Maand: juni 2019

Reizen met Lou, een kleuter van iets meer dan 2 jaar, is vroeg opstaan. ‘t Is amper 6u15 als ze uitgerust en monter aan ons bed staat. We gaan joggen: Evelien met Lou in de buggy, ik er achteraan.

Gonjače.

We lopen naar Šmartno, zwaar: 2,3 km stijgend. Maar wat een geuren … en vogelgeluiden … en panorama’s. Verder, nog 2 km, naar Gonjače, een dorpje met een uitkijktoren op een bergtop. Opnieuw stijgend, langsheen de wijngaarden, perzikbomen, kersenbomen, abrikozenbomen, olijfgaarden … met felle tegenwind, maar om 7u07 staan we aan de top. We beklimmen de 145 treden hoge toren … een beetje beangstigend met die harde wind. Het 360° uitzicht is natuurlijk wel de moeite.  Er is een monument voor de gesneuvelden uit de eerste wereldoorlog. Om deze hoogte is zwaar gevochten door Oostenrijk en Italië. En nu is dit Slovenië …

Terugkeer is grotendeels bergaf. Bovendien vindt Evelien een kortere weg: steil de helling af, over een kiezelpad, met buggy, Lou en al. Terug in Kozana roept een oude Sloveen ons “Bravo, bravo!” toe. Hvala (dank u)!

Krčnik.

Zo’n 12 km van ons vakantiehuis ligt Krčnik, voluit “Naravni spomenik Krčnik, soteska z naravnim mostom” wat betekent “natuurlijk monument Krčnik, kloof met natuurlijke brug”. Dat zegt het allemaal: de Kožbanjšček-river heeft hier in het karst-gebergte een 40 meter lange kloof uitgegraven, tot 6 meter diep en hier en daar maar een halve meter breed. En er is een natuurlijke brug, geboetseerd door het water van de rivier. De kloof ligt in een verlaten, beboste streek … geen toeristen: we zijn er helemaal alleen. Op de terugweg passeren we een vergeten, grotendeels overwoekerd monument voor gesneuvelden van het Sloveens bevrijdingsfront uit de tweede wereldoorlog. Op deze plek – grondgebied Kožbana – zou in juli 1944 een verkiezingsbijeenkomst hebben plaats gevonden van Sloveense partizanen. Fotogenieke plaats.

Dobrovo.

In Dobrovo willen we het renaissance kasteel uit 17de eeuw bezoeken. Het lijkt open maar verlaten. Op het gelijkvloers is een restaurant, een lege hal en een trap naar boven. Naast de trap hangt een bordje met inkomprijzen (3 € voor een volwassene) maar er is niemand te bekennen. Na wat rond drentelen, besluiten we toch de trap te nemen. We komen in een half donkere centrale zaal. Twee mannen zijn stoelen aan ‘t schikken. Ze zijn bereidwillig: één van hen steekt alle lichten aan, de andere laat ons betalen. Hij heeft Betty en mij automatisch als “gepensioneerd” getaxeerd: aan halve prijs! Er zijn wat muurschilderingen, wat archeologische vondsten, wat oude muntstukken, een lege zaal onder de hanenbalken … allemaal niet veel zaaks.

‘s Namiddags rijden we nog even naar Gonjače: Betty moet toch ook de uitkijktoren zien. In vergelijking met deze morgen is de harde wind gaan liggen. Het uitzicht is nog altijd even spectaculair. Aan de horizon tekenen zicht nu inktzwarte donderwolken af.

San Floriano del Collio.

Ons vakantiehuis ligt op de rand van een vallei met wijngaarden op beide hellingen. Aan de overzijde ligt Italië: San Floriano del Collio, pittoresk van op ons terras te zien. Het dreigende onweer belet ons niet om de grens over te steken en tot daar te rijden. Er staat een file Italiaanse auto’s aan het laatste tankstation in Slovenië. Een liter Euro 95 is hier 18 % goedkoper dan in Italië.

Inderdaad, San Floriano del Collio is een leuk, klein dorp met tal van wijndomeinen, geschikt voor recepties en “matrimoni”. Helaas, geen enkel cafeetje open. Dan maar terug naar huis voor aperitief op ons terras met een rosé schuimwijn van het “villa Eva” wijndomein.
Na zdravje.🥂

23 juni 2019, correctie: aan de overzijde van de vallei met ons vakantiehuis ligt NIET San Floriano delle Collio maar wel Cerovo, nog steeds Slovenië. Daarachter pas is San Floriano, Italië.

Eigenaardig, die woorden in het Sloveens met veel medeklinkers en weinig klinkers, of soms helemaal zonder klinkers zoals: trg (plein, markt), čmrlj (honingbij), vrt (tuin), grm (struikgewas), enzoverder. Het lijkt wel of Slovenië alle klinkers heeft weg gegeven, aan Italië bij voorbeeld.

Brda (spreek uit: Berda) is een verzameling van kleine dorpjes in zuidwest Slovenië. Dobrovo is er het administratieve centrum van. Een week geleden vond hier het jaarlijkse češnje – kersen – festival plaats. Brda is dus vooral bekend om zijn kersen (heerlijk!) maar ook honing (nog niet geproefd) en … wijn (moeten nog wat meer proeven).

Luie dag vandaag. Genieten van de zon, het uitzicht en het zwembad. Maar toch ook een ochtendlijke wandeling in Kozana – met een opmerkelijk monument voor gesneuvelden – en de omringende wijnvelden. Wat we afsluiten met Kava in bar/hotel Dvor – Dvor betekent rechtbank – en is een prachtig gerestaureerd gebouw. Vriendelijke bediening en met Engels kom je overal in Slovenië. Hier komen we nog koffie drinken!

‘s Namiddags rijden we een kleine 3 km verder naar Šmartno, een heel klein dorpje op de top van een heuvel – zoals er hier zo veel zijn. Maar: Šmartno is een perfect gerestaureerd middeleeuws dorp, met stadsmuur, hoektorens en ingangspoort en is autovrij. Piepklein maar leuk museumpje met oude film over Brda. Bijna geen toeristen; een paar cafeetjes/restaurants waarvan er op dit moment – 4 uur ‘s namiddags – maar één open lijkt te zijn, Gostišče Turn aan de stadspoort. Biertje drinken op het terras onder grote parasols die ons beschermen tegen … de paar druppels regen bij zwoel weer.

Nog wat abrikozen kopen aan een kraampje op de parking buiten de stadsmuur. Dan terug naar “huis” (“Vila Eva”) voor een wijnovergoten diner. Als toetje, prachtige volle regenboog over de glooiende hellingen.

We ❤️ Slovenia.

17 juni 2019.

Deze maandag is een “overgangsdag”: we pikken Evelien en Lou op in de Jože Plečnik luchthaven van Ljubljana (jawel: genoemd naar die beroemde architect) en we verkassen! We trekken voor deze week naar het zuiden van Slovenië: een vakantiehuis (“Vila Eva”) op een wijndomein in een klein dorpje, Dobrovo, gehucht Kozana.

We rijden rustig van Bled naar de luchthaven, langs secundaire wegen – “slow travel” weet je wel – doorheen landelijk, bebost gebied. En we mijmeren … over hoe proper Slovenië wel is: “Zero waste Slovenia” staat op de vuilniswagens die we in Bled dagelijks zagen uitrukken. Hoe veilig ook. Tijdens onze eerste nacht in Bled lieten we per vergissing onze deur op het gelijkvloers de hele nacht wijd open staan: geen probleem. In Ljubljana kan je camera of smart phone of zelfs portefeuille zomaar op je tafeltje op een caféterras leggen: geen probleem.

Na onze twee gasten te hebben opgepikt, nemen we wel de E61 snelweg naar het zuiden. Alleen de laatste 60 km lopen over secundaire wegen. We passeren even de grens met Italië en rijden de Isonzo-rivier (de Soča in het Sloveens) over. De Isonzo … bekend van het Isonzo-front tussen Oostenrijk en Italië uit de eerste wereldoorlog … het gebruik van gifgas door de Oostenrijkers … de roman “A Farwell to Arms” van Ernest Hemingway …

Algauw steken we weer de grens met Slovenië over.

Dan arriveren we in “Vila Eva” en kunnen we volop genieten van het ongelooflijke uitzicht over de heuvels met wijngaarden, akkers, bossen, dorpjes op de toppen. Het doet heel erg Toscaans aan, inclusief hier en daar cipressen. Heel anders dan de omgeving van Bled. Benieuwd om deze streek te verkennen.

Wat een prachtige maan deze nacht …

3 september 1972 – 00u28 – station Ljubljana – gewapende grensbewakers fouilleren alle Joegoslaven.

Bovenstaande tekst is de enige referentie naar Ljubljana uit mijn allereerste reisverslag ooit (1972): met de trein door Europa. In mijn herinnering maakte het station een deprimerende indruk. Maar is dat niet zo bij alle stations? In elk geval, Ljubljana vandaag is een rustige, gemoedelijke, vriendelijke stad, rijk bedeeld met historische monumenten en leuke terrasjes al dan niet langs de Ljubljanica-rivier. Allerminst deprimerend! Integendeel.
‘t Is zondag vandaag. Eerst nog een autowegenvignet kopen (30 € voor een maand). Dan de E61 snelweg op. Die slingert onder een opnieuw stralende zon door een groen, heuvelend landschap: 60 % van de oppervlakte van Slovenië is bos. Uitrit 35 – Ljubljana zahod – voert ons recht het hart van de stad in, tot in de parking onder Kongresni Trg (Kongresplein). Bovendien zijn er grote EN propere EN gratis toiletten in de parking en … gratis stadsplannetjes. Wat een service!

De terrasjes op het plein onder de grote bomen ogen al verlokkelijk. Maar ‘t is amper 9u30: eerst wat kuieren. Langs de Wolfova ulica naar het Prešernov plein. Hier heerst reeds een gezellige toeristische drukte. Eén of andere Franse toeriste wil met mij op de foto, voor een stadsspel of een weddenschap blijkbaar … of misschien toch voor mijn charmes? Langs de ene kant van het plein ligt de Franciscaner kerk (vrij en kort vertaald uit het Sloveens: Frančiškanska Cerkev Marijinega Oznanjenja Ljubljana). In deze barokke kerk loopt een mis juist ten einde. De kerk zit vol. Een koor brengt een prachtig slotlied. Applaus volgt. Langs de andere kant van het plein liggen “de drie bruggen”: drie – ook al barokke – bruggen op een paar meter afstand van elkaar. Ontworpen in de dertiger jaren van de vorige eeuw door de in Slovenië wereldberoemde architect Jože Plečnik. We kiezen de meest linkse brug (maakt op zich niet uit welke je kiest) en gaan dan via de Stritarjeva ulica naar een pleintje met een leuke fontein. De Robbov fontein zou geïnspireerd zijn door de fonteinen van de Piazza Navone in Rome. Een groepje Italiaanse toeristen vindt de vergelijking duidelijk niet opgaan en lacht om de armtierige waterstraaltjes.

De kathedraal van Ljubljana staat een eindje verder. Op zondag worden er zo maar eventjes 9 missen gevierd, de hele dag door. Maar net op dit moment niet: voor 2 € p.p. bezoeken we de kerk. Ook weer barok, druk beschilderd plafond vermoedelijk van een laatste oordeel, veel licht. ‘t Is een vrolijke kerk.

Eens buiten kunnen we de terrasjes-verleiding niet meer weerstaan. Even genieten van de sfeer en twee espresso’s vooraleer … we gaan klimmen. De vriendelijke dienster wenst ons nog een heel prettig verblijf in Slovenië.

Naar het kasteel van Ljubljana nu, op een groene heuvel 70 meter boven de stad – Ljubljana was groene hoofdstad van Europa in 2016. In het kasteel ben je algauw een paar uurtjes kwijt. Met een audio-gids (zelfs in het Nederlands beschikbaar!) bezoek je wachttorens, kerkers en zalen waarin de geschiedenis van het kasteel en van Slovenië wordt verhaald, de kapel, de vijfhoekige toren. Het kasteel is grondig gerestaureerd; je krijgt voor-na foto’s te zien; er is een modern gedeelte wat wonderwel in het oude kasteel is ingepast. Prachtig groot binnenplein met café en restaurant. En d’er is de grote toren. Van daar boven kan je niet alleen de hoogste berg van Slovenië zien (de Triglav), maar ook ongeveer een derde van het hele Sloveense grondgebied. 

Weer afdalen nu: langs het Levtsikov plein – ook al met een fontein – tot aan de šuštarski most, vrij vertaald: de Schoenmakersbrug. Dan is het tijd voor een late lunch, op één van de vele terrasjes, buiten, in de schaduw, aan de rand van de Ljubljanca.

De vermoeidheid neemt toe. Zo ook het besef dat we niet alles kunnen zien en doen. Onze selectie voor de rest van de dag:

1. De “zuilenmarkt” van Plečnik: een lange overdekte zuilengalerij, waar nu prullaria worden verkocht in allerlei kraampjes.
2. De brug der slagers. Naast gruwelijk uitziende standbeelden op de oevers, heeft deze brug nog iets speciaals. ‘t Is een liefdesbrug. Langs beide brugranden bestaat het wegdek over een breedte van anderhalve meter uit glas. De relingen hangen dan weer vol met liefdesslotjes. Moraal: verliefde koppeltjes stappen over het glas, kijken in de diepte naar het stromende water … het lijkt op een sprong in het onbekende die ze moeten overwinnen vooraleer hun slotje voor eeuwig aan de reling te kunnen ketenen. 
3. De Drakenbrug: iets verderop, een brug met vier standbeelden van draken. Een draak is overigens het symbool van Ljubljana. 
4. De Nebotičnik “wolkenkrabber”: een gebouw uit 1933, 13 verdiepingen hoog met op de 12de verdieping een café! Daar drinken we een wijntje en een kava’tje. Spectaculair uitzicht over Ljubljana en zijn kasteel. Wat een groene stad! We zien Tivoli liggen … een groot park … stond op ons to-do lijstje maar nu we het van hierboven hebben gezien …

Langs het immense plein van de Republiek waar in 1991 de onafhankelijkheid werd uitgeroepen keren we terug naar onze auto. Ons bezoek zit er op maar Ljubljana hebben we voorgoed in ons hart gesloten. Zoals Slovenië zelf?

6u30 – Een eenzame roeier op “jezero Bled” (het meer van Bled). Zowat de enige eenzaat op dit moment. Talrijke joggers, en nog meer wandelaars, jong en minder jong, doen al een “rondje meer”, begeleid door de zang van Sloveense vinken: šjušjkewitžj. Aan het roeicentrum warmen de eerste roeiers zich op. En zowaar … op de terassen van hotels verschijnen vroege gasten al voor hun eerste Kava van de dag.
Leuke jogging – 6 km!

Vintgar.

De Vintgar kloof ligt op zo’n 4 km van Bled. Daar trekken we deze morgen naar toe, vroeg (9 uur) want het kan er zeer druk zijn. Een veertigtal auto’s staan al op de parking bij de ingang van de kloof. Tien euro per persoon en we zijn vertrokken: langs een 1,6 km lang pad wat een paar meter boven het water loopt, of beter gezegd: “hangt”. Het grootste deel van de wandeling is immers over houten loopbruggen die tegen de rotsen geplakt lijken. De Radovna rivier kolkt en borrelt, stort zich stroomversnellingen, loopt onder een oude spoorwegbrug door en duikt ten slotte via de Slap Šum (= Šum waterval) 15 meter de diepte in. De wandeling is gemakkelijk en levert tal van mooie natuurfoto’s op. Maar de menselijke drukte neemt toe: bij de terugtocht zien we in de tegenrichting beginnende files van nieuw aangekomen wandelaars. Op de parking worden nu hele busladingen toeristen gedropt. Er vroeg bij zijn is hier inderdaad de boodschap.