Gisteravond gedineerd in stijl … stijl van India. Kelners in ’t wit met rode tulband, een zanger en twee begeleiders op sitar en trommels. Nog een “magic show” met Indiaase goochelaar op het grasveld op het binnenplein als dessert. En dan slapen, in onze “balzaal” van een kamer, die we wel moeten delen met minstens twee gekko’s.
Deze morgen staat een jeep-safari voor twee naar een paar dorpjes in de buurt geprogrammeerd. De jeep is gammel – de kilometerteller / snelheidsmeter werkt niet – maar de gids is beslist en zet er een goede vaart in. Althans op de asfaltweg die van Rohat wegloopt. Maar al gauw draait hij een aardeweg in. Terrein is vlak. Velden, struiken en bomen. Plots rijden we van de weg af, zomaar over de velden. Waarom? Omdat hij een drietal “blackbucks” heeft gespot. Een blackbuck is een Indische antiloop met gedraaide horens, een bedreigde diersoort! Dat hadden we niet verwacht! De grootste beschermers van de blackbuck zijn de Bishnoi. Zij geloven dat alle dierlijk leven heilig is en dus geen dier gedood mag worden. Bovendien zijn – volgens de Bishnoi – blackbucks een reïncarnatie van mensen. En net naar zo’n nederzetting van Bishnoi, rijden we nu.
Bishnoi = “bis”, twee en “noi” = negen, naar de negenentwintig regels die de goeroe, stichter van deze speciale tak van hindoeïsme heeft verordend. En deze regels hebben allemaal te maken met respect voor de natuur, wat van de Bishnoi natuurbeschermers avant la lettre maakt. Zo is één van de regels dat bomen nooit mogen gekapt worden!
Het “dorpje” bestaat uit een tiental “woningen”, rondavels uit klei met dak van hout. Aparte rondavels voor koken, opslagplaats en slapen. Er woont een familie met grootvader en -moeder, vier kinderen met hun aangetrouwden en veertien kleinkinderen. Je voelt je altijd wat voyeur bij zo’n gelegenheden maar onze gids neemt ons fototoestel uit handen en gaat ongegeneerd voor ons close-up foto’s maken van de familieleden. En de Bishnoi lijken het bovendien nog leuk te vinden ook en poseren gewillig. We moeten tee met melk drinken, zonet uit één of andere drab door grootmoeder bereid. En daarna een soort van dunne pannenkoek. Best eetbaar, tot wanneer ze er een op zout lijkend produkt op strooien want dan brandt het in de mond.
Als we de kleine nederzetting verlaten … ongelooflijk, maar waar … vliegt plots een grote vlucht kraanvogels boven het dorp. Ze landen een flink eind verder in de velden. Zeker vijftig vogels! Jeep in en er in volle vaart heen. ’t Zijn juffer kraanvogels of “Demoiselle cranes” waarvan sprake in mijn blogpost van 31 oktober 2015. Deze vogels komen vanuit Siberië en hebben er een vlucht van duizenden kilometers op zitten. Over de steppes van Mongolië, over de Himalaya tot hier in de vlaktes van Rajasthan, India!
We kunnen de vogels redelijk dicht benaderen. Dicht genoeg om foto’s te nemen. Maar ook weer niet te dicht: als we uit de jeep stappen, vliegt de eerste verkenner op, gezwind gevolgd door de hele groep. Ze cirkelen een paar keer boven onze hoofden, steeds hoger en hoger en trekken dan weg. Prachtig zicht. Maar we moeten verder naar “Dundeli”, een Brahmaans dorp.
In Dundeli zijn de huizen in steen opgetrokken – geen klei en hout meer – en blauw geschilderd, net zoals in Jodhpur. We zullen een religieuze Brahmaanse ceremonie bijwonen. Dus schoenen uit en kousen uit vooraleer we een klein huis, (tempeltje?), binnen mogen. Drie Brahmanen offeren een soort opium-drank aan Vishnu. Uitgebreide ceremonie waarbij de blokjes opium eerst in een houten vijzel worden fijn gestampt. Dan overgoten met heet water wat daarna in een soort zakjes gefilterd wordt en aan Vishnu wordt aangeboden. Alle aanwezigen, wij inbegrepen, moeten dan van het bittere, maar niet-hallucinerende brouwsel drinken … uit de handpalm van één van de Brahman priesters. Niets speciaals gevoeld achteraf, noch hallucinaties, noch goddelijke inspiratie. Dan maar terug naar Rohet Garh voor een rustdag. En net als we daar aankomen zweeft een grote vlucht kraanvogels steeds hoger en hoger boven de haveli.
Voor de rest van de dag: wandelen rond een meertje, net naast Rohet Garh. Het “kerkhof” ontdekken. Dat wil zeggen een verzameling huizengrote grafmonumenten, tempels eigenlijk, in rode zandsteen met in het midden een rechtop staande wit-marmeren grafplaat. Een groep felgroen gekleurde papegaaien strijkt op de monumenten neer. Ze klauwen zich vast aan de rode zandsteen en lijken er wel van te pikken.
Verder pauwen en reigers bestuderen langs het meertje. Zwemmen in het zwembad van Rohet Garh. Wandelen in het dorp zelf, door de winkelstraat of moet je zeggen “bazaar-straat”? ’s Avonds vanop het dakterras de avond zien vallen. Dan iemand aan de overkant van het meertje tientallen kaarsjes zien aansteken bij een tempeltje wat er overdag als een ruïne uitzag. Een uil zien neerstrijken op een tak een tiental meter van waar we staan … Opnieuw een memorabele dag beleefd!
Twee gesculpteerde olifanten uit witte marmer houden een lotus-bloem in hun slurf en flankeren de gouden toegangspoort tot een grote binnenplaats. In het midden een open zuilengalerij in witte en rode zandsteen. Hier consulteerde de Maharadja zijn ministers over staatszaken. Er staan twee reusachtige zilveren urnen: de grootste ter wereld! Elke urne kan 4.000 liter water bevatten en is 1m60 hoog. De Maharadja liet deze speciaal vervaardigen en vullen met water van de Ganges voor zijn reis naar Londen. Daar zou hij de kroning van Edward VII bijwonen. Maar hij moest zich toch kunnen blijven ritueel baden in Ganges-water. Vandaar …
Nu wordt het stilaan tijd om terug te keren naar het hotel, na het eerder vermelde bezoek aan een atelier van bedrukken van textiel. Voor Franse bedrijven en de Europese markt, nota bene. We sukkelen opnieuw in onvoorstelbare verkeerschaos in de binnenstad van Jaipur. Kleine botsing tussen gemotoriseerde riksha en een auto. Alleen maar een beetje blikschade. Een politie-agent neemt poolshoogte en beveelt beide voertuigen om even achteruit te rijden en dan gewoon verder te rijden. Probleem opgelost!
Blue Crane reisverhalen. 