioannina voor inkopen in de Sklavenitis supermarkt.

Aardbeien gekocht als dessert … whoaw, wat een smaak!

Tsipouro als pousse-café. Straf spul met kruidensmaak. 🤪