Maand: mei 2022

30 mei 2022

Onderweg naar Korinthe onder een staalblauwe hemel en stralende zon. Grotendeels langs een “groene weg”: gecultiveerde olijfbomen, abrikozenbomen, wijngaarden. Of de wat woestere versie met brem in bloei, oleanders, wilde kruiden (tijm, venkel …), bloemen (o.a. de alleen maar in juni bloeiende acanthus), dennen, cipressen, johannesbroodbomen. Langs de kanten zie je – zelfs op de meest verlaten plaatsen – mini-kerkjes of -kapelletjes op palen. Sommige zijn zelfs Byzantijns geïnspireerd. Blijkbaar herdenken die niet alleen verkeersslachtoffers (zo afgrijselijk is het verkeer in de Peloponnesos niet) maar richten de Grieken die ook op om van één of andere heilige een gunst te bekomen, of juist te bedanken voor verkregen voordeel, of … alle redenen zullen wel goed zijn.

Oud-Korinthe. 

Om 10 uur staan we aan de ingang van de ruïnes van “Ancient Corinth”, de restanten van de Romeinse stad die onder Julius Cesar werd heropgebouwd. Onmiddellijk vallen de zeven nog recht staande zuilen van de tempel van Apollo op. En de “fontein van Glauke”, alleen nog maar een groot rotsblok met eigenaardige scheuren aan de zijkanten. De site is uitgestrekt en leent zich opnieuw uitstekend tot een leuke rustige wandeling tussen de oude ruïnes. Hier zou ook de apostel Paulus hebben gelopen. Te oordelen aan alle opvoedkundige en geestelijke instructies uit zijn “brief aan de Korinthiërs”, moeten ze het in die tijd nogal bont hebben gemaakt in Korinthe. Onder een boom in de schaduw celebreert een Amerikaanse pastoor (kazuifel over short) een mis voor een twintigtal gelovigen. Reïncarnatie van de apostel Paulus?

Veel toeristen? Helemaal niet! (Zie foto’s) Behalve dan in het kleine, maar interessante museum op de site waar een aantal hier gevonden marmeren beelden pronken. Ook een klein (40 cm) maar zeer gedetailleerd beeldje van Asklepios (ja, die van gisteren).

Net buiten de site is er een “toeristen-straatje” (of toeristen-val?): elk huis een café, restaurant of winkel, o.a. van keramiek en marmeren beelden. Ik proef er yoghurt, uit Griekenland dus, met “melí”, honing. Nee, geen “Griekse yoghurt” zoals bij ons. Deze is niet zuur, niet fluweelachtig maar integendeel consistenter dan b.v. roomijs. En met de beste honing van de hele wereld (zeggen de Grieken zelf) is dit een lekkernij.

Acrocorinth. 

Toen we met de auto Korinthe naderden zagen we het al: een reusachtige rots – meer dan 500 meter hoog – die de omgeving domineert. Daar bovenop dan nog een keer een uitgestrekte vesting, drie keer ommuurd: Acrocorinth. Daar te voet naar toe gaan zou bij deze hitte gekkenwerk zijn. Met de auto echter: geen probleem! Kleine parking aan de ingang maar ook dat is geen probleem want veel toeristen komen hier niet. Je moet immers in uitstekende conditie zijn – EN goede stapschoenen hebben EN water mee hebben – om de lange toegangsweg met spekgladde kasseien te volgen. Doorheen de drie opeenvolgende verdedigingsmuren. Om dan, helemaal boven de gigantische site te ontdekken met hier en daar, sterk verspreid, ruïnes van een moskee, een kerkje (van Sint Demetrios), wachttorens … Van hierboven heb je van verschillende kanten een ongelooflijk uitzicht op het Griekse vasteland, of langs de andere kant op de bergen van de Peloponnesos, op de zee … Alleen is het voortdurend klimmen en dalen. Een geit (pas goed te zien met telelens) bespiedt ons vanop een bergrand.

Overigens is de toegang tot Acrocorinth gratis! Maar sluit wel al om 15u30.

Op de terugweg passeren we in de buurt van Mycene.  Helaas, enerzijds zijn we fysiek leeg (mentaal is wat anders!), anderzijds is het al te laat. Mycene moeten we voor een andere reis bewaren … ooit. Wel zoeken we nog een supermarkt in Nafpoli, een echte dan want alle dorpswinkeltje’s heten ook “supermarkt” in de Peloponnesos. En je kan niet vier dagen groenten-stoofschotel met couscous of pasta eten, hoe vers de groenten ook zijn!

En om ons verblijf in Kiveri af te ronden, nog een laatste wetenswaardigheid: hier in Kiveri mondt een karst-bron ondergronds uit in zee. Een half-cirkelvormige dam is rond de bron gebouwd om te beletten dat het zoete water in zee stroomt. Dat water kunnen ze hier immers goed voor bevloeiing van hun velden gebruiken.

P.S. Je rijdt hier maar beter met GPS of navigatie-app: wegwijzers, vooral naar de kleinere dorpen, zijn dikwijls alleen in het Grieks en met Griekse letters.

29 mei 2022

Meli Apartments, Kiveri, Peloponnesos, 6u30.

De zee is grijs als van vloeibaar lood. De zon piept juist boven de bergtoppen achter Nafplio. Vissersbootjes pruttelen heen en weer in de baai. ‘t Is onweerachtig. Maar wel warm. Op naar het beroemde theater van Epidauros, samen met de Atheense Akropolis één van de best bewaarde gebouwen van de klassieke Griekse oudheid.

Epidauros.

De weg voert ons via Nafplio door een golvend landschap – olijfbomen domineren – onder een inmiddels weer stralende zon. Weinig verkeer, relax rijden. Er is een immense parking aan de ingang van Epidauros, voorlopig (10 uur) zwaar onderbezet. Ook maar een paar toerbussen. Het theater maakt zijn reputatie waar: ronduit indrukwekkend! Biedt plaats aan 14.000 toeschouwers; gebouwd volgens de regels van de gulden snede; spectaculaire akoestiek.

De juiste manier om van dit architectonisch kunststuk te genieten is – volgens ons dan toch – helemaal bovenaan, in de schaduw. Van daar uitkijken over de “bühne” beneden met een zonovergoten, groen landschap op de achtergrond. Toeristen – geen overrompeling zoals we gevreesd hadden – komen en gaan op de toneelvloer, meestal snel en zonder naar boven te klauteren. Sommigen roepen (niet nodig) fluiten of klappen in de handen. Een enkeling zingt. Één mevrouw zucht luid: 55 rijen hoger duidelijk te horen. Zeg nu nog dat de wereld geen schouwtoneel is. We blijven lang toekijken …

Asklepios. 

Links van het theater ligt het “heiligdom” van Asklepios. De meeste toeristen laten dit dan ook effectief links liggen. Onterecht, want deze uitgestrekte archeologische site leent zich uitstekend tot een rustige, zonovergoten wandeling. Andermaal prachtige foto-opportuniteiten. Overigens zou Asklepios, een zoon van Apollo, zich vooral met geneeskunde hebben bezig gehouden – vandaar de “esculaap staaf” van de apothekers – waardoor hij dan weer de toorn van Hades, broer van Zeus en heerser van de onderwereld over zich heeft gekregen. En zo verder, en zo verder … Griekse mythologie, hé.

Zin in een vers geperst sinaasappelsap – 400 ml, wel aangelengd met water – op het schaduwrijke terras van de “taverna” aan de ingang van het hele complex. “Where are you from”, de klassieke vraag van alle kelners in toeristische bezienswaardigheden. Maar ondertussen oefen ik mentaal mijn bestelling in het Grieks: “Éna fresko chymó portokalioú”. Als ik bestel, krijg ik lachend een vuistje van de kelner die luid “Dank u wel”, antwoordt! Even later wordt een koppel Franse toeristen begroet met “Bienvenu, la vie est belle”! Griekse kelners: een verhaal apart.

De ultieme Peloponnesische lunch. 

Op de terugweg rijden we van de hoofdweg een smalle zijweg in. Olijfbomen in bloei – piepkleine witte bloemetjes – langs beide kanten van de weg. Geen dorpen, geen huizen, alleen olijfbomen. Ideale plek om te stoppen! In de schaduw van een oude olijfboom onze meegebrachte lunch eten en er beendroge Griekse landwijn uit een plastic flesje bij drinken = de ideale lunch in de Peloponnesos, voor ons dan toch. 😀

Myli. 

In Myli, het dorpje net voor Kiveri, wijst een bruine wegwijzer naar een archeologische site. Hoewel ieder dorp hier wel zo’n bruin bord wijzend naar opgravingen lijkt te hebben, besluiten we toch om die wegwijzer te volgen: ‘t is een niet-verharde weg tussen sinaasappelbomen. Het blijkt dat hier de site van “Lerna – Het huis met de dakpannen” is, zo een kleine vijf duizend jaar oud. Veel is er niet meer van over. Wel betalen we 2€ pp, seniorenprijs. Hier zou een ingang van de onderwereld van Hades zijn – niet gevonden, gelukkig – en zou Hercules de veelkoppige Hydra hebben verslagen – ook geen sporen van terug gevonden.

Kyveri. 

Inmiddels heeft de lucht dezelfde loodgrijze kleur gekregen als de zee. Achter Nafplio pakken blauwzwarte wolken samen. Tijd voor een hazenslaapje in ons appartement in Kyveri. Maar een uurtje later zijn we alweer op pad, ondanks de dreigende luchten en de bij wijlen felle wind. We wandelen naar het haventje, langs de rand van de zee – de mini strand-boulevard van Kyveri, kompleet met bars en restaurantjes waar – zoals hier in de Peloponnesos blijkbaar de gewoonte is – tafels urenlang niet worden afgeruimd!

Vanop het terras van ons appartement, wisselen we af en toe een paar woorden in het Engels met onze “buurvrouw”, vermoedelijk eigenaar van dit vakantie-appartement. Zo ook deze avond. Vijf minuten later belt ze ineens bij ons aan! Met een schaaltje “moúrias”, moerbeibessen. “Moúrias, superfruit”, zegt ze zelf. Duizend maal “Efcharistó”, lieve Griekse mevrouw. Die Grieken blijven ons verbazen.

Inmiddels klaren de dreigende luchten op. De zee is weer azuurblauw … de bergen kleuren okergeel. Je zou van minder poëtisch worden.

28 mei 2022

“Trendy-chique” beschrijft misschien best de jachthaven, zeeboulevard en oude binnenstad van Nafplio, de eerste hoofdstad – gedurende 4 jaar – van het sinds 1830 nieuwe en onafhankelijke Griekenland. Nafplio of Nauplion ligt in vogelvlucht zo’n 7 km van Kiveri, aan de overkant van de baai. Rustig, langs een bij wijlen pittoreske route doen we een half uur over 17 km.

Straten en pleinen met marmer geplaveid, “fancy” cafés en restaurants, chique boetieks naast winkeltjes met toeristische prullaria. Waar je in het kleine dorpje Kiveri, amper 17 km ver, nog oude vrouwen in het zwart ziet, lijkt hier in Nafplio flaneren “om te zien en gezien te worden” de norm. Dus doen we dat ook … eerst langs de strandboulevard, genietend van het zicht op de blauwgroene zee met “Bourtzi”, een mini-kasteel op een eiland voor de kust, gerestaureerd maar (nog?) niet te bezoeken. Daarna verdwalen in de kleine straatjes waar de bougainvillea metershoog langs de gevels klimt en waar je moet oppassen voor vallende citroenen. Om uit te komen op het Syntagma-plein en daar van een “frappé métrios” te proeven. Langs de ene kant van het plein is een oude moskee omgebouwd tot inmiddels gesloten cinema. Langs de andere kant ligt het elegante “Arsenaal”, een museum.

Het oude Nafplio plakt tegen een berghelling. Naarmate je hoger stijgt, worden de straatjes en steegjes smaller en pittoresker, geen toeristisch gedoe meer, wel veel trappen. We kuieren, zonder speciaal doel, naar boven en komen uit bij de ruïnes van het Akronafplia-schiereiland. Prachtig panorama over de baai. Dat is ook een Indische dame met haar twee dochters niet ontgaan: Betty neemt voor hen een foto van de drie met Nafplio op de achtergrond. Oleanders, bougainvillea, cactussen overwoekeren hier en daar de ruïnes. Een zeebries zorgt voor een welkome verkoeling.

Terug naar beneden. Langs de Agios Spiridon, een kerk waar aan het portiek de allereerste premier van Griekenland in 1831 werd neergeschoten: de kogelinslag in de gevel is nog achter een glazen plaatje te zien … met wat verbeelding en goede wil. Tijd voor een lichte lunch op het terras van de verste taverne op de zeeboulevard. Rustig en … zalig! Even op Google translate spieken. Dan vraag ik de rekening in het Grieks: “Ton logariasmó parakaló”. Goede uitspraak blijkbaar want de kelner heeft het begrepen, hoewel … hij lacht hartelijk … maar zegt het bedrag wel in ‘t Engels!

Nafplio wordt gedomineerd door een 200 meter hoge rots met daarop “Palamidi”, een uitgestrekte burcht, nog gebouwd door de Venetianen. Je kan er op twee manieren naar toe: te voet, een kleine duizend treden, of met de auto. Wijselijk kiezen we voor de auto. Op de parking boven aan de ingang staan een twintigtal auto’s: veel toeristen gaan we hier niet zien. De site is ook ongelooflijk uitgestrekt. Versterkingen, kantelen, torentjes, binnenpleinen, donkere gaanderijen: foto-opportuniteiten te over. En panorama’s langs alle kanten. Twee Nederlandse toeristes vertellen Betty dat het gisteren in Athene en met name op de Akropolis, toch oh zo druk was. Hier kan je foto’s nemen zonder mensen op! We struinen anderhalf uur rond in Palamidi, voor 4 € per EU-senior (halve prijs) is dat een koopje.

Even met de auto langs smalle bochtige wegen, tussen olijfbomen, tot Tolo, een charmant badstadje. Nog een espresso en een frappé met roomijs en dan houden we het voor bekeken voor vandaag.  Terug naar Kiveri om op ons terras met uitzicht op de baai te genieten van de warme avond. Echter niet zonder opnieuw fruit en groenten in te kopen bij “onze vriend” van gisteren. Abrikozen, natuurlijk en dezelfde rosé als gisteren. Plus een anderhalve liter plastic fles Griekse tafelwijn (zie hopelijk verder in deze blog), waarmee de winkelier ons hartelijk feliciteert! Wat zijn de Grieken hier toch vriendelijk.

P.S. Het verkeer valt reuze mee in de Peloponnesos: niet agressiever dan in België. Alleen op rotondes is het niet al te duidelijk wie nu precies voorrang heeft.

De Peloponnesos, het grootste schiereiland van Griekenland, genoemd naar Pelops, een figuur uit de Griekse mythologie. Iets kleiner dan Sicilië, maar 8 maal minder jaarlijkse, buitenlandse toeristen. Alle Griekse eilanden samen verwelkomen zo’n 20 maal meer bezoekers per jaar dan dat rare schiereiland in de vorm van een cartoon-hand – drie vingers en een duim. Van waar deze geringe toeristische interesse? Geen idee. Maar weinig toeristen is ons ding! Aan het aantal historische sites, landschap, zon en zee zal het wel niet liggen … zie de kaart met geplande reisroute, onze drie verblijfplaatsen en de meest interessante plekken. Pélopes, erchómaste! (We komen er aan, Pelops!)

27 mei 2022

In zowat drie uur vlieg je van Brussel naar Athene en kom je op de Venizelos luchthaven terecht in een Griekse salade van vertrekhal, aankomsten, check-in balies, bagage-carrousels … alles en iedereen lijkt hier door elkaar te krioelen. Toch vonden we relatief vlot onze valiezen en de shuttle naar Auto Union (Sunny Cars), het auto verhuurkantoor. Daar gaat alles super-efficiënt en vriendelijk. De Waze-app helpt ons de snelweg op.

De monotonie van de eerste 100 km snelweg – agglomeratie, huizenblokken, industrie, bergen op de achtergrond – wordt alleen onderbroken door lange stroken roze oleanders. In Loutraki rijden we de snelweg af om, langs de oude brug het kanaal van Korinthe over te steken. Keizer Nero stak hier als eerste een gouden schepje in de grond. Geen wonder dat het dan nog meer dan 20 eeuwen heeft geduurd voor het kanaal klaar was. 

Eens het kanaal over zijn we in de Peloponnesos. Duidelijk te merken: plots is het landschap lieflijk groen. Brem in bloei, oleanders, wijngaarden, olijfbomen, cipressen, vijgenbomen, rotsachtige bergen als achtergrond-decor en weinig huizen of dorpen. Perfect!

Onze eindbestemming voor vandaag is Kiveri, piepklein dorpje aan de Golf van Argoikos. 

Er is wel een “Pantopoleion”, een supermarktje waar ze alles hebben: groenten, fruit, bestek, potten en pannen, cosmetica, diepvries, melkproducten, ontbijtgranen, gereedschap, speelgoed … alles in beperkte hoeveelheden en kris-kras op en over elkaar gestapeld. Inkopen doen dus: niet zo gemakkelijk met producten die alleen maar in ‘t Grieks geafficheerd worden. Wijn! Gemakkelijk te herkennen maar de rode wijn is peperduur: 20 € per fles. Rosé dan: schappelijke prijs (6,5 €) maar is ‘t geen zoete rosé? Even vragen met dank aan Google Translate. De winkelier is onmiddellijk super enthousiast en prijst zijn rosé aan in gebroken Engels: ‘t zou een bio-wijn zijn uit de berg achter Kiveri, lokaal dus, en “not sweet”. Die nemen we, hoewel we niet eens het etiket kunnen lezen. Alles afrekenen en betalen. Net als we willen buitengaan, legt de winkelier zijn hand op mijn schouder en zegt gebiedend “Wait, my friend!”  Hij duikt een gang in, hurkt voor een gesloten kast, opent ze en zegt – om zeker te zijn – nog een keer “Wait, my friend!”. Lachend biedt hij ons een zestal oranje-gele abrikozen aan. Man, man, man, nu weten we pas hoe echte abrikozen smaken. 

Wat een ontvangst in de Peloponnesos. De toon is gezet voor deze vakantie.