Zweven in Meteora.

6 mei 2024.

We steken opnieuw Centraal Griekenland over, naar de oostkust, ruim 300 km, minstens 4 uur rijden. Net voor ons vertrek komt de gastvrouw van Aiolides Traditional Homes nog snel aangelopen met de sinds drie dagen beloofde “cheese pie”. Beter warm te eten, maar koud zal ze deze middag ook wel smaken.

Met Google Maps, een muziekje en onder een stralende zon rijden we op een berghelling het Pamvotidameer met aan de overkant Ioannina voorbij. Daarna opnieuw en voortdurend “bergtocht rijden” (wist niet dat Centraal Griekenland zo bergachtig is).

Ongeveer halfweg onze route ligt de Meteora: eigenaardige, zeer steile rotsen waarop bijna 1.000 jaar geleden monniken kloosters zijn beginnen bouwen, de “zwevende kloosters van Meteora”. Staat op ons programma!

Kleine cultuurschok als we Kalampaka binnen rijden: druk, druk, druk! Smalle straten, auto’s en voetgangers overal, taberna’s, restaurants, winkeltjes … maar geen parking. Iedereen parkeert langs de straat. Doen we dus ook. Een 150 meter van de hoofdweg af ligt het “Doupiani house hotel”. Op een prachtig terras zit … niemand! Ideale plek om het panorama te absorberen en expresso freddo te slurpen.

We beginnen – zoals elke zichzelf respecterende toerist – aan de Meteora-kloosters-auto-rit. In twee opzichten merkwaardig: het onwereldse landschap met zijn eigenaardige, alleenstaande, verticale rotsen al dan niet met kloosters bovenop. Twee: de honderden en honderden auto’s op een bergweg met twee rijvakken maar waarvan de helft van één vak wordt ingenomen door geparkeerde auto’s die voortdurend verder rijden, stoppen, foto’s nemen … Daartussen laveren dan ook nog voetgangers. Is het hier altijd zo druk? Of speciaal met paasmaandag? Wat moet dat zijn in het hoogseizoen? Hoe dan ook het landschap met of zonder kloosters is spectaculair. Blij dat we dit hebben gezien.

Na de Meteora verandert het landschap. ‘t Wordt vlak, weg is het overdadige groen; bruin en bleekgroen nemen over; ook landbouw neemt hier over van wilde natuur. ‘t Wordt ook warmer: 28° C op een bepaald moment. We zijn afgedaald van 1.050 meter naar zeeniveau en rijden de Pelion binnen, een schiereiland in de uiterste zuidoost hoek van Centraal Griekenland. Langs de kust, even voorbij Volos, zien we honderden meters lange restaurant-terrassen, goed gevuld. Kelners moeten van de overkant van de straat eten aansleuren.

Ten slotte: inchecken bij Villa Ioanna in Ano Gatzea, piepklein dorpje aan de kust. Even genieten van de zon, de rust en het zicht op de zee, het dorpje en de olijfbomen op de hellingen. Rustig? Onder een parasol hangt iets wat op een klein wespennest lijkt: een nest van de Franse veldwesp in Griekenland!🤣 Gelukkig blijkt dat beestje niet zo gevaarlijk te zijn voor mensen – hoewel ze kan steken – omdat ze geen zoetigheid lust. Met rust laten! We zien wel.

P.S. Betty is aan ‘t “vergrieksen”: vanavond eten we Plexoudes (Griekse pasta op basis van distel) met ratatouille en kip. Huisgemaakte limoncello (door dochter van gastvrouw gemaakt) – als pousse-café.