Eton en Windsor.

26 april 2025, 7u07.

Nee, we zijn nog niet in Cornwall; wel in Eton, zo’n 10 mijl ten westen van Londen Heathrow. Even terugspoelen: gisterennamiddag met taxi naar luchthaven, bagage zelf inchecken, vlotjes – papierloos – door veiligheid- en paspoortcontrole, perfecte vlucht, opnieuw probleemloos door geautomatiseerde paspoortcontrole, bagage oppikken, shuttle naar Europcar waar de man aan de balie hemel en aarde beweegt om ons 1) een grotere en duurdere auto aan te smeren en 2) een extra verzekering op te lappen … tot hij begrijpt dat nee NEE is. Met een zo goed als nieuwe “MG 25 hybrid” vol technische snufjes en zonder enige uitleg, rijden we uiteindelijk – links! veel “roundabouts”, twee keer verkeerd gereden – naar The Christopher hotel in Eton. ‘t Is dan al ruim tijd voor “dinner” in Côte Windsor, aan de oever van de Thames, met zicht op Windsor Castle aan de overkant. Helaas … zeer druk, slechte akoestiek, luidruchtige gezelschappen: na één – weliswaar lekker – gerecht (Tuna Niçoise, gegrilde tonijn) staan we een uurtje later al buiten. Dag afsluiten met een wijntje in de rustige hotelbar.

26 april, 21u07.

“Sausage, bacon, black pudding, hash brown, baked beans, tomato, mushrooms, hash brown and a fried egg”. Dit kan niet anders zijn dan een Full English Breakfast … voor mij. Dan vergeet ik nog de brown toast met marmelade en een pastry en yoghurtje achteraf. Betty doet het bescheidener met “Avocado on sourdough toast with poached eggs and chili on the side”. D’er is uiteraard ook porridge als ontbijt. Niet ongewoon voor Engeland, maar hier kan je het wel met “whiskey on the side” vragen. ‘t Zou een zoetere, en ongetwijfeld koppigere smaak aan de porridge geven.

Eton College.

Een stevig ontbijt is nodig want we wandelen naar Eton College, of correcter: naar de verschillende statige en imposante gebouwen van de Eton elite-school. Wat een grandeur straalt dit uit. Hier wordt de toekomstige Engelse upper-class opgeleid. Op deze zaterdagmorgen is het er extreem rustig: weinig auto’s; een occasionele voetganger en dan nog meestal een student in zwartgestreepte Eton broek, Eton wit hemd, zwarte Eton debardeur en zwarte Eton overjas; of een prof, bijna identiek als de studenten gekleed maar wel met witte “bow tie” (vlinderdas). Gedistingeerd, een andere wereld!

We wandelen door Eton High street terug naar de Thames en steken de voetgangersbrug over naar Windsor Castle.

Windsor Castle.

De sfeer en het publiek zijn hier heel anders dan in het ingetogen Eton. ‘t Is amper 10 uur ‘s ochtends – dan opent Windsor Castle voor het publiek – maar er lopen al heel wat uitgelaten toeristen rond in allerlei informele outfit, sommigen zelfs al zomers gekleed ondanks de 8 °C. Bij bosjes stromen ze uit de vele cafeetjes en eethuizen uit de buurt. Overvloedig aanwezige politie-agenten proberen alles in goede banen te leiden.

Onze tijd is beperkt vandaag = geen bezoek aan Windsor Castle zelf. Wel bekijken we de immense site van buiten af; struinen we in de buurt rond met bezoekje aan de Windsor Parish Church; wandelen we langs “The Long Walk”. Op de hoek van St. Albans street en Park street troepen toeristen samen. Een rijzige en grijzige oudere man met lederen hoed legt me uit dat hier op dinsdag, donderdag en zaterdag even voor 11 uur de aflossing van de wacht passeert. Deze keer is het de beurt aan de Gurka-brigade, een elite-eenheid van het Britse leger bestaande uit Nepalese soldaten. Mijn Engelse buur heeft ze al van ver herkend: ze marcheren zeer snel, veel sneller dan de Engelsen zegt hij met een knipoog. Na de Gurka’s geeft de politie de weg vrij … en die stroomt prompt vol met een toeristenmassa.

We proberen de drukte te ontvluchten in Windsor Royal Station. We zien er een replica van de stoomlocomotief waarmee koningin Victoria haar eerste treinreis maakte. Via de Windsor Riverside Walk keren we terug naar ons hotel waar we onze auto oppikken en … koers zetten naar het westen: op naar Cornwall!

M4/M5.

De weg naar Newquay in Cornwall loopt niet over rozen maar wel over de brede autosnelweg M4 – drie rijbanen in elke richting – tot Bristol; verder over de M5, al even breed met evenveel rijstroken. Hoe groen ziet Engeland er hier uit. Geen lange bebouwingen langs de snelweg, geen industrieterreinen, geen steden: bomen, graslanden, akkers, hagen, struiken.

Voortdurend “piept” onze auto van het “Engelse” – inmiddels Chinese – merk MG, model 25 : omdat ik te snel rij, omdat ik van rijbaan verander zonder op voorhand te knipperen, omdat hij vindt dat ik moe ben; omdat … onbekende reden, wie weet … te veel en te opdringerige technische snufjes. Mag ik nog zelf rijden, MG25?

Voorbij Wellington, nog steeds op de M5 wordt het landschap bergachtiger: dit is het graafschap Devon. Hier en daar staat de brem al diepgeel in bloei, opvallend tussen het groen. ‘t Is dan “wachten” tot we dit lieflijke landschap verlaten, de Tamar-rivier oversteken en in het ruige en ruwe Cornwall belanden. Al snel rijden we dwars door Bodmin-moor: een onwezenlijk en verlaten heide-landschap. Hier moeten we komen wandelen!

Na een kleine 300 mijl – 4u30 “bollen” – bereiken we onze eindbestemming, aan de noordkust van Cornwall in Newquay. Nog snel een supermarkt opzoeken, vaststellen dat hier zo goed als geen Europese merken zijn (Brexit?) en vrijwel geen lactose-vrije producten. Daarna: avondeten met als speciaal dessert: Cornish Cream Tea. Recept: zie hieronder.