Verrast door vloed in Porto Covo.

3 augustus 2024

Op weg naar Porto Covo merken we een tiental minuten na ons vertrek een groot festival terrein, compleet met podium en lichtinstallatie. Een honderdtal mensen sommige met tafeltjes, stoeltjes en frigobox wachten in rij aan de ingang. Portugals bekendste muziekfestival – het Festival do Sudoeste – begint op 7 augustus, duurt 4 dagen maar 4-dagen-ticket houders kunnen vanaf vandaag op het terrein en de camping.

Porto Covo.

Porto Covo: badstadje met standjes tussen lage kliffen , heel toeristisch en druk (naar onze normen), vissershaventje van toen dit nog een onbetekenend vissersdorp was, pittoresk kerkje met straatzanger, overdekte markthal met groente-, fruit- en viskramen. Daarmee is zowat alles gezegd. Niet echt “ons ding”. Eens een paar kilometer verderop kijken …

Daar ligt een eilandje net voor de kust: het “Ilha do Pessegueiro”, perziken-eiland, vrij vertaald. Perzikbomen staan er niet maar op de platte top ligt de ruïne van een oude vesting. Ook aan de kust, tegenover het eiland ligt een groot en dreigend 16de eeuws fort, te bezoeken … maar niet van 12 tot 14u30 en ‘t is al middag. Dan maar langs het grindpad op de kliffen wandelen, een paar honderd meter en we ontdekken baaien en inhammen met verlaten strandjes tussen de rotsen. We kiezen één van die strandjes uit en dalen af langs een smal pad, ondertussen genietend van de zichten op de Atlantische kust.

Vloed.

Het is inderdaad een prachtig strandje: wit zand in een inham tussen rotsen van verschillende kleuren. Lou zoekt al onmiddellijk schelpjes. De andere meisjes mijmeren op of aan de rotsen. Wij (David en ik) willen een zandkasteel bouwen maar moeten het al snel ontgoocheld opgeven: de vloed komt te snel op. De golven beuken hier en daar al tegen de rotsen. Uitdaging: wie durft nog tot het uiterste puntje van een uitstekende rots lopen terwijl de golven al tegen de rotsen stuk spatten? David en ik proberen om beurt … met de nodige hilariteit … tot een hoge golf terug klotst tegen de rotsen en me helemaal besproeit. Evelien doet mee en loopt gezwind in één ruk tot het uiterste punt.

Maar … plots blijkt het strandje helemaal omringd door opkomende golven langs de ene kant en steile kliffen achter ons: de zee heeft de weg terug afgesloten, zoals Betty al gevreesd had! Twee oplossingen: met zijn allen geplakt tegen de rotsen een paar uur wachten tot het eb wordt of … de bijna loodrechte zand en stenen wand beklimmen. ‘t Wordt oplossing twee, zonder verdere kleerscheuren … oef.

Terug naar Monte dos Pinheiros voor late lunch, namiddagje zwembad, vervelende inkopen en zelf-gemaakte pizza met een lekkere Monte da Peceguina, rode Alentejo wijn.