Maand: november 2014

Gisteren, 11 november, heb ik onrecht aangedaan aan Big Cave Camp in de heuvels van Matobo of Matopos. De plek verdient een betere beschrijving dan wat ik gisteren produceerde. Een poging tot goedmaken dus.

Big Cave Camp.

Afgelegen te midden van rotsen en rotsblokken van allerlei kleuren die door reuzen lijken opeen geplaatst te zijn op een manier alsof evenwicht en zwaartekracht hier niet bestaan. De lodge zelf ligt ook al halfweg een gigantische rots en is gedeeltelijk tegen diezelfde rots aan gebouwd met gebruik makend van diezelfde rotswand, geïntegreerd in het gebouw. Met een 4×4 – niet de onze, die moet achterblijven op een parking zowat 30 meter lager – werden we gisteren de rots op gevoerd.

Rotstekeningen.

En nu – 7 uur ’s morgens – staan we klaar voor “rusks”, een soort beenharde droge koeken, en tee of koffie. Daarna een verkennende ochtendwandeling met Shepherd, onze gids van de lodge. Het wordt op en af rotsen klauteren, soms zelfs jezelf met een touw omhoog trekken, een beetje moeilijk voor David met zijn ene goeie arm. Rotsschilderingen van de San – bosjesmannen – zijn zowat overal te zien op overhangende rotsen en in halve grotten. Zeer duidelijk en goed bewaard, behalve op een plek waar termieten beslisten een heuvel tegen de rots aan te bouwen. Prachtig uitzicht ook boven op de kale rotstop. Uitstekende uitleg van Shepherd over de rock fig tree, een boom die op de rotsen groeit en door zijn wortels zelfs een rots kan doen splitsen, of over de levenswijze van de San en hoe ze voedsel bewaarden, of over de “bush tee” die je energie geeft (een paar blaadjes meegekregen: moet ik straks bij het ontbijt proberen), of nog over termieten en de “Ant Lion”, vrij vertaald de mierenleeuw – een insect dat zich in het zand ingraaft en vliegjes verschalkt in een zelf gegraven putje – of … te veel om op te noemen en te herinneren.

Matobo.

Wel zal om één of andere speciale reden de betekenis van de naam Matobo me altijd bij blijven: “bald head”, kale knikker. Blijkbaar kwamen vroeger de wijzen van de omstreken, kaalgeschoren zodat ze op de bergtoppen leken, hier de voorvaderen aanroepen om bij voorbeeld regen af te smeken of problemen te helpen oplossen.

Uitgebreid ontbijt in de lodge. Lynn, de manager, heeft vakantie voor de volgende dagen en … daar zijn we blij om: ze was een beetje “pushy” in het promoten van allerlei – betalende – activiteiten. We besluiten om de rest van de voormiddag luierend door te brengen aan het zwembad, dat is ook weer in de rotsen uitgehakt en maar een voorschot groot. Wel uit de zon blijven. ’t Is wat temperatuur betreft draaglijker dan in Mapungubwe een paar dagen geleden maar toch nog boven de 30°. En dus afwisselend in en uit het zwembad en de veelkleurige hagedissen bewonderen die naast het zwembad liggen te zonnen.

Even iets gaan halen in onze “chalet” en wat stel ik vast in de lavabo van onze badkamer? Een 5 cm lange drol! Mysterie: hoe kan dat? Nergens in de badkamer of kamer iets abnormaals te zien. Shepherd er bij gehaald. Die stelt snel zijn diagnose: venster van badkamer laten openstaan, vervet aapje binnen gekropen. Die zat vermoedelijk op de lavabo, is geschrokken van zijn eigen spiegelbeeld, heeft zich “bekakt” en is vliegensvlug weer ontsnapt. Dus, vanaf nu alle vensters potdicht houden als we niet “thuis” zijn.

Na de lunch wandelen we zelf even rond in de direkte omgeving. Geen leeuwen, alleen maar antilopen, wildebeest en dies meer op het domein. En een paar luipaarden, dus niet al te veel gevaar. Opnieuw prachtige panorama’s, eigenaardige rotsen en typische savanne landschappen.

Om 4 uur tijd voor een “evening safari” met sundowner, opnieuw met Shepherd. We hebben hem onze Bradt-reisgids over Zimbabwe geleend en daar is hij vol lof over. De hele namiddag heeft hij zitten lezen en … hele stukken overschrijven! Maar zelf weet hij heel veel over de natuur en het leven in en rond Matobo. Ook voor wat de geschiedenis betreft. Hij vertelt ons het verhaal over Cecil Rhodes en de intriges om zoveel mogelijk land in handen te krijgen. Maar Shepherd doet dat door zowel de (vele) slechte kanten van de man als de goede kanten ervan te belichten. We eindigen onze sundowner met een “Lion” biertje, lokaal uit Zimbabwe, bovenop de kale top van een berg, een Matobo.

Magische plek. De zon gaat schuil achter dreigende wolken. Zou het hier eindelijk gaan regenen? In de verte flikkert de bliksem.

En ja, ’s avonds als we naar het restaurant van de lodge trekken is dat onder een gietende regen. Dikke regendruppels voor maximaal een half uurtje … Morgen vermoedelijk weer zon.

Avondmaal en geanimeerd gesprek met Shepherd en Dana (die zat ook gisteren samen met Lynn bij ons aan tafel) over schoenen kopen, Zimbabwe, Belgie, reisduiven, uilen en nog zoveel meer. Maar niet over politiek …

11 november 2014: wapenstilstand. Om 5 uur uit bed want we willen via de beruchte Beitbridge grenspost naar Zimbabwe. Heel ver moeten we niet rijden: een goeie 450 km via het Zuid-Afrikaanse grensstadje Mussina en Bulawayo naar Big Cave Camp in de Matobo heuvels. Om de drukte aan de grens te vermijden willen we er heel vroeg staan.

Olifanten!

Maar … de toerist wikt en de olifant beschikt: als we van ons huisje naar de uitgang van Mapungubwe National Park rijden, verspert plots een kudde olifanten de weg. We zochten hier twee dagen naar deze beesten en nu staan er vier, vijf, nee tien … nee meer, op en rond de weg. Dus maar traag achter de kudde aanrijdend. En niet te dicht want plots keert de laatste olifant zich om, kijkt ons aan, flappert met de oren en trappelt ter plaatse. Veiligheidshalve maar achteruit rijden en afstand vergroten. Dan staan ze uiteindelijk toch allemaal langs dezelfde kant van de weg. Doorrijden! Maar net op het moment dat we de kudde passeren zien we langs de overkant van de weg nog een paar olifanten. Gas geven en weg onder luid getrompetter. Kippenvel, maar we “zijn er door”. Wat een sensatie, zo vroeg op de dag. Iedereen klaar wakker en tjokvol adrenaline.

De verdere rit naar de grens loopt langs kaarsrechte, verlaten wegen, zonder verdere sensatie. Savanne-landschap met veel baobabs. Sommige van deze kolossale bomen staan in bloei en doordat het zo vroeg ’s ochtends is, zien we de bloemen nog (baobabs bloeien ’s nachts en worden bevrucht door vleermuizen).

Zuid-Afrikaanse corruptie.

Beitbridge: groezelige grenspost, een Shell tankstation, wat vuile officiele gebouwen en de grens. Amper 7u30 is het maar langs de kant van de vrachtwagens is het reeds behoorlijk druk. Met de auto tot bij “customs” aan de Zuid-Afrika kant. “Vehicle form” invullen, auto-papieren tonen. Dan uitreis-stempel in onze paspoorten en hup, weg. Dat ging vlot. Dan met de auto tot aan de brug over de Limpopo: “vehicle inspection” door de SAPD (South-Africa Police Department). Er staat een auto voor ons in de rij. Die lijkt een probleem te hebben: herhaaldelijk loopt de chauffeur heen en weer tussen zijn auto en het lokaaltje van de polite. Uiteindelijk stapt hij boos in zijn auto maar niet na ons te hebben toe vertrouwd: “The bribery starts here!”. Raar.

Dan maar braafjes wachten. Een andere auto komt achter ons aan gereden en … rijdt zomaar door. Toch even gaan vragen aan de politie of we ook al niet door mogen. Nee dus want de andere auto had geen Zuid-Afrikaanse nummerplaat en wij wel.

Dan komt een SAPD-sergeant onze richting uit. Auto-papieren! Cross-border authorisation, certificate of registration, border letter (verzekering), motor vehicle licence en “owners letter” van Toyota Financial Services. En dat laatste document …. “Is a FRAUD”, roept de politieman uit. Hij hangt zijn kop in de auto en zegt “I can arrest you. It’s a fraud. It’s fake. I will arrest the men. The women stay here.”

Discussie met de kerel maar hij is niet voor rede vatbaar. ’t Moet blijkbaar een lichtjes ander document van Toyota zijn, met een andere handtekening. Ik bel Heather van de Buschtrackers. Consternatie. Ze vraagt of ze de politie-sergeant kan spreken. Dat kan, maar na een paar minuten stompt de kerel mijn telefoon terug in mijn handen. Weer “I will arrest you or … we can solve this problem.” Is dat een verholen vraag om geld? De kerel wuift achteloos met ons zogezegd vervalst document, toont het van ver aan een collega die, ook al van ver, “It’s a fraud” roept. Wat nu? De SAPD in al haar wijsheid, komt zelf met een oplossing: terugrijden naar het tankstation, aan Heather vragen of ze ons een ander document kan bezorgen, dat faxen naar het Shell-station en opnieuw proberen. We maken rechtsomkeer, worden nog eens tegen gehouden door de politie waar we ons verhaal doen en zomaar door mogen. Nu zijn we dus opnieuw in Zuid-Afrika met een uitreis-stempel in onze paspoorten en geen inreisvisum meer …. illegaal dus. 

Heather opnieuw gebeld. Die zou het nodige doen om ons een nieuw document te bezorgen via fax en email naar het tankstation. Zodra we op de parking van het Shell- station staan worden we aangesproken door een kerel in hemd en das. Hij heeft zogezegd “gezien” dat we een probleem hadden met de politie en kan ons helpen, vermoedelijk mits een kleine vergoeding. We slaan zijn aanbod af. Speelt hij samen onder één hoedje met de politie? Wachten dan maar op het hopelijk goede document. Op de groezelige parking van het al even groezelige tankstation waar het een aan- en afrijden is van allerlei auto’s, bevolkt met kleurrijke figuren. En waar een andere toeriste met net hetzelfde probleem met de politie, pas haar email met een ander, nieuw document heeft gekregen.

Wachten en wachten … Mijn SMS-verkeer met Heather (H):

9u16 H. Almost there, Andre! Antwoord: OK, thanks!

9u44 H. We just waiting and nagging Toyota SA. Antwoord: Hope you get it fixed soon.

10u14 H. We are getting there. Antwoord: Any idea by when?

10u24 H. 5 minutes. Antwoord: Great!

10u40 H. Sorry, still nagging. Antwoord: Frustrating!

10u42 H. Got it now. Walking to fax.

Eindelijk,eindelijk,eindelijk … Terug naar de grens en de “vehicle inspection”. Drie polite-agenten waaronder “onze” sergeant zitten op een bank te niksen. Maar deze keer vinden ze ons nieuwe document wel OK. Ze maken grapjes over hoe we met dit document wat hun betreft tot in Cairo kunnen rijden. Maar we zijn door ….

Zimbabwe corruptie.

We rijden in niemandsland over de brug en komen in de drukte langs de Zim-kant van de grens terecht. Vrijwel onmiddellijk worden we aangeklampt door vrijwilligers die onze auto willen bewaken. Er ontstaat zelfs ruzie om dat voorrecht. We wandelen naar een lang, vervallen gebouw waar het een drukte van jewelste is. Opnieuw worden we aangeklampt door personen die ons de weg willen wijzen in de doolhof van loketten en lange wachtrijen. Eigenlijk willen we niet geholpen worden. We wijzen alle voorstellen af maar in de gigantische warboel en mensenzee worden we uiteindelijk toch door iemand de weg gewezen, iemand met een badge, ziet er officieel uit.

Eerste stap: de “bridge toll” betalen, dan een “gate pass” krijgen, uiteraard aan een ander loket. Daarna wijst onze vriendelijke “helper” ons naar “Immigration”: alle wachtrijen voorbij stappen en aan de meest linkse desk aanschuiven. Hier wordt een visum in onze paspoorten geplakt, na het betalen van $ 30 per persoon EN wordt onze magische blauwe “gate pass” afgestempeld. Onze nog steeds vriendelijke helper troont ons mee naar buiten naar een persoon in wit hemd. Hij moet onze auto controleren en zijn handtekening op nog een ander document zetten: het TIPs-document, Temporary Import Permit. Maar de kerel is omstuwd door zwarten die allemaal hetzelfde willen. Stijn brengt inmiddels de auto vanaf de parking naar de inspectie uiteraard na wat rand te hebben uitgedeeld. Drummen, duwen, positie kiezen en merkwaardig snel kijkt de kerel in wit hemd me aan: op 10 minuten tijd is alles geregeld, krijg ik een handtekening.

Nu terug naar binnen naar “Counter 5” waar ik de tweede in de rij ben. Pech: het duurt hier eindeloos! Achter mij groeit de rij aan. En de Zimbos die aanschuiven, dringen mijn persoonlijke ruimte binnen: alsof ze aan mijn rug plakken. De mevrouw achter het loket doet mij teken dat ik daarnaast moet gaan waar juist haar collega heeft plaats genomen. Amper heb ik dat gedaan of ik wordt terug gewezen naar het vorige loket. Ik wurm me weer op de tweede plaats. Na weer lang wachten moet ik toch weer terug naar het loket daarnaast. Deze keer wil de bediende me wel “helpen”. Alle documenten controleren, 450 Zuid-Afrikaanse rand betalen en nu???? Onze ” helper” wijst me weer een andere persoon aan, midden de massa. Deze persoon lijkt douane te zijn want hij doet auto’s uitladen en alle pakken openen. Zelfde verhaal als daarnet: we moeten dringen en zijn aandacht krijgen. Met hulp van Evelien zet ik hem klem. Met hem naar onze auto: openen, een paar koffers open maken … ik heb het TIPs formulier nog niet goed ingevuld. Alle serienummers van alle electrische apparaten moeten er op staan! Gelukkig had Betty alles al voorbereid, dus het gaat relatief snel. Maar onze “helpers” worden ongeduldig (onze eerste helper heeft hulp gekregen van een collega met één oog). Stop maar met verder invullen … nu naar een soort van kooi voor een nieuwe controle van documenten. Alles OK.

Naar een klein gebouwtje nu. Daar langs een achterdeurtje binnen, op aanraden van onze “helpers”. Donkere gang in, eerste deur links, obscuur lokaaltje waar vier politie-agenten een soort chili met bonen zitten te eten. Ze kijken amper op, maar gelukkig krijgen we zonder vragen een nieuwe stempel op onze magische blauwe gate pass. Terug naar de kooi waar men ons zegt dat alles nu echt OK is en we kunnen doorrijden. Onze helper is tevreden, neemt mijn “gate pass”, dirigeert ons terug naar onze auto en doet teken dat we – door een rij wachtenden heen – een vijftig meter verder naar een kleine parking moeten rijden. Daar komt de aap uit de mouw …

De twee helpers – nu plots niet zo vriendelijk meer – vragen, nee eisen $100, “om de bedienden die ons zo goed hebben geholpen” te betalen. Gemor en tegenpruttelen, maar ze hebben onze zo vitale “gate pass” in handen. Dus … $ 100 betalen. Nog $ 50 vragen ze nu … voor zichzelf deze keer … De éénogige helper gaat weg met onze gate pass en de $ 100. Maar dat is zonder Evelien gerekend: die spingt uit de auto en roept de kerel terug, die aarzelt en … ze rukt hem onze gate pass uit de handen. Naar hun nog eens extra $ 50 kunnen ze fluiten.

Op naar de toeganspoort tot Zimbabwe, een 100 meter verder. Aan de eerste controle onze gate pas afgeven. Tweede stop, slagboom open en we zijn er. Het is 13u20. In totaal vijf en een half uur heeft ons dit gekost: drie en een half aan de Zuid-Afrika kant, twee aan de Zimbabwe-kant.

Nu is het rijden en rijden. Stijn heeft weer het stuur overgenomen. Kaarsrechte, volledig verlaten wegen, alsof we alleen op de weg zijn. Maar wel asfalt. Boterhammetje eten al rijdend. Naarmate we Bulawayo naderen wordt het landschap heuvelachtiger en groener. Uiteindelijk schemert het al wanneer we om 18 uur onze bestemming bereiken: Big Cave Camp in Matobo. We zijn de enige gasten in de hele lodge en dus krijgen we 3 chalets, Evelien en Stijn zelfs de “honeymoon suite”.

Biertje als aperitief. Keuvelen met de kamp manager, Lynn. Dinner en dan slapen. Maar niet na nog even naar de melkweg te staren. Te moe om nog verder te “bloggen”. Beschrijving van de lodge komt morgen wel. En … er is wifi, dus morgen kan ik “posten”.

Gisteravond afspraak gemaakt om vandaag, maandag 10 november, om half acht klaar te zijn voor ontbijt. De zon, de warmte en onze geografische ligging beslissen er anders over: om 5u30 komt de zon op, stralend zoals gisteren. Prutsgordijntjes in onze kamers houden het felle licht niet tegen. Om 6 uur loopt iedereen, al klaar wakker, de omgeving af te spieden. Maar alles is rustig. We bewonderen de zonsopgang, de vallei, de kleurschakeringen op de rotsen. “Slow travel”: een aanrader. Rustig ontbijt, lunch prepareren en weg. Met de auto verder Mapungubwe verkennen.

Mapungubwe museum.

Eerste stop is het museum, een gebouw dat lijkt op te gaan in het landschap. Verschillende eivormige koepels zonder enige stalen steunconstructie, met tegels gemetst. Elke metser moest – als test bij aanwerving – op kleine schaal een koepeltje kunnen metsen waarop twee mensen konden staan: als dat sterk genoeg was, was hij gekwalificeerd om mee te metsen aan het museum. Door de airco lijkt het er ijskoud in vergelijking met de 40° en meer van buiten. De geschiedenis van de Heilige Rots van de Jakhals, Mapungubwe, wordt er verteld. Verschillende archeologische vondsten waaronder een gouden neushoornbeeldje en halskettingen en armbanden van gouden kraaltjes zijn er ten toon gesteld in prachtige gewelfde zalen. En het bezoek kan je afronden met een kleine wandeling buiten, weliswaar weer onder een loden zon, met indrukwekkende panorama’s van het Nationaal Park. Een giraf staat ons zo maar aan te staren op zo’n 30 meter afstand. Tijd voor een drankje in de bar van het museum … buiten, maar zeker in de schaduw.

Mapungubwe park.

Safari-rijden verder door het park. Wat opvalt: zo goed als geen andere toeristen en toch wel veel dieren, zelfs op dit “safari-onvriendelijke uur” (eind van de voormiddag). We spotten: impala (uiteraard), kudu, bushbuck, kilpspringertjes, zebra, giraf, een jakhals ( black-backed jackal of rooijakhals in het Afrikaans), troepen bavianen, vervet aapjes, een warthog (wrattenzwijn) en uiteindelijk … twee olifanten aan een waterplas. Verschillende wegen zijn alleen maar voor 4×4 geschikt. Maar geen nood, Stijn neemt deze wegjes met plezier. De “kanniedood” weg is bijzonder spectaculair. We worden flink door elkaar gehost.

Limpopo rivier.

Dan rijden we langs de Limpopo. Aan de overkant (Zimbabwe) laten boeren hun kuddes drinken. Vissers ruimen hun netten op. Overblijfselen van bunkers, prikkeldraad en versperringen liggen langs de oever … stamt uit de tijd van de apartheid en de invallen van ZANU-PF en andere ANC sympathisanten vanuit Zimbabwe. Alles is overwoekerd door de weelderige begroeiing. Pittoreske rit langs de oevers.Uiteindelijk komen we uit bij hetzelfde samenvloeiingspunt van de Shashe en de Limpopo waar we ook gisteravond stonden. Tijd voor een late picknick in de schaduw van bloeiende Baobabs, bij een temperatuur van minstens 40° en met een warme foehn-wind in het gezicht.

Terug naar huis en tijd voor een verkwikkende “duik” in het postzegel-grote zwembad, aangelegd in een natuurlijk kloofje tussen twee rotsen. Het water is warm en je hebt geen handdoek nodig wanneer je uit het water stapt. In een wip is alles droog. Ook David met zijn herstellende gebroken arm waagt een kleine sessie in het zwembad.

Skemerkelkie.

Tijd dan voor een aperitief ’s avonds bij zonsondergang: een skemerkelkie in het Afrikaans. Vooraleer we daar echter aan toe zijn, zorgt een troep bavianen vlak bij ons huis voor een avondvertoning. Behoedzaam komen de eerste verkenners aan gestapt. Ze nemen posities in hoog op de rotsen van waar ze elk mogelijk gevaar kunnen zien. Dan komt de troep met de leider vooraan. Maar enkele voortvarende jonge bavianen lopen voortdurend voorop. Sommigen klefferen in bomen en eten peulvruchten. Uiteindelijk komt de achterhoede: opnieuw een groepje grote volwassen bavianen – net zoals de verkenners – spiedend maar zelfverzekerd. Eens de troep is voorbij getrokken, zetten we ons toch nog op pad voor ons skemerkelkie aan de samenvloeiing van de Sashe en de Limpopo.

’s Avonds voor het eerst geen ” braai” maar spaghetti op het terras. Terwijl we de lach van de hyena’s in de verre nacht horen, krijgen we onverwacht bezoek. We waren al gewend aan bidsprinkhanen en motten van zo’n zeven centimeter vleugelspanwijdte maar nu komt er een griezelig spinachtig insect, zes poten, twee grote voelsprieten, alles samen ook zo’n zeven centimeter, het terras op gelopen. Paniek alom. Met vereende kracht,veel hilariteit en een blad papier krijgen we de kerel weer van het terras en de natuur in.

Mapungubwe: een absolute aanrader. Morgen via Beitbridge naar Zimbabwe. Gelukkig weten we nu nog niet wat ons dan te wachten staat!

Vandaag al vroeg uit de veren: met Evelien afgesproken om te gaan joggen, vóór de grote warmte = om half acht vertrekken. Zo’n drie kilometer van de lodge passeerden we gisteren een spoorweg. Drie kilometer heen en drie terug lijkt ons perfect. We joggen langs verlaten zandwegen, zien “guinea fowls” (een soort patrijzen), grond eekhoorntjes, millipedes, kleurrijke sprinkhanen, grijze springbok (nog in het domein zelf).

Al na een kwartier breekt de zon voorgoed door de wolken. Onmiddellijk is het bakkend heet. We passeren een kippenkwekerij – verder geen huizen – en lopen zoals afgesproken tot aan de spoorweg aan mijn (trage) tempo. Moeilijk lopen want heuvelend terrein. De terugweg is door de hitte nog een stuk zwaarder. We doen een uur over de 6 km. Het ontbijt, fruitsap, een “bo-ken” met kaas of choco en een yoghurtje smaakt dubbel! Zeker vanop het terras van de lodge, in de schaduw, met zicht op een rood-rotsachtig gebergte met savanne er voor.

Maar niet getreuzeld. Pakken en … op naar de volgende bestemming: Mapungubwe National Park op de grens met zowel Zimbabwe als Botswana. Een kleine 300 km, grotendeels langs uitstekende asfaltwegen. Stijn opnieuw aan het stuur. We rijden door Polokwane. Aan elk kruispunt lijkt iedereen wel wat te willen verkopen, net zoals in Johannesburg: voetballen, electrische connectors, assegaaien, pluimen, zeteltjes voor kinderen, kranten … Dan onze twee benzinetanks, totale capaciteit 150 liter, volgooien.

Naarmate we verder noordwaarts trekken worden de tegenliggers schaarser en schaarser, net zoals de huisjes … en de mensen … De steenbokskeerkring nu passeren. De zon verdwijnt achter de wolken maar het blijft broeierig heet. En uiteindelijk rijden we kilometers en kilometers lang bijna alleen op de weg.

Dicht bij onze eindbestemming beginnen de eerste reuze baobabs op te duiken in het landschap: werkelijk gigantisch brede bomen met een stamomtrek van enkele meters en kleine, wortelachtige takken. We rijden tussen de “game reserves” door. De afsluiting ligt op vele plaatsen gewoon op de grond: het wild kan zomaar de weg over. Evelien spot een olifant in de verte. Prachtig, rotsachtig landschap nu, met – tussen de bergen – zogenaamde “woodland savanne”.

Ruim na de middag bereiken we Mapungubwe National Park. Uistappen en inchecken onder een loden hitte. Onze huisjes liggen zo’n 10 km van de hoofdingang maar de rit er naar toe is pittoresk. Tussen de bergen, over de hellingen en zo net tegen het dal van de Limpopo bewijst onze auto met extra hoge “clearance” (= staat hoog op zijn poten) zijn nut. We spotten wildebeest, impala, bavianen, oryx, Afrikaanse eland en de “African grey hornbill“, neushoornvogel (met dank aan de field guide van David).

Ons verblijf ligt fantastisch: kamp Leokwe midden in het park. Huisjes verscholen tussen de rotsen, rieten dak, schaduwrijke veranda uitkijkend op de savanne. Een huisje voor vier en een huisje voor twee hebben we geboekt. Maar elk ligt aan een ander uiteinde van het kamp, dus beide huisjes zo’n 300 meter uit mekaar. Geen nood: we lunchen allen samen op het terras van het grootste huisje. Geen afsluiting ook rond het kamp: de wilde dieren kunnen zomaar overal in en door lopen.

’t Is al laat: alsof de tijd hier lijkt te versnellen.

Dus nog gauw een “avond rondritje in het Nationaal Park”. Evelien heeft zich al geruime tijd van haar sterkste “wild-spot-kant” laten zien. Maar nu schiet ze wel de hoofdvogel af: plots ziet ze een luipaard uit een boom springen en bedaard op een paar tientallen meter afstand de weg volgen. Af en toe plast het beest: territorium afbakening. Twee klipspringertjes op de top van een rots slaken alarmkreten. De luipaard kijkt amper op en wandelt trots en zelfbewust rustig verder. We kunnen hem (of haar) goed en geruime tijd observeren. Wat een prachtig beest. Kippenvel-ervaring! Na 10 jaar en zeven reizen naar Afrika, eindelijk een luipaard in het wild gezien. Uitzonderlijk want zo een dier jaagt vooral ’s nachts en is zeer … discreet. Ons adrenaline-peil is met een schok gestegen. We zien nog giraffen en zebra’s en impala’s maar niets evenaart het magische moment van de luipaard ontmoeting. Veel sporen van olifanten ook: omgeduwde bomen (een daarvan verspert de weg en we moeten rechtsomkeer maken), gigantische mestballen en half ontschorste baobab’s.De grote dikhuiden krijgen we echter niet te zien.

Kleurrijke zonsondergang vanop een uitkijkpunt boven de vlakte van de zo goed als droog staande Limpopo. Hier vloeit de Shashe rivier in de Limpopo. Aan de ene kant Zimbabwe, aan de andere kant Botswana en wij staan nog in Zuid-Afrika. Je zou zo van de ene naar de andere kant kunnen wandelen, zonder grensformaliteiten.Terug in Leokwe kamp wacht ons een nieuwe verrassing: twee olifanten zijn het kamp binnen gedrongen. Bedaard rukken ze takken af en proppen die in hun muil. De ene olifant staat op 30 meter van de buitendouche van David. De nacht valt en de klassieke nocturne-geluiden zijn te horen. Gelach van hyena’s, takkengekraak waar de olifanten nog aan hun avondmaal zitten, allerlei ongespecifieerd gefluit, gepiep, gesis, gefladder en gebrul.

Prachtige dag gehad, hoewel iedereen hondsmoe en verhit is. Toch nog wat tijd nemen om de sterrenhemel te bewonderen, de vuurvliegjes in de vallei, en de vele insecten en nachtvlinders die op het licht van onze Waka-waka’s afkomen. ’t Wordt de volgende dagen moelijk om nog beter te doen.

Wat vooraf ging: tientallen emails, een paar telefoontjes en gisteren, 7 november 2014: vertrek naar Zaventem – probleemloos, kleine file niet te na gesproken – vlucht naar Frankfurt – probleemloos – vlucht naar Johannesburg – probleemloos en comfortabel. Opgehaald aan de Oliver Tambo luchthaven in Johannesburg door ene Silas uit Soweto – probleemloos – en auto in ontvangst nemen bij Heather van de Bustrackers … een “beest” van een 4 x 4: Toyota Hilux Double Cab. Stijn aan het stuur en na een koffie en veel uitleg over de auto,  starten we … voor een paar honderd meter: naar de dichtstbijzijnde Spar: inkopen voor 4 dagen. Het is middag, 8 november en de zon staat loodrecht boven onze hoofden: in de schaduw aangenaam warm! De Jacaranda’s staan in bloei. Lente in Jo’burg!

Montecasino.

Rechtover de Spar ligt Montecasino: het lijkt een Italiaans stadje maar dan nagebouwd in Johannesburg. Kompleet met piazza’s, fonteinen, campanilles en typisch Italiaanse huizen met rode pannendaken. Na onze inkopen lunchen we in “Doppio zero – 00”, Italiaans restaurant waar we voor nog geen 25 € een heerlijk lichte en gezonde lunch voor vijven eten! “Waarom bouw je nu een Italiaans dorp in Johannesburg?” vraag ik aan de dienster. “Because everybody is welcome in South-Africa” zegt ze met een ontwapenende glimlach. Ze bloost, denk ik … hoewel dat bij zwarten niet te zien is.

Mokopane.

Op dan naar onze eerste bestemming: Amatava lodge in Mokopane, zo’n kleine 300 km naar het noorden. Vlotte rit vanuit de rijke voorsteden van Johannesburg, security hekken overal, reclame voor 24/7 beveiliging. Dan langs industrieparken met zowat alle gereputeerde internationale bedrijven. Ten slotte een landschap dat steeds Afrikaanser wordt: savanne-achtig met verspreide parasol-bomen. Stijn nog steeds aan het stuur, Af en toe een beetje zwalpend nu. “Er staat veel wind”, zegt hij. Maar de bladeren van de eucalyptusbomen langs de weg bewegen amper. Wordt hij moe?

Rond 5 uur verlaten we een eindje voor Mokopane de grote vierbaansweg naar het noorden. Doorheen Mokopane en dan, zo’n 5 km verder wordt de weg een grintbaantje. En nog 3 km verder staan we aan de poort van Amatava lodge. Geen mens te bespeuren. Maar we hebben de code van de toegangspoort en rijden het domein binnen. Er lopen allerlei antilopen vrij rond: sabelantilopen, Roan antilope, springbokjes, gouden wildebeest …. Maar geen mens te bespeuren. Een lichte ongerustheid groeit. Bellen naar de paar telefoonnummers die we hebben, maar … geen antwoord. Tot een typische Afrikaner boer aan komt gereden. Goed in het spek, fors, rode neus, joviaal … dat wel. Hij leidt ons rond in ons verbijf voor een nacht.

We hebben het domein voor ons alleen. En 2 van de in totaal 6 huisjes. In het midden van een komplete wildernis, verlaten, geen huizen auto’s of andere menselijke activiteit te horen of te zien. En “basic” comfort. Gelukkig kunnen we buiten “braaien” (=B-B-Q, een  specialiteit van Stijn) met entrecote en boerewors en heerlijk gegrilde groenten (een specialiteit van Evelien en Betty), na een intermezzo met heel veel rook. Dat alles bij de plots ingevallen duisternis met opkomende maan die de wolken boven de bergen sprookjesachtig verlicht. Tientallen en tientallen insecten. Bidsprinkhaan die in ons bord belandt. Duizenden nachtgeluiden en … kakkerlakken in de keukenkasten! Maar dit is Afrika: “who cares?”.

Ik loop nog in het donker tegen een ferme tak van een boom aan. Hilariteit alom. Maar de bast is er af … niet van de boom, maar van mijn kop. Na David die omwille van zijn 5 weken geleden gebroken arm met een “brace” rond loopt, nu een tweede “gewonde” in ons gezelschap.

Mokopane, 8 november 2014.