30 juli 2024
Een streek leer je niet echt kennen als je er niet gewandeld hebt. Deze morgen stappen we van ons vakantiehuisje, langs grindwegen en -weggetjes tot aan de “grote” baan (+/- 1,7 km).
Dolmen.
Van verkennen gesproken: we komen aan de – amper officieel aangeduide – Antas do Olival da Pêga, dolmens! ”Anta” is de Portugese naam voor een dolmen met één grafkamer. Deze Dolmen werden pas in 1951 ontdekt en in 1990 uitgegraven en vrijgemaakt. De eerste die we bezoeken – midden in een veld met kurk- en steeneiken – is “Anta 2”. Gek dat hier geen enkele toeristische uitbating, noch indicatie is. Twee paarden en een ezel komen aangelopen en willen geaaid worden: ze zien hier niet zo veel (geen?) toeristen blijkbaar.
Nog moeilijker te vinden is “Anta 1”, aan de overkant van de grindweg, verscholen tussen bomen en struiken. De wielewaal fluit hier een lustig deuntje en we horen bijeneters. Even later ontdekt Evelien de kleurrijke vogeltjes op elektriciteitsdraden; mooi met verrekijker!
Marmer.
Deze namiddag splitsen we op: de “meisjes” (Lou en Evelien) blijven “thuis”; wij gaan naar Vila Viçosa.
In de buurt van Alandroal – centrum van wijngaardslakken – stoppen we even bij een “standbeeld” van een slak. Op het huis ernaast zijn merkwaardige afbeeldingen van gezichten aangebracht in het pleisterwerk.
Voor het binnenrijden van Vila Viçosa wacht nog een verrassing: gigantische bergen steenafval van marmergroeven! Onvoorstelbaar: honderden meters ver en in alle richtingen stapelen de stukken marmer op. Even zo’n aarden zijwegje inrijden: grote delen van de marmergroeves lijken al lang verlaten: roestige hokken en kranen tussen de marmerbergen. Maar grote trucks op de weg bevestigen de hedendaagse marmer-activiteit.
Eeuwenlang, vooral van de 13de tot de 19de eeuw, was Vila Viçosa gekend en beroemd omwille van de roze marmer die er werd (en nog altijd wordt!) ontgonnen. Natuurlijk is er een marmer museum in de stad.
Vila Viçosa.
In Alentejo moet je in steden op het centrale plein – meestal “Praça de la República” – parkeren. Doen we nu ook. ‘t Is een lang, rechthoekig plein met aan de ene kant de Igreja de São Bartolomeu en aan de andere kant het onvermijdelijke Castelo, deze keer met twee ronde torens aan de ingangspoort. Binnen de muren van het Castelo is er een tuin, museum, woonhuisjes en straatjes, zelfs een kerk met kerkhof. Alle grafzerken zijn van marmer. Andermaal is op de kantelen van de burcht klimmen “proibido”! Toch even doen – geen levende ziel op straat – uitzicht over de stad, maar Monsaraz is veel beter.
Op naar het paleis van de hertogen van Bagança1 aan de “Terreiro do Paço”, een plein dat wat betreft grootte en statigheid kan wedijveren met pleinen in Parijs, Londen of Rome. Alleen … hier is niemand, laat staan een toerist. Uiteraard is het paleis volledig in marmer opgetrokken. De Igreja dos Agostinhos domineert de overkant van het plein. Het paleis is ook binnen te bezoeken: alleen met gids, elke 15 minuten en als je alles wil zien kost je dat 19 € en ongeveer 4 uur. Doen we niet! Bij deze temperatuur verkiezen we een artisanaal biertje in een café/restaurant om de hoek.
Nu nog brood kopen – ongelooflijk lekker brood in Alentejo; hier zijn nog echte bakkers; er is geen Portugees woord voor “broodverbeteraar” – en dan terug naar huis.
Observatório lago Alqueva.
Doordat er zo weinig bewoning is in deze streek en bijna geen nachtelijke verlichting met bovenop zelden bewolking, is dit een Europees “dark sky” gebied.
We hebben afspraak om 22:00 uur met de sterrenwacht van het Alqueva-meer. We zien de melkweg “opkomen” en bewegen, de Grote Beer en de Kleine beer, de poolster (nee die is NIET de helderste ster aan het firmament, verre van zelfs), verschillende sterrenbeelden … Door telescopen bekijken we sterrenwolken en -nevels waar sterren “geboren” worden en waar sterren “sterven”. Alleen is de uitleg in het Engels te snel en vooral veel te technisch. Lou ziet de meeste sterren in haar dromen op de schoot van Evelien. 😂
Wat een lange en vermoeiende dag. Rustdag morgen?
Blue Crane reisverhalen. 