Peloponnesos – Blue Crane reisverhalen.

Olympia.

5 juni 2022

De Peloponnesos bezoeken en niet de archeologische site van Olympia zien? Dat zou ongehoord zijn. Te meer daar Olympia maar een kleine 35 km van Ploes Villas ligt. We kunnen zelfs “uitslapen” en nog voor 10 uur in Olympia zijn.

Maar … als we Olympia binnen rijden, beseffen we dat dit een toeristische hot-spot is, met alle nadelen van dien. De lange hoofdstraat is afgelijnd met taverna’s, souvenirwinkels, bars, restaurants, luxueuze terrassen met water-verneveling. Die straat geeft uit op een groot, cirkelvormig plein met taxi’s en tourbussen langs de kant. Hier is de ingang van de archeologische site, dat wil zeggen: nog een paar honderd meter te voet verder. Eerst de auto parkeren: een kilometer terugrijden om een plekje te vinden. Overal staan bussen en auto’s geparkeerd!

Aan de ingang van de site moeten we – voor het eerst in de Peloponnesos – file doen om tickets te kopen (6 € pp EU 65+ prijs). In de schaduw van bomen verzamelen gidsen hun tourgroep. Tientallen en tientallen toeristen gaan binnen of komen reeds terug. Hier en daar tussen de ruïnes staan toeristen met een AR-bril op (of is het een VR-bril) allerlei rare hoofdbewegingen te doen. Zo’n belangstelling, dat moet zeer de moeite zijn! Wel, euh … ‘t valt eigenlijk wat tegen.

Om te beginnen: Olympia ligt eigenlijk niet in de bergen (Mount Kronos die Zeus heeft gebaard niet te na geproken, maar dat is eigenlijk maar een flinke heuvel) en ook niet aan zee, en mist dus de dramatische setting van Epidauros of Acrocorinthe of Mystra of …. De site is zeer uitgestrekt maar eigenlijk een beetje rommelig. Veel te veel toeristen, vooral dicht bij de ingang en het olympisch stadium! Mozaïeken zijn afgedekt met zwarte plastic en zandzakjes tegen verkleuring door de zon. Begrijpelijk maar je moet het dus met een foto doen, zwart-wit! Of is de foto ook al verkleurd?

Toch kan je, mits een klein beetje doorzettingsvermogen rustige en fotogenieke plekjes vinden De regel is: zo ver mogelijk van de ingang weg gaan. Zelfs – met wat geduld – kan je het olympisch stadium zonder toeristen fotograferen. Daar is overigens niet veel aan te zien. Helemaal achteraan de site nog iets interessants: een oud Grieks huis met muur verwarming “avant la lettre”.

Gelukkig geeft ons ticket ook recht op toegang tot het Archeologisch museum van Olympia. Hier worden een aantal vondsten ten toon gesteld: marmeren beelden, helmen, aardewerk, friezen, maquettes … Mooi, professioneel geëtaleerd. Plus: het is er lekker koel! Wel een aanrader!

Archaeological museum, Olympia, Peloponnesos

Terug naar “huis” (Ploes Villas) om een laatste keer te genieten van zon, zee en onze verlaten baai. We beslissen om deze avond op ons eigen terras te “dineren” met al onze “overschotjes”, kaas, eieren, ham, olijven, brood. Alleen … ramp! We hebben geen wijn meer! Laten we iets gaan drinken aan het strand van Skafidia en dan een winkeltje opzoeken. Helaas: ook hier is het een drukte van jewelste. ‘t Is zondag, de Griekse jeugd heeft het strand ingenomen. In de strandbar wordt er in zwembroek en bikini geconsumeerd. Niet ons ding. En hier vinden we onze fles wijn niet. We rijden het binnenland in en vinden een onooglijk winkeltje, sorry “supermarket” met zelfbediening. Je kan amper tussen de overvol gestapelde rekken bewegen! Maar geen wijn, behalve de beendroge rode wijn uit plastic flessen. Die is er in overvloed. Toch aan de winkelier vragen … die geen Engels verstaat … met “handen en voeten uitleggen” … we stappen buiten met een fles rode wijn van 8,5 € die achteraf meer dan aanvaardbaar blijkt te zijn.

Nu nog een glaasje koele witte wijn op het terras van de taverna hier rechtover, tussen de Griekse oude mannen die in hun soft drink staren, de toeristen bekijken of druk discussiëren. Kalispera! Een vriendelijke mevrouw komt ons vragen wat we drinken (denk ik, want ze spreekt geen Engels). Google translate helpt: geen wijn hier, alleen maar ouzo en birra. Bij twee halve liters bier mijmeren we over de voorbije tien dagen. Wat een fantastische streek de Peloponnesos, wel leuker en charmanter in het zuiden dan hier in het noorden, maar vriendelijk zijn ze overal! Hoe kan het dat we dit nu pas ontdekken?

Griekenland, wij komen terug! Beloofd!

Met dank aan onze onafscheidelijke reisgezel: de Bradt guide!

P.S. Deze morgen zat er een zeldzame julikever op ons terras, en dat begin juni!

ξενοφιλία – Xenofilía.

4 juni 2022

Voor één keer is de titel van deze blogpost over de Peloponnesos niet de naam van een stad of historische site. Xenofilía, het is … maar laat ik niet op de dingen vooruit lopen.

Panos, de eigenaar van Ploes Villas woont “naast ons”. Gisteravond heeft hij ons, behalve moerbeibessen, een zelf getekend plan van de directe omgeving achtergelaten. Daarop “supermarktjes” en restaurantjes aangeduid. Ofwel is hij een slechte cartograaf, ofwel kunnen wij geen plan meer lezen, maar we vinden niets terug! Uiteindelijk belanden we in de AB-supermarkt, een grote, moderne zaak. Maar, alles is in ‘t Grieks, meestal in Grieks schrift. Zoek dan maar een keer olijfolie, of lactose-vrije melk of echte yoghurt uit Griekenland, of … en zo verder. Spinazie – ziet er super vers uit – en eieren, dat herkennen we. ‘t Was een lekkere omelet, gisteravond.

Vandaag beslissen we een rustig dagje in te lassen, omwille van “overload” aan historische sites. We rijden naar Katakolo, een klein havenstadje op zo’n 7 km van ons vakantiehuis. Pittoresk, havenfront met “posh” cafés, bars en restaurants. Te groot voor dit kleine dorpje. Maar … hier meren cruiseschepen aan, die “de Peloponnesos doen”. Ze meren hier aan en organiseren ééndags-uitstappen naar Olympia. Of met een toeristisch treintje doe je een toertje van de streek. Als er geen cruise-schepen voor anker liggen – zoals nu – zijn de meeste zaken dicht, behalve dan de cafés en terrassen aan de kade.

Vissersbootjes liggen aangemeerd. Op één er van repareren een man en een vrouw vissersnetten. We genieten van onze twee frappé’s op een sjiek terras. Rechtover ligt een kleine vissersloep aan de kade. De visser kuist zijn vangst voor een koper, van een restaurant? De kerel koopt zo’n 5 kg vis. Ik zie een 50 € biljet van eigenaar veranderen. Zou die visser ook aan toeristen verkopen? If you never try, you will never know. Terwijl Betty rustig haar frappé slurpt stap ik op het vissersbootje toe. Natuurlijk spreekt de visser geen Engels. “Met handen en voeten uitleggen”: twee vissen. “Nee, je moet er vier hebben voor twee personen”, gebaart de visser. OK, vier dan. Kan hij die ontschubben en kuisen? Ja, dat kan. En de koppen af doen? Nee, dat kan niet: de vis moet gegrild worden met kop er aan. Andermaal OK. Voor 15 €, waarschijnlijk toeristenprijs, zijn de vier vissen van ons.

Terug in Ploes Villas nodigt Panos ons uit om op zijn terras een ouzo te drinken. Lichte aarzeling, maar zo’n uitnodiging kan/mag je niet afslaan. En er is nog George, zijn vriend, een gepensioneerde commandant van de “Hellenic Air Force” – uitbundige kerel – en zijn vrouw, Eftychia – dat betekent “geluk”. Voor een kleine ouzo dan. Die kleine ouzo wordt een gewone ouzo met ijsblokken, geen water en nog een tweede ouzo … Eftychia haalt ondertussen het ene hapje na het andere op: komkommers, tomaten, olijven, kleine gebakken visjes (sardines?), rijst-kubusjes in jonge bladeren van wijnstruiken. George vertelt honderduit, over zijn tijd bij NATO, bezoeken aan Brussel (Metropole hotel!) en over Xenofilía! Moeilijk uit te leggen woord. Een poging: ‘t is de nieuwsgierigheid van Grieken naar alles wat andere mensen en andere culturen is; het zien van een vreemdeling als gast; onbaatzuchtige gastvrijheid. “Yamas”, George, daar klinken we op! “Hoe meer ouzo je drinkt, hoe meer je van je vrouw houdt”, nog zo’n uitspraak van George.

Na zijn vijfde ouzo besluit George toch huiswaarts te keren. Met de auto! Panos is duidelijk bezorgd voor zijn vriend. Maar die zegt: als ik gedronken heb, reageer ik trager, dus rijd ik trager en alles is in orde. Griekse logica? Terwijl we de laatste visjes soldaat maken, leggen Eftychia en Panos uit dat “Ploes” zoveel betekent als “drijvend op water”. En dat we vooral nu moeten gaan rusten … doen we. Op ons privé-strandje, onder de strooien parasols. Zon, frisse zeebries, af en toe een duikje in de Ionische zee … rust.

Oh ja, hoe is dat met die gekochte vissen afgelopen? Overheerlijk dineetje van “catch of the day” met gestoofde venkel, brood en een “zeste” van citroen uit de tuin van Panos. Dat alles overgoten met een Moschofilero (witte wijn) “sur lie”. Met dank aan Betty!

Messini.

3 juni 2022

Het kan verwarrend zijn in de Peloponnesos. Er is Mycene, dat hebben we gemist (zie blogpost over Korinthe). En er is Messini of Messinia, wat in het Engels als “Messene” wordt geschreven. In elk geval, vandaag willen we – op weg naar onze derde verblijfplaats – Messini bezoeken. Twee uurtjes rijden, deels langs een lege autostrade. Geen kat op de weg, in tegenstelling tot de restaurants in de Peloponnesos waar altijd wel één of meerdere katten flemen en schooien.

Messini is een ongekende en verborgen parel van de Peloponnesos. Pas op een twintigtal kilometer van de site, zien we een eerste verweerde wegwijzer. We slagen er in om nog verkeerd te rijden ook: een berg op, helemaal tot boven op de rand van een ravijn. Spectaculair, dat wel, maar we komen uit bij een klooster: Moni Volcanou! De toegangspoort tot een binnenplein staat open maar … alle borden, alle tekst is in het Grieks. We aarzelen voor de poort. Dan komt een werkman aangereden in een aftands kamionnetje. Of hij Engels spreekt? Nee, maar hij gebaart ons binnen, spreekt een monnik met een karakterkop aan en knikt dan dat het goed is. We lopen de binnenplaats met kloostergang rond, een Byzantijns kapelletje/kerkje wordt gerestaureerd. De monnik telefoneert druk en luid. Tja, het monnikenleven in de eenentwintigste eeuw …

Aan Moni Volcanou staat wel een klein, oud wegwijzertje naar Messini. Achter de bergflank zien we de uitgestrekte site al liggen, veel groter dan Korinthe, of Mystra … eens beneden wordt de ware omvang van deze relatief recente opgravingen duidelijk. De archeologen zijn trouwens nog bezig. De uitgestrektheid en de schoonheid van het landschap er rond – de zee, de bergen – zijn verbijsterend. We zien achtereenvolgens: de fontein van Arinsoe, het theater, verschillende overblijfselen van tempels en Romeinse villas, het Griekse stadium, deels verbouwd tot amphitheater, een speciaal grafmonument met bovenop een soort omgekeerde trechter … Twee uur dwalen we hier rond. Dan moeten we verder, naar Ploes Villas, self-catering in Skafidia. Maar we zijn nog maar net vertrokken of opnieuw een verrassing: de weg – grint – draait doorheen de vroegere toegangspoort van Messini, de Arcadische poort. Dus opnieuw stoppen en foto’s nemen!

Om te lunchen vinden we toch opnieuw een leuk, schaduwrijk plekje bij een oude bron langs de kant van de weg – er passeren twee auto’s op een half uur tijd. Dan verder naar het noorden, nog 110 km. Het landschap verandert, minder bergen, minder lieflijk-charmant. We rijden tussen groene muren van witte en roze oleanders.

Ploes Villas is een zalige plek, verscholen in het groen, alleen maar bereikbaar via een grintweg. Vanaf de tuin, boven op de rotsen, kijk je uit over de zee. Trappen leiden naar een verlaten privé-strandje aan een kleine baai. Althans voorlopig privé want een paar honderd meter verderop staat een 4-sterren resort te wachten op 15 juni, de seizoensopening! Maar voorlopig hebben we dit strandje met ligstoel en rieten parasol voor ons alleen. Even rustig genieten nu.

Kardamyli.

2 juni 2022

‘t Wordt hoog tijd om een keer al wandelend de natuur van de Peloponnesos te ontdekken. Daarvoor gaan we Laconia – de streek waar we nu zijn – verlaten. We trekken naar de Mani, naar Kardamyli. Oh ja, naast “spartaans “hebben de krijgers van Sparta ons ook het woord “laconiek” (van Laconia) nagelaten. Het verhaal gaat dat toen Sparta weer eens één of ander burcht wou veroveren, de kasteelheer de Spartanen waarschuwde: zijn boogschutters zouden een dusdanige pijlenregen afschieten dat de zon erdoor zou verduisteren. Waarop de Spartanen laconiek antwoorden: “Perfect, wij vechten het liefst in de schaduw!”

Opnieuw is het een plezier hier te rijden: geen verkeer, pittoreske wegen, wilde natuur, typische dorpjes. Een vos steekt plots de weg over. Even verder doet een stokoude Griek dat ook. Met zijn wandelstok wuift hij ons zijn dorpje uit.

Kardamyli dan: charmant havenstadje geprangd tussen de zee en het Taygetos-gebergte (op sommige toppen ligt zelfs nu nog een beetje sneeuw). Voor de kust een klein eilandje, Meropi. Hier zou ooit een Venetiaans kasteel hebben gestaan. Heel wat leuke restaurantjes langs de kust. Maar daarvoor hebben we nog geen tijd. We zijn gekomen om te wandelen en nemen de eerste brede voetweg, met grote stenen geplaveid (dat heet hier een kalderimi), richting de bergen. Al snel passeren we overblijfselen van een Byzantijns aquaduct en komen we langs de achterkant van oud-Kardamyli. Aan het oude, vierkante “dorpsplein” ligt de Agios Spiridon (kerk) en een versterkte toren. Dan trekken we de berg op via een snel stijgend, rotsachtig smal pad.

‘t Is hier zeer groen. Gelukkig, want dat zorgt voor veel schaduw. Uiteraard krijgen we, tussen de begroeiing door mooie uitzichten over Kardamyli en de baai. Bij momenten voelt het alsof we in een soort kruidendoos wandelen: wilde tijm, venkel, salie geuren om ter sterkst terwijl de Cleopatra-vlinders ons om de oren fladderen. Boven ligt opnieuw een kerkje – wat had je gedacht – de Agia Sophia. Maar we nemen een licht dalend en breed pad. Aan restanten van Byzantijnse waterwerken merken we kleurrijke rups van wel 10 cm. Blijkt de rups van de zeer zeldzame Wolfsmelkpijlstaartvlinder te zijn.

Wolfsmelkpijlstaartvlinder, Kardamyli, Mani, Peloponnesos

Ons pad lijkt te eindigen aan een droge rivierbedding vol met fel witte, grote keien en rotsblokken. Hoe loopt het pad nu? Na enig zoeken en GPS bestuderen, moeten we besluiten dat het pad alleen maar kan verder lopen door de droge rivierbedding. Dat proberen we, hoewel het vreselijk moeilijk stapt. Maar inderdaad: een tiental meter verder merken we de blauw-witte merktekens van de wandeling! Dus sjokken we maar verder over de verblindend witte keien, een kloof in. Een enkele keer draait het “wandelpad” de oever op en stappen we door het bos. Maar meestal is het klauteren over de keien, doorheen een spectaculaire kloof met prachtige natuur, 2,5 km lang. Gelukkig veel schaduw. We doen bijna 3 uur over een wandeling van nog geen 6 km!

Hoog tijd voor lunch bij Psaras een terrasrestaurant langs de zee. Kakavia (vissoep met vis) voor mij, gebakken schijfjes courgettes (waar teveel aardappelschijfjes tussen zitten) voor Betty. Niet om over naar huis te schrijven (en toch doe ik het hier 😉). Het brood met de olijfolie is echter wel fantastisch!

Nu nog even Kardamyli rond wandelen, oude stadsdeel door lopen en dan naar “huis”. De rust hebben we vandaag wel verdiend.

Monemvasia.

1 juni 2022

‘s Morgens vroeg terrasdeur open en naar de zonovergoten baai kijken. Alleen … een ongenode gast vliegt onze kamer binnen: een zwaluw! We laten ze rustig rondfladderen – af en toe “plakt” ze aan de muur of het plafond. Als ze alles goed geïnspecteerd heeft, vliegt ze weer langs dezelfde weg buiten; en zonder iets achter te laten!

Als we gisteren in Mystra de ruïnes van een oude en verlaten Byzantijnse middeleeuwse stad bezochten, gaan we vandaag een nog bewoonde en zeer levendige Byzantijnse middeleeuwse stad bezoeken: Monemvasia! De weg er heen is pittoresk – niet te vergelijken met gisteren natuurlijk – maar biedt toch mooie uitzichten over de zee. Onder andere van een scheepswrak op een strand en eilandjes langs de kust.

Maar Monemvasia is van een andere orde. Om te beginnen de ligging: achter een gigantische rots die met een smalle landtong vast zit aan de Peloponnesos. Geen auto’s toegelaten, nergens binnen de muren van de stad. En die muren zijn intact met maar één met auto’s bereikbare ingangspoort. Alle eten en drank voor de bewoners van dit stadje moet met kruiwagens of handmatig in grote zakken ter plaatse worden gebracht. De straatjes zijn smal, soms zelfs maar één persoon breed en nooit horizontaal. Langs de “hoofdstraat” is elk huis een taverna of winkel van toeristische spullen.

We dwalen hier een paar uur rond. Zonder plan want uiteindelijk is er toch maar één in/uitgang! Vol verbazing genietend van dit eigenaardige stadje waar achter elke straathoek zich een nieuwe pleintje vertoont, of een nieuwe arcade, of een nieuw Byzantijns kerkje, of zelfs een moskee. Alles dan nog een keer “overwoekerd” door oleanders en ander groen in bloei. Vanop het centrale plein (eigenlijk pleintje) zie je duidelijk hoe Monemvasia tegen de rotsen is geplakt. Camera’s en smartphones draaien hier overuren.

Dan op en langs de kantelen wandelen. Twee werkmannen graven zwetend naast een muurtje. Als we voorbij stappen, kijken ze op, elleboog op de spade en … “Goedendag!” horen we plots. In een mengeling van gebroken Engels en Duits leggen ze uit dat ze … we begrijpen het niet goed … in Duitsland hebben gewerkt of een Duitse buurman hebben. En eigenlijk bedoelden ze “Guten Tag!”. Maar vriendelijk zijn ze wel en ze wensen ons uitbundig “einen schönen Tag”. Efcharistó mannen, bedankt.

In de oostelijke muur is een tweede “toegangspoort” maar die leidt alleen maar een paar honderd meter verder naar een vuurtorentje, eind negentiende eeuw gebouwd. Daar ontmoeten we twee Nederlandse toeristen, enerzijds ervaren Griekenland-gangers, anderzijds hebben ze nog nooit van Mystra gehoord!? En Monemvasia bezoeken ze nu voor het eerst hoewel ze hier jaren geleden ook in de buurt waren! Dan worden we plots opgeschrikt door een luide knal, lijkt op een ontploffing of vulkaanuitbarsting of vliegtuig dat door de geluidsmuur vliegt. Gek, onrustwekkend. Maar we doen verder met “in de straten van Monemvasia verdwalen”. Om Wannes van de Velde te parafraseren: “De klank van deze stad maakt onze ziel amoureus!” Tot er opnieuw een knal komt, en nog één. Dan één waarbij de ruiten van sommige huizen gaan trillen. Mysterie! Als we lunchen in één van de restaurantjes aan de hoofdstraat, heldert de kelnerin de zaak op: oefeningen van het Griekse leger, vermoedelijk met zware artillerie.

Hoe is dit Monemvasia zo goed en zo lang bewaard gebleven. De naam zegt het al: Monemvasia = “enige ingang”; de smalle landengte en de enige toegangspoort waren gemakkelijk te verdedigen. En op een andere manier geraakte je er niet in.

Tijd om terug te keren naar 100 Rizes (behalve een dode slang op de weg, niets meer te melden) en nog wat te genieten van zon en zee onder de olijfbomen.

Deel deze blogpost:

Deel deze blogpost:

Deel deze blogpost:

Deel deze blogpost:

Deel deze blogpost: