2 augustus 2024
Mist, atlantische mist … kan niet anders: de Atlantische oceaan ligt op 10 km in vogelvlucht van ons vakantiehuis. Gelukkig trekt de mist snel op: om 9 uur breekt de zon al door. Laten we de Portugese Atlantische kust verkennen (Evelien was hier vorig jaar).
Zambujeira do Mar.
Zambujeira do Mar lijkt op het eerste zicht een badstadje van “dertien in een dozijn”, wel (nog?) niet druk en met de vele witte huisjes maakt het een lieftallige indruk. Maar aan de oceaan valt mijn mond open van verbazing: tientallen meters hoge kliffen, een strand en een baai in hoefijzer-vorm. Hier loopt de Rota Vicentina, een wandelpad langs de kustlijn van zuidelijk Portugal, langsheen kleine verlaten strandjes, over rotsen, rond baaien en inhammen … eerst even afdalen naar het strand: ‘t is vloed, de oceaan komt snel op. Een reeks parasols duidt impliciet welk deel bij vloed droog zal blijven. We wandelen een klein stukje van de Rota Vicentina: over de berghelling tot we zicht hebben op de volgende baai. Wonderlijk!
In Café Paraiso spreekt de mevrouw geen woord Engels maar de espresso is lekker, de pastéis de nata ook en we worden bedankt met “Danke Schön”.
Zambujeira de Baixo en de Cima.
Gewoon terug naar huis rijden is niet avontuurlijk genoeg voor David. Hij stelt (min of meer dwingend) een “scenic route” voor, langs Carvalhal, Odeceixe en Zambujeira. Doen we. Evelien kent een deel van de weg, beschrijft strandbars en restaurantjes onder de weg, en weet zelfs dat we “achter de volgende bocht” Afrika gaan zien. Inderdaad: een klein natuurpark met struisvogels, zebra’s en … Amerikaanse bizons (!?). Eventjes van de kust af zijn er tientallen plastic serres / plantages van allerlei groenten en fruit. Vandaar de vele Indisch uitziende mensen in Zambujeira? Blijkbaar worden de seizoens(?)-arbeiders met bussen aangesleept.
Dan rijden we een grindweg in, de “scenic route”! Wat een tocht, wat een berglandschap! Hier is duidelijk een paar jaar geleden een grote bosbrand geweest. Vele bomen zien zwart maar … zijn niet dood: nieuwe groene loten ontspringen overal. Maar dorpjes zijn er niet … meer(?)!, wel ruïnes van huizen in Zambujeira de Baixo, in Zambujeira de Cima. Dan toch hier en daar een enkel huis wat nog bewoond lijkt. De weg slingert voortdurend op en neer over hellingen. In de verte doemt de 902 meter hoge Fóia op, hoogste berg van de Algarve. Ver van de Algarve zitten we inderdaad niet. Twee uur in de namiddag is het als we terug thuis zijn: lunch over tijd!
Eucalyptus.
Om 18:00 uur is de temperatuur gezakt tot ”jogging-mogelijk-niveau” (25° C). Evelien en ikzelf “hit the road”. Al snel belanden we in een Eucalyptus aanplant. Eucalyptus bomen worden vooral voor de papierindustrie aangeplant, voor bio-brandstof (=niet milieuvriendelijk) en omwille van eucalyptus olie. Zij groeien snel, maar … zijn enorm brandbaar en een plaag gebleken voor Portugal. Hoewel, de Eucalyptus-boom overleeft dikwijls een bosbrand en schiet opnieuw onderaan uit. Ook de zaden zijn brandbestendig.
Toch wel zware (voor mij) 6 km tocht, langs een vijvertje en een lapje grond waar een mevrouw onverstoorbaar, zonder of of om te kijken, een soort groenten oogst.
Vanavond “albondigas” (balletjes) in tomatensaus met rijst. Overgoten met een rood Alentejo-wijntje zal dat smaken. 🤪
Blue Crane reisverhalen. 