Monsaraz.

26 juli 2024.

Zalig … joggen in de Alentejo om 7 uur ‘s morgens bij 18° C. Door de in de zomer immer heldere hemel koelt het ‘s nachts flink af. Het voelt bijna Afrikaans aan: rode aardewegen, houterige geur, zon … alleen vervangen strak in het gelid staande olijfbomen de Afrikaanse acacias. Rechts van ons (Evelien en ik joggen samen aan mijn trage tempo) ligt het dorpje Monsaraz op een grote “puist” in het landschap. We lopen langs een gehuchtje – Barrada – en passeren de openbare wasplaats van Outeiro. Vijf kilometer in totaal; morgen opnieuw?

Water.

Hoe zit dat nu met drinkbaar water van de kraan? We zien Portugezen hele plastic “bidons” drinkwater aansleuren (en hebben er dus ook één gekocht). Nochtans is kraantjeswater officieel drinkbaar en veilig en … zou veel chloor bevatten. Dat laatste zou dan weer een onaangename smaak geven. Proef op de som genomen: geen probleem!

Wijn.

Hoe zit dat nu met die excellente wijnen van de Alentejo? Gisteren hebben we een goedkoop (3,5 €), maar lekker en licht streekwijntje gedronken. De “dure” supermarkt-wijnen van de streek kosten 12 tot 15 € maar het alcohol-percentage is minstens 14,5 tot zelfs 16,5 (!) procent! Proberen?

Monsaraz.

Vanuit Monte de Santa Maria zien we Monsaraz in het zuidoosten liggen, op een “boogscheut”: allen daarheen! Met de auto tot een parking, op de berghelling van Monsaraz net buiten de verdedigingsmuur.

Maar wat een dorpje is dit! Geïsoleerd op de top van een berg/rots, volledig ommuurd, alle huisjes wit en blauw geverfd, een kasteelruïne, stille straatjes met scherpe kasseien geplaveid, hier en daar een inwoner die vanop een bankje naar het verstrijken van de tijd kijkt en “Bom Día” antwoordt als we dat eerst vriendelijk zelf hebben gezegd. Spectaculaire uitzichten over de vlakte van de Alentejo en het 250 km² grote stuwmeer van Alqueva. Hier en daar hangen oude foto’s van Monsaraz aan gevels.

Hier zijn weinig toeristen zodat we ongestoord door het dorpje kunnen struinen. Vele restaurants en wijnbars, die … ten vroegste openen om 12 uur ‘s middags. Maar het cafeetje aan de kasteelruïne (gratis te bezoeken) is wel open: een excellente espresso kost er 1 euro! Hier komen we nog terug.

Deze namiddag “wachten” we op onze vijfde reisgezel: David. Hoewel, « wachten » is hier grotendeels gelijk aan stoeien in het zwembad (vooral Lou), yoga (Evelien) of gewoon luieren in de schaduw van oude olijfbomen (iedereen).

Einde de namiddag trekken Betty en ikzelf er op uit: nog wat kleine boodschappen doen in een lokaal winkeltje in Outeiro. Die “Mercearia” is echter niet zo gemakkelijk te vinden: op de door Google Maps aangeduide plaats blijkt niet zo direct een winkel te zijn. Vreemd! Maar hier is een huis met een aantal lege butaan gasflessen naast de deur. De deur staat open maar de ingang is afgesloten door anti-vlieg linten. Toch maar even binnenkijken. “Boa noite”, ja dit is inderdaad een kruidenierswinkeltje met basis-producten! Precies wat we nodig hebben: koekjes, sapjes, tomaten, chips en Alentejo-wijn.

Straks de aankomst van David vieren.