GR20 in Conca.

30 oktober 2025.

Het rommelt in mijn darmen; waarschijnlijk het effect van de figatelli, bloedworst, van gisteren. Het rommelt ook op weergebied. Onweer en regen, regen en nog regen, de hele dag; dat is de weersvoorspelling. Toch doet de zon deze ochtend vroeg schuchtere pogingen om het grijze wolkendek te doorbreken. Boven de bergen en deels boven de zee regent het. De zon tovert een regenboog op bergen en donkerblauwe wolken. Maar aan ons vakantiehuis is het droog, voorlopig?

Conca.

Dat vakantiehuis ligt in Fautea, gehucht van Conca, waar de Conca-rivier uitmondt in de zee. Op dit moment stroomt de Conca meer als een beekje in een veel te grote bedding. We rijden naar Conca zelf, amper 6 km in vogelvlucht maar het dubbele aantal kilometer langs de weg.

Conca is een klein bergdorp (250 meter hoogte) met leistenen huizen en – eigenaardig – straten die door het kerkhof lijken te lopen. Langs weerskanten van de weg staan er meerdere grafkapellen, kriskras door het dorp. Doden blijven hier samen wonen met de levenden. We parkeren aan het kerkje met een Italiaans aandoende campanile en stappen naar boven. Een knalrode Renault R4, geparkeerd langs de straat, valt al onmiddellijk op: terug in de tijd!

Eerste stop: de lokale bibliotheek waar twee oudere dames verwoed teken doen dat we mogen – nee, moeten – binnen komen. Je stapt er ook terug in de tijd. De dames vertellen dat dit gebouw uit 1902, vroeger “une grande maison” was, maar toen de eigenaars stierven heeft de “mairie” het gebouw opgekocht en er een bibliotheek van gemaakt. De dames hebben geen probleem met foto’s: “nous faisons partie du mobilier”, zeggen ze lachend.

Conca is vooral bekend als eindpunt, of startpunt, van de beroemde GR20: het 175 km lange grote route pad dat Corsica van noord naar zuid doorkruist. Ervaren en gemotiveerde stappers doen deze tocht met ongeveer 12.000 hoogtemeters in 15 dagen. Pieter heeft dit ooit in een ver verleden gedaan.

Zelf klimmen we nu vanaf Conca steil een kilometer omhoog, de GR20 volgend. Langs de ene kant duiken de granietrotsen van Alta Rocca op, langs de andere kant het dorpje met de typische huisjes van graniet in een groen landschap. We keren terug tot bij het officiële eindpunt van de GR20 om in bar “Soleil levant” koffie te drinken. Geen toeristen te zien … dit is een ander Corsica.

Pinarello – bis.

Na de lunch rijden we “samen” opnieuw naar Pinarello maar splitsen we tezelfdertijd op. David, Pieter en Evelien gaan trail-lopen en hopen via de strandweg over te steken door de zee naar het eiland van Pinarello met zijn Genuese toren. Betty, Lou en ik doen bescheidener: langs het strand misschien tot aan de oversteek naar het eiland wandelen? Dat laatste lukt ons niet: de weg is voor ons te moeilijk met klauterpartijen over rotsen aan de rand van de zee. Zelfs met de auto is het uiterste puntje van het Pinarello-schiereiland niet te bereiken: privé-bezit! Stappers of lopers kunnen er wel door zolang ze niet van het wandelpad afwijken.

De trail-lopers daarentegen slagen wel in hun opzet, compleet met door de zee waden over een afstand van zo’n 50 meter met een tot anderhalve meter diepte. Getuige: foto’s! O ja, deze vierkante toren lijkt geen toegangspoort of -deur te hebben., of toch niet op grondniveau. Opzettelijk zo: bij de meeste Genuese torens was de ingang op de eerste verdieping,alleen maar met een ladder te bereiken om vijandelijke toegang te bemoeilijken. Vanaf deze toren kan je ook die van Fautea zien. Logisch: alle Genuese torens moesten met mekaar kunnen communiceren, met vuur op de toren in geval van aanval door piraten. In elk geval: pet af voor de prestatie van de trail-lopers!

Nu dat ik de dag overschouw … het heeft omzeggens niet geregend, hoewel dreigende wolken voortdurend aanwezig waren. Plus: het was warm, ongeveer 20 °C. Prachtdag.

We krijgen laat ‘s avonds nog een toemaatje: de bijna halve maan verlicht het water in de baai van Fautea op een wel heel feeërieke manier.