Categorie: Europa

De torens van Genua.

26/10/2025.

“Instant-leuk gevoel” omschrijft Evelien de sfeer deze ochtend. Kan ook niet anders: stralende zonsopgang, een paar wolkjes aan de lichtblauwe hemel en een uitzicht om U tegen te zeggen met de baaien en stranden van Fautea; met een toren, eind 16de eeuw gebouwd door Genua, op een landtong in de Middellandse Zee; met beboste bergen waar de herfst amper begonnen is. T-shirt weer!

Zonsopgang over Middellandse Zee met toren van Fautea.
Baai van Fautea.
Baai van Fautea.

Maar eerst voor ontbijt zorgen = met Pieter naar de “boulanger artisanal” in Sainte-Lucie de Ponte Vecchio. “U pani casanu” is hun Corsicaanse slogan: zelfgebakken brood! Op de toonbank is een bordje duidelijk voor toeristen bedoeld: “No CB”, geen “Carte Bleu”, bankkaart! De vriendelijke bakkersvrouw – wie beweert dat er alleen maar “norsicanen” in corsica wonen? – legt uit dat elke handelaar in Frankrijk twee betaalwijzen moet aanvaarden. En zij doet dat uiteraard: cash of … je mag je croissant of pain ook met cheque betalen! Geen bankkaarten want banken en overheid pikken daarvan teveel in. “Et nous ne sommes pas des moutons”, voegt ze er aan toe. “Les moutons sont là-haut dans les pâturages” en ze wijst vaag naar achter waar de bergen liggen. “A demain”, zegt ze nog …

Na het ontbijt – croissants, chocoladekoeken, rozijnenkoeken en stokbrood zijn inderdaad lekker en supervers – leidt kleine Lou ons naar de verwarmde infinity pool. Gezien het zomerse weer met een temperatuur vooraan in de twintig is dat niet moeilijk. Wat een verschil met het grijze weer gisteren in België. Nood breekt zwembad-gestoei: we moeten inkopen voor een paar dagen doen, in de spar in Sainte-Lucie.

Van de 13de tot de 18de eeuw was Corsica in handen van de Italiaanse havenstad Genua die – in “meeuw-vlucht” over zee – zo’n 250 km ten noorden van Corsica ligt. Om het eiland te verdedigen tegen voortdurende aanvallen van Barbarijse piraten1, bouwden de Genuezen verdedigingstorens rond om rond langs de Corsicaanse kusten. De toren van Fautea die we vanuit ons vakantiehuis kunnen zien – anderhalve kilometer te voet – is daar een van. We wandelen er heen.

Eerst de steile bergweg af, drukke RT10 over, langs een eerste strandje, een stukje maquis in, tot we niet verder mogen: de toren wordt gerestaureerd. Door een Brussels architectenbureau nota bene: er komt een nieuwe buitentrap, heraanleg van nutsvoorzieningen, betere bescherming van de archeologisch waardevolle binnenkant. De bouwvergunning is wel al drie jaar oud. Er liggen opengescheurde en versteende cementzakken op de site. De toren staat compleet in de steigers. Problemen? Het maquis-pad loopt verder tot op een tweede halve-maan-strand. Je kan hier de resten van een oude kalkoven bewonderen.

Zanderig pad tussen maquis.
Baai met strand van Fautea-zuid.
Genuese toren in de steigers.
Fautea, Genuese toren.

We wandelen terug langs de verlaten spoorwegtunnel van Fautea. De Corsicaanse oostelijke spoorlijn is na de Tweede Wereldoorlog nooit meer opnieuw volledig in gebruik genomen. Deze halve kilometer lange tunnel staat al meer dan tachtig jaar leeg. Langs de zuidelijke ingang wandelen we er een paar tientallen meter ver in. Langs de noordelijke zijde worden in de tunnel champignons gekweekt.

Ingang van spoorwegtunnel door rotsen.
Spoorwegtunnel binnenin.
Drie verschillende flesjes bier uit Corsica.

Een wolk in de vorm van Malta hangt al een tijd boven de kust en blokkeert de zon. Het is onmiddellijk frisser. Een felle rukwind steekt op. Blauwzwarte wolken zetten van alle kanten op. Dat belet ons niet om van de buitenjacuzzi te genieten. En van lokale biertjes: verrassend, verfrissend, kruidig, hoppig, … lekker. En van de zonsondergang die in het westen de hemel in vuur zet en in het oosten grillig-roze silhouetten op de wolken tovert. Corsica is nog altijd het “Île de beauté”.

  1. Barbarije is de oude naam voor Noord-Afrika, wat nu Marokko, Algerije, Tunesië en Libië is. Barbarije is afgeleid van het Oudgriekse bárbaros. Ook “berber” – uit het Atlas gebergte in Noord-Afrika – stamt daarvan af. ↩

Zuidoost Corsica.

20 september, 2025.

Kan je half-september nog “snel” een weekje zon “dichtbij” vinden? Corsica? Rechtstreekse vlucht met Air Corsica vanuit Charleroi1 naar Ajaccio, villa voor zes personen, in de bergen en met zicht op zee? Gevonden! In Conca, in het zuidoosten van Corsica.

Alegorie van Corsica in het vaticaan.
Allegorie van Corsica – Wikipedia

Corsicanen staan bekend als een fier, koppig en onafhankelijk volk. Dapper ook: al in de 16de/17de eeuw zorgde een Corsicaanse Garde voor de veiligheid van en in het Vaticaan. Zo dankbaar was paus Sixtus V dat hij in de “Hal van Constantijn” een fresco met allegorische voorstelling van Corsica en opschrift “Cyrniorum fortia bello pectora” – vrij vertaald: “Corsicanen met een dapper strijdershart” – liet aanbrengen. Helaas … die vechtlust bracht de Corsicaanse garde al snel in moeilijkheden. Na een gewelddadig incident met de Franse ambassadeur bij het Vaticaan werd de Garde na nog geen honderd jaar alweer ontbonden. Alleen de Zwitserse Garde bleef voortbestaan.

25 oktober 2025.

Fier en onafhankelijk … hoe contradictorisch is het dan dat we landen op de “Aéroport Ajaccio Napoléon Bonaparte”, genoemd naar de grootste landverrader uit de Corsicaanse geschiedenis?2 Of zijn ze daar trots op? Anderzijds, wil je weten wie de grootste schurken uit de geschiedenis waren, zoek dan de standbeelden in je buurt. Persoonlijk zou ik de luchthaven naar een andere beroemde Corsicaan vernoemen, bij voorbeeld Tino Rossi, onweerstaanbare charmezanger uit een andere eeuw en tijdperk.

Kaart van Corsica.

Genoeg gefilosofeer, we komen in de eerste plaats naar Corsica om hopelijk nog snel van wat herfstzon te profiteren. Om 8 uur ‘s avonds valt de temperatuur mee – 17° C – maar we hebben nog een nachtelijke rit over de ruggengraat van Corsica voor de boeg. Ongetwijfeld spectaculair mooi maar in het pikdonker met op 1.300 meter hoogte dichte mist, geen straatverlichting, schimmige koeien op de weg en geen wegmarkering, genieten we er niet echt van. Je zou nog wagenziek worden van de vele haarspeldbochten. Amper bewoning, geen dorpjes behalve na ruim twee uur rijden Ghisoni waar een wegwijzer naar een skistation wijst, maar voor de rest de tijd lijkt te hebben stilgestaan.

Het is middernacht als we een donkere parking langs de straatkant bereiken. Hier hebben we afgesproken met Christelle en haar man, de eigenaars van het vakantiehuis, wat 80 meter hoger op een steile berghelling ligt: ook met de auto is dit een stevig klimmetje van een kilometer lang. Nog een korte rondleiding door de villa – wat een huis is dit! – en we kunnen onder de donsdekens om vannacht over te schakelen op winteruur en een uurtje langer te slapen. Bonne nuit.

  1. 25/10/2025, Brussels South Charleroi airport: wat een vreselijke, drukke, onvriendelijke luchthaven. Te veel vluchten, te veel passagiers voor een te kleine terminal; alle tafeltjes en stoelen van elke eet- en drankgelegenheid bezet; tientallen zitten, liggen of eten en drinken op de vloer, wij inbegrepen. In de toekomst, mijden als het enigszins kan. ↩
  2. Napoleon, geboren in Ajaccio als zoon van een strijder voor de onafhankelijkheid van Corsica, kon – nadat zijn vader naar de Fransen was overgelopen – studeren in Parijs. Aanvankelijk sympathiseerde hij ook met de Corsicaanse onafhankelijkheidsstrijders maar die hadden niets vandoen met de zoon van een overloper. Napoleon keerde dan maar opportunistisch zijn kar. ↩

Leven(s) in Cumbria.

13 augustus 2025.

Wat is dit plots met het weer in Cumbria? Stralend blauwe lucht, (nog) geen wolkje te bespeuren en warm. Het wordt tot 28 °C, ons niet gelaten. Overigens ligt onze terrastafel deze morgen vol met … vleermuispoep!

Levens gardens.

Je kunt niet in Beck Head, gehuchtje van Levens1 logeren en niet Levens Hall bezoeken. Dat maken we nu goed.2 Het is nog even voor 10 uur, de “ticket office” gaat over een paar minuten open, althans voor de tuin en daarvoor komen we. Het “house” gaat pas om 11 uur open. We kopen voor 1 £ een minuscuul, maar zeer informatief gidsje met plan van de tuin. Bij een heerlijke koffie met “Peach Danish” leren we dat in 1688 een gepensioneerde kolonel dit huis met landgoed kocht. Hij engageerde Monsieur Guillaume Beaumont, een fransman, om een tuin te ontwerpen in de Franse stijl, zoals toen mode was. De tuin is zo goed als onveranderd gebleven sindsdien, zelfs heel wat bomen en struiken stammen nog uit die periode.

Langs een klein poortje links van het huis, stappen we de tuin binnen. Wij zijn geen tuinfanaten, maar dit is toch van een andere orde. De tuin van Levens Hall is een zogenaamde “Topiary Garden”. Moeilijk te vertalen; “topiary” is de kunst om struiken, vooral buxus en taxus, in decoratieve vormen te snoeien. Daar is in het eerste stukje tuin weinig van te merken: een rozentuin met – hoe kan het anders – alleen maar Engelse rozenvariëteiten. Geur, kleur en gezoem van insecten zijn overweldigend.

Rozentuin met gesculpteerde buxus op achtergrond.
Paarse bloemen in tuin met grijs, statig huis op achergrond.

Verder verschijnen de in allerlei vormen geknipte hagen en struiken. In sommige herkennen we figuren, een hoed, een koning en koningin van het schaakspel, een paraplu … meer dan honderd verschillende vormen en silhouetten. Vele daarvan zijn 300 jaar oud, net zoals de lay-out van de tuin zelf die in al die eeuwen zo goed als niet veranderd is. Een keer per jaar, in september, worden de figuren bijgeknipt.

Hoge, gesculpteerde buxus.
Gesculpteerde buxus in erschillende tinten groen.
Koning en Koningin van schaakspel in buxus.
Gesculpteerde buxus doorgangen.

Wat is er nog te zien? Een eeuwenoude boomgaard die – ondanks de leeftijd – vier ton fruit van uitstekende kwaliteit per jaar levert aan de Levens Hall keuken. Een “Bowling Green”, een onberispelijk geschoren grasmat, waarop ladies en gentlemen in gepaste witte kledij een partijtje croquet spelen.3 Een lange en hoge beukenhaag, het trimmen ervan, vraagt twee maanden werk van twee personen. Een waterlelievijver met fontein, maar er staan voorlopig weinig waterlelies in bloei. Een groentetuin met bonen, kolen, venkel, ajuin, rode biet, … en die ook nog decoratief is. Een opvallen leuk beeldhouwwerkje van een konijn, in navolging van Beatrice Potter? Mensen stoppen muntstukjes in zijn oren!? Verder ontelbare ogenschijnlijk wilde bloemenperkjes en een … Ha-ha!

Buxus met kasteel op achtergrond.
Drie spelers in witte kledij spelen croquet.
Croquet veld met tiental spelers.
Close-up van rode bloemen van erwtenplanten.
Gebeeldhouwd konijn op sokkel met muntstukjes.
Close-up van hoofd van gebeeldhouwd konijn met muntstukjes in oren.

Ha-ha.

Hier in Levens werd de Ha-Ha uitgevonden, een constructie waarbij een loodrechte muur in een gracht wordt gebouwd. De andere gracht-helling is zacht en geleidelijk oplopend. Resultaat: vanaf de verticale kant is het zicht naar buiten de tuin onbelemmerd terwijl dieren door de rechte muur, toch niet in de tuin kunnen. Geen omheining of afsluitdraad nodig en vergezicht gegarandeerd. Slim bedacht!

Tekening van structuur van Ha-ha.
Ha-ha van boven op muur gezien.
Ha-ha met zicht op muur.

Naast de tuin staat het huis van Monsieur Beaumont. Al driehonderd jaar lang mag, nee MOET, de hoofdtuinier van Levens in dit huis wonen, de Engelsen en hun tradities🙄. Vandaag woont de negende opvolger van Monsieur Beaumont hier.

Beck Head.

Bij het terug naar Beck Head rijden, passeren we Foulham Moss. Nog even kijken? Doen we. In het bos vliegen goudvinken, hun rode vlek op hoofd (mannetjes) of onder oog (wijfjes) flikkert op. De Ospreys zijn op de afspraak: een paar vliegt boven onze hoofden rond; een kuiken zit recht op het nest.

Heidelandschap met boom.
Heidelandschap met vlonderpad.

’s Namiddags beperken we ons tot een wandeling vanaf Beck Head; enerzijds uit noodzaak – de zon en hitte – anderzijds de gekneusde arm van Betty. In het bos zijn drie houthakkers met geavanceerd materiaal een “bridle path” aan het vrijmaken. We ontdekten verschillende “footpaths” in de onmiddellijke omgeving.

Oranje heftruck om gevelde bomen op te tillen.
Landschap met weide op voorgrond en bergen achteraan.
Houten hek voor gloiiende weiden.
Huis verscholen in het groen.

Vanavond nog wat genieten van het overwacht mooie weer. Gegrilde groenten met feta en pasta klaarmaken (ik) onder het nauwlettend toeziend oog van Betty (gelukkig). Helaas is het dan “valiezen-tijd”: morgen terug naar huis.

Cumbria epiloog.

14 augustus 2025.

Bij security-controle in Manchester airport wordt Betty aan een volledige fouillering en bodyscan onderworpen. Haar “arm-sling” moet af. Misschien maakt dat haar extra verdacht. Ik mag / kan haar daarbij niet helpen: moet ze zelf doen. Frustrerend!

Wij ervaarden Cumbria terzelfder tijd als ruw, wild, bedreigend op de fels, in het noorden, bij storm en lieflijk, charmant, bucolisch in de valleien en rond de meren. Fantastische streek, waarschijnlijk nog leuker buiten het toeristische hoogseizoen!

P.S. Uiteindelijk blijkt de schouder van Betty toch op drie plaatsen gebroken.

  1. Door Levens stroomt de Kent rivier en niet de Levens-rivier. Die laatste loopt van Wildermere in de Morecambe baai. ↩
  2. Eigenlijk hadden we ook Sizergh Castle moeten bezoeken, amper een paar mijl verder, helaas … tijdsgebrek. ↩
  3. Croquet is een balspel waarbij met een lange houten hamer een bal tussen twee paaltjes moet geklopt worden, liefst in zo weinig mogelijk slagen. ↩

Furness Abbey & Piel Castle.

12 augustus 2024.

Cumbria heeft niet alleen fells en lakes en dales, maar ook kust. We waren al in Grange-over-Sands, maar dat ligt feitelijk aan de uitgestrekte Morecambe Bay. Dat is nog niet echt de kust met de Ierse zee. We trekken naar “The Lakes district Peninsulas”, de schiereilanden in het uiterste zuiden van Cumbria. De fells van de Lakes worden bergjes, heuvels, bultjes en verdwijnen ten slotte helemaal.

Furness Abbey.

Dicht bij de kust liggen de ruïnes van Furness Abbey. In de middeleeuwen – van de 12de tot de 16de eeuw – was dit een van de grootste cisterciënzerabdijen van Engeland en zeker de grootste van Cumbria. Ze bezaten grond en eigendom, niet alleen in Cumbria en Yorkshire, maar ook in Ierland en op het eiland Man. Behalve bidden bestuurden de monniken ook schapen-boerderijen, brouwden ze bier, bewerkten ze ijzer, staken ze turf, wonnen ze zout, hadden ze graanvelden, bewerkten en verkochten ze leer … Machtig en rijk, getuige de fijn bewerkte, verguld-koperen kop van de staf van een abt die hier in een graf is teruggevonden.

Vergulde kop van de staf van een abt.
Ruïnes langs beide kanten van een kleine rivier.
Ruïne op grasveld.
Grote ruïne op grasveld.

De rode zandsteen ruïne is nog altijd indrukwekkend, zowel wat betreft de hoogte van de muren – tot 40 meter – als de omvang – ongeveer vier voetbalvelden groot, schat ik. Het is leuk kuieren tussen en rond de ruïnes, ook al omdat hier weinig andere toeristen zijn, ideaal voor foto’s. Wat een bedrijvigheid moet dat geweest zijn toen hier zowat honderd monniken en dubbel zoveel lekenbroeders leefden en werkten. Er was ook een continue aanvoer en afvoer van producten en een komen en gaan van gasten, ambachtslui, bezoekers, bedelaars, handelaars.

Bovenaanzicht van middenbeuk-ruïne van kerk.
Ruïne van muur met kerkramen.
Zicht op ruïne in de zon vanuit kloosterraam.

Bow bridge.

Uit die bloeiperiode van de abdij is hier niet zover vandaan nog een brugje overgebleven langs waar al dat volk passeerde: een smalle brug – een kar breed – met drie bogen, “Bow Bridge”. We wandelen erheen, met de hulp van een “local” die ons bereidwillig op het juiste pad brengt. Een bosje door, dan … een spoorweg over met een duidelijke waarschuwingsborden en een verkeerslicht voor ons, voetgangers. Door een weide met koeien en bijhorende verse vlaaien, langs de Mill Beck (Molenbeek?) tot bij Bow Bridge. Spectaculair is het niet. Maar het is het idee: je moet hier het gewicht van het verleden voelen. 😀

Ijzeren hek en waarschuwingsborden voor spoorweg.
Riviertje met struiken rechts; grasveld links.
Oude stenen brug met drie bogen en gele bloemen op voorgrond.

We zijn dicht bij waar de Morecambe baai de Ierse zee ontmoet. De rijkdom van de abdij moest beschermd worden tegen ruige piraten, smerige Schotten en andere plunderaars die van over zee kwamen … Piel Castle! Daar rijden we nu heen, amper een kwartiertje ver.

The Needle.

Aan de kust in een gehuchtje van Barrow-in-Furness duikt een eigenaardig bouwwerk op: smal, hoog, een vuurtoren? Jawel een ex-vuurtoren, officieel de Rampside Lighthouse, maar door “locals” “The Needle genoemd. Tussen 1850 en 1870 werden langs de kust dertien van deze vuurtorens gebouwd om schepen veilig de haven van Barrow binnen te loodsen. The Needle is de enige overlevende toren. Een eindje verderop begint de kaarsrechte dijkweg naar Roa eiland. Van daar kun je met een pendel-ferry naar Piel eiland en Piel Castle. Maar eerst onze broodjes verorberen op een plastic bankje van gerecycleerde, aangespoelde visnetten aan de rand van Foulney Island, een natuurgebied met slikken en schorren.

Groene vlakte met hoge, smalle en puntige oude vuurtoren.
Baai met schorren.
Oude, witte boot op grasveld voor water.

Piel.

We wandelen de halve mijl van Foulney Island tot Roa Island op de dijkweg en schieten een paar leuke foto’s van een roestig scheepswrak. Op Roa is er een kleine aanlegsteiger voor de ferry naar Piel eiland. “Ferry” is een groot woord voor een bootje dat maximaal 12 personen kan meenemen. Overtocht duurt 10 minuten en kost 7 £ per persoon. Op Piel legt het bootje aan bij de Ship Inn, een pub met terras dat … volzit! Niet onbegrijpelijk: ‘t is hier vandaag merkwaardig warm – tot 26 °C – bewolkt met heel af en toe zon. De ruïne van Piel Castle is zowat honderd meter verder en … daar is bijna niemand. Nochtans is ook deze plaats fotogeniek, groter dan verwacht, omgeven door de zee. De muren zijn met dezelfde rode zandsteen opgetrokken als Furness Abbey. Er is een keienstrand waar hier en daar bosjes zeekool groeien.

Wit huis op eiland gezien vanaf overzetbootje.
Rode overzetboot meert aan op eiland.
Witte pub op grasveld met zee op achtergrond.
Close-up van zeekool.
Toren-ruïne van Piel met zee op achtergrond.
Kasteelruïne van Piel.
Ruïne in de zon vanaf boogvormige toegangspoort tot kasteel.

Van hieruit controleerden de monniken de toegang tot de baai en hielden ze ongewenste bezoekers op afstand … zelfs de belastingambtenaren van de koning. Piel Castle werd onder andere gebruikt om de voorraden van de abdij te bewaren en te verbergen. Af en toe waagden de monniken zich zelfs aan het smokkelen van wol. Waarschijnlijk heeft God het niet zo op invoer- en uitvoerbelastingen begrepen.

We moeten wel nog tijdig van dit eilandje geraken: de laatste ferry vertrekt om 16 uur en het is nu 15 uur. De eerste boot missen we net; dat geeft ons wat tijd om nog “snel” de andere kant van het eiland te verkennen: een raar gebouw, een camping, natuur. Voor de tweede boot – 20 minuten later – zouden we juist passagier 13 en 14 zijn … we kunnen opnieuw niet mee. Geen nood: een extra, wat gammel bootje komt versterking bieden. Deze keer kunnen we wel mee, onder een stralende zon!

Aanlegsteiger met drie bootjes.
Toeristen op gammel bootje.
Slikken voor de baai.
Roestig wrak van boot bij eb.
Welkomstbord van Foulney Island met groene grasstrook.
Slikken, schorren, rotsblokken, gras.

Na de boot, tijd voor Booths, supermarkt in Ulverston! Aardbeien, English plums, groenten, gerookte zalm, roseetje … alles om de dag goed af te sluiten.

Geluid van stilte rond Windermere.

11 augustus 2025.

Bowness.

Het wordt “uitzonderlijk” warm: tpt wel 23° C! Moeten we dan de koelte van water opzoeken? We rijden in elk geval naar Bowness-on Windermere. Daar vonden we het een paar dagen geleden zo druk. Nu valt het wel mee. Dit is duidelijk een toeristische hotspot waar de pendel-ferries op, en de toeristische bussen rond het meer vertrekken. Er is al heel wat bedrijvigheid. Een parkeerterrein is ingenomen door meerde tientallen tentjes: een tijdens de zomer permanente markt. Er staan kermis-attracties. We kuieren wat rond; de “Lake View” lijkt ons ideaal voor een koffie met uitzicht op het meer vanaf de eerste verdieping. “Sir, this is a pub and a restaurant, NOT a coffeeshop” zegt de mevrouw achter de toog vriendelijk maar beslist. Maar omdat het niet druk is, krijgen we toch onze twee koffies met zicht over Windermere. Leuk!

Meer met kleine bootjes en een grote, witte passagiersboot.
Uitzicht op meer vanaf eerste verdieping, aangemeerde zeilboten.

Wat hebben de Engelsen toch met voederen van wilde dieren? Een oudere meneer strooit granen en is omringd door tientallen eenden en Canadese ganzen. Duiven landen op zijn schouder, eten uit zijn hand en … pikken op zijn kale schedel. Pret bedovren!

Persoon voedert ganzen en eenden aan meer.
Kade van meer met grote passagiersboten.

Romeins fort in Ambleside?

Wij trekken verder, naar het Romeinse fort in Ambleside. Daar is niet zoveel meer van over: funderingen, met goede wil een paar stenen hoog, je kunt het zelfs geen muurtjes meer noemen. Infoborden geven wel duidelijk uitleg over wat hier ooit stond. Vandaag grazen koeien op en tussen de ruïne. Maar HET pluspunt is de omgeving: een parkje, overgaand in de vrije natuur, uiteraard met wandelwegje en vlonderpad tot waar de Rothay en Brathay rivier in Windermere vloeien. Rustig, stil, zo goed als geen toeristen. Bootjes, kayaks, peddel-surfplanken op het meer, zelfs vermetele zwemmers ondanks een waarschuwingsbord over mogelijke blauwalgen.

Vijvertje in weide.
Vijvertje tussen bomen en struikgewas.
Funderingen van Romeins fort in grasland.

Wray Castle.

Nu we toch aan de meest noordelijke kant van Windermere Lake zijn, kunnen we even goed langs de westkant van het meer terugkeren en Wray Castle bezoeken. Wray Castle is in neogotische stijl gebouwd in 1840 door ene James Dawson met het fortuin van zijn rijke vrouw. Helaas, het kasteel is gesloten voor een renovatie … die minstens drie jaar zal duren. Geen nood, de site is leuk, we kunnen picknicken op banken en tafels voor het kasteel, zoals er velen doen. De omgeving en panorama’s zijn superleuk. Terwijl we onze boterhammetjes met kip of cheddar binnen spelen, tekent de zon de schaduwen van wolken op de heuvels … in vijftig tinten groen. Boeiend schouwspel.

Grijs kasteel met toren en kantelen op achtegrond; voorgrond struiken.
Grasveld met Wray Castle op achtergrond.
Wray Castle met drie hoektorens met kantelen zichtbaar.
Glooiende weiden met solitaire bomen.

Aan het meer is een “boathouse” gebouwd waar je in de Victoriaanse tijd zomaar rechtstreeks kon binnen varen. Vandaag is het een aanlegsteiger voor de Windermere “hop-on, hop-off” ferry. Die vaart continu het hele meer rond. Een rij toeristen staat al te wachten. De ferry arriveert met een vol bovendek. Lading mensen lossen, nieuwe lading mensen erop, het grootste deel ervan weer op het bovendek, en weg … We zouden bijna vergeten om foto’s te nemen van deze idyllische plek.

Boothuis in grijze steen met aanlegsteiger en toeristen.
Aankomst van veerboot aan boothuis.
Water op voorgrond, boothuis op achtergrond.

Esthwaite Water

Langs smalle, bochtige, op- en neergaande wegen rijden we verder naar Esthwaite Water, een klein meertje met slechts enkele bezoekers aan het Boathouse Café. Het terras van het café aan de rand van het meer is uitnodigend. Maar er is een parkeerprobleem. Alle parkings in Cumbria – en bij uitbreiding Engeland – hoe klein of hoe afgelegen ook, zijn betalend, via een app en/of via “Pay & Display”, een parkeerautomaat. Deze parking kan je alleen maar met een app betalen en die kan je alleen maar via de UK app-store downloaden wat praktisch gezien heel moeilijk is met een “Belgische” iPhone. Even in het Boathouse Café vragen: “Nobody ever controls here”, zegt de barman. Perfect; voor ons twee gemberbiertjes en een soort brownie met “sour cherries” en geen parking-zorgen hier.

Meer met aanlegsteiger.
Meer met rietveld en aanlegsteiger.

Kindjes voeren eendjes. Iemand penseelt een waterverf-schilderijtje van het zicht over het meer. Een visser hengelt vanaf een stoel in het water. Een andere met vissersbroek heeft net beet, haalt de vis binnen, maakt hem los en … geeft hem weer de vrijheid. Wij genieten van de omgeving, de rust en de stilte. Wat is België toch lawaaierig. Wat is er weinig natuur in België.

Visser op stoel in meer.
Visser haalt vis binnen naast rietkraag.

Langs Newby ten zuiden van Windermere rijden we terug naar het vakantiehuis. Die weg voert ons omhoog, tussen Gummer’s How en Sow How1. Drie keer moeten we stoppen: de zichten over het meer van Windermere zijn te spectaculair om zomaar voorbij te rijden.

Landschap met varens, oranje bloemen en meer in achtergrond.
Panorama van Windermere Lake.

Ten slotte: Bowland Bridge, net voor we terug “thuis” zijn in Beck Head. Het is een petieterig dorpje met een fotogeniek bruggetje – niet dat we hier nog geen boogbrug gezien hebben – en een pub, uiteraard.

Stenen brugje met een boog.
Stenen muurtje op Bowland Bridge.

Zachte avond, aperitief op ons terras, luisteren naar de stilte.

  1. Een “how” komt van het Oudnoords en betekent “hill”, heuvel. ↩