10 augustus 2025.
Freedom to roam.
Zoals ik al heb gemerkt tijdens joggen, kun je direct vanaf ons vakantiehuis in Beck Head de natuur in wandelen. Met GPS stippelen we zelf een rondwandeling uit. Al na een paar honderd meter, stappen we vanaf “onze voordeur” het bos in, een breed pad waar tijdens de week boswerken aan de gang zijn om de weg open en breed te houden. De bosgrond is volledig overwoekerd door verschillende soorten mos. Hier en daar springt een eekhoorn opgeschrikt weg. Een bord verscholen tussen struiken zegt ons dat we aan de rand van de Whitbarrow Nature Reserve stappen; een volgende bord vertelt dan weer dat hier een paar torenvalken broedt en de toegang afgesloten is tot … eind juni. De jongen hebben volgens mij al lang het nest verlaten.
Na het bos presenteren open weiden met hagen en muurtjes zich aan ons. Honderden ogen staren ons aan: schapen!1 bovendien is de zon voor een keer van de partij, samen met immer dreigende wolken op een blauwe achtergrond. Afwisselend wandelen we door wegjes met langs beide kanten overgroeide stenen muurtjes, of open landschap met een enkel huis en paarden of dwars door weiden.
We lopen een beetje verloren over een prachtig heidelandschap. Het pad is nog moeilijk te zien. Erika staat hier overvloedig en volop in bloei. Hier en daar leunt een ladder tegen een boom. Aan het eind van de ladder, een stoel die op de takken rust. Uitkijkplaats voor jagers? Plots een speciaal, houten bankje op een verlaten, open plek. Lijkt een soort bezinningsoord of spirituele plaats te zijn: er hangen houten hartjes aan boomtakken, zelfs een hart met verschillende stenen gemaakt. Wat een uitzicht ook: vanaf hier zien we zelfs de Morecambe baai. Maar we lopen hier verloren – letterlijk – en keren terug op onze schreden om het juiste pad te vinden.
Nog een eindje door een laag bos; dan komen we uit op een grote weide die steil naar beneden duikt. Schapen hebben daar weinig last van, maar wij wel; toch vooral Betty met haar zwaar gekneusde arm nog altijd in een mitella. Voorzichtig en traag langs de rand van de weide, dan lukt het wel.
Volgende “hindernis”: het pad voert dwars door een boerderij. Een hond loopt los … het is een Border Collie2 die ons rustig komt bekijken. Bijna zijn we door de boerderij als de boer achter ons aan komt gehold en … ons vriendelijk begroet in moeilijk verstaanbaar Engels. Hij heeft duidelijk zin in een praatje en vraagt honderduit over boeren in België. Wat betreft over zijn erf lopen: er is toch “Rights of Way” zegt hij zelf, het recht om alle eeuwenoude voetpaden te gebruiken, ook als die over privé-land lopen en zelfs om op alle niet-privé terrein zoals heide, bossen, bergen te lopen. “Freedom to roam”, de vrijheid om te zwerven. Daar hebben we al mooi gebruik van gemaakt: het zou onze leuze kunnen zijn. Ben, de hond van de boer, kent dat recht ook en zal wandelaars nooit agressief benaderen of blaffen. Met een “Nice talking to you”, duikt de boer uiteindelijk zijn schuur in.
Nog is onze hindernissen-wandeling niet gedaan: een kudde koeien verspert ons de weg. Met het nodige geroep, gezwaai en uiteindelijk een klets op de billen van een weerspannige koe, lukt het ons om de kudde van het pad te drijven.
Uiteindelijk legden we 8,8 km af. Met rustpauzes en bergop/bergaf deden we er meer dan 3 uur over. Tijd om wat te temporiseren nu!
Kendal Castle.
Uitgesteld is niet verloren: gisteren geen tijd meer, vandaag nog even bezoeken: Kendal Castle. Van het 13de-eeuwse kasteel blijven alleen ruïnes over: resten van een centraal gebouw, een hoektoren, muren. De echte aantrekkingskracht van deze plek is de ligging: op een “drumlin”, een berg geboetseerd door gletsjers tijdens de ijstijden. Resultaat: een 360° panorama over de stad met de fells van Cumbria op de achtergrond. Mooi, zeker omdat de zon weer af en toe door de wolken priemt.
Blue Crane reisverhalen. 