Ruta Mudéjar de la Axarquía.

Vrijdag 11 augustus 2023.

Dolce far niente. Dat is wat we vandaag doen: niets. Want we wachten op David, die vanaf vandaag een weekje komt logeren. Om 11u30 staat hij er al. Van dan af is het zwembad, aperitief (Victoria-biertje) , eten, zweten, zwembad … en zo verder. Niet vergeten van de panorama’s te genieten. Ook omhoogkijken: daar zweven roofvogels; vale gieren of havikarenden, we zijn er nog niet uit: beide soorten gelijken wat op elkaar.

Oh ja, nog inkopen doen in de goed voorziene Mercadona Algarrobo. Vrijdag = visdag, ‘t Wordt espada met mosselen en pasta … met Rioja Blanco. Morgen opnieuw op stap want van al dat niets doen worden we moe!

Zaterdag 12 augustus.

De mudéjar route van Axarquía (Moren-route?) is een auto rondrit langs dorpjes die grotendeels hun karakter van 500 jaar geleden – hun “Moors” karakter – behielden. Het eerste van zo’n dorpje dat we aandoen is Archez. Dat geeft onmiddellijk een goed beeld: witte huizen in Arabische stijl, smalle straten, amper groot genoeg voor één auto en soms ook niet, flink bergop en bergaf, bloemen en planten aan de huizen. Op een straathoek is in een oude muur een eigenaardig gezicht gekerfd.

Mensen springen hier zuinig om met water: de afloop van een airco wordt opgevangen in een plastic bidon; op publieke kraantjes staat een slot: geen sleutel geen water; iemand giet water over een balkon op een tweede verdieping, het water plenst naar beneden op de planten van de eerste verdieping en van daar onverwachts op straat! Als je er juist onderloopt …

De klokkentoren van de Nuestra Señora de la Encarnación kerk is de verbouwde minaret van de vroegere moskee. De Arabische tekens zijn nog duidelijk zichtbaar.

Van hieruit kan je langs een berghelling naar Canillas de Albaida wandelen, bergop natuurlijk. David, Evelien en Lou zijn al weg! Wij verkiezen nog wat in de straatjes te verdwalen en met de auto to Canillas te rijden. We vinden elkaar opnieuw in restaurant / bar Cerezo voor koffie (of cola) met churros en een tropicana waterijsje (raad voor wie!).

Cerezo is enorm druk op deze zaterdagochtend, zeker een vijftigtal klanten, allemaal bediend door de baas zelf, die ook nog zelf afrekent en de bar bedient. Er zit een groep van luidruchtige Spanjaarden wielertoeristen die we daarnet op de berghelling voorbij reden. Ze toosten luidruchtig op hun geslaagde beklimming. Aan de bar: alleen maar “locals”, senioren (mannen). Hier geen toeristen, behalve wij dan.

Canillas lijkt op Archez (waarschijnlijk lijken alle “Moorse” dorpjes hier op elkaar) met soortgelijke smalle straten en steegjes en witte huizen. Speciaal: de Ermita de Santa Ana – een 16de eeuws kerkje bovenaan het dorp; een pittoreske maar niet langer gebruikte Lavadero Publico (centrale wasplaats), compleet met betonnen wasborden; een publiek kraantje met slot.

Ons initieel plan was om nog een dorpje te doen, maar dat zal voor een andere keer zijn: ‘t Is al Spaans etensuur en de zon brandt … terug naar “huis” om te lunchen en af te koelen.

Veel voeren we daarna niet meer uit: de zon, de warmte, de wijn weet je wel. Nog even een kleine wandeling in de directe omgeving van Casa Soleada; foto nemen van de overdekte avocado- en mango plantages, de “zee van plastic”; beslissen dat door de warmte en de grote hoogteverschillen op korte afstand hier niet te joggen valt.

‘s Avonds nog even mijmeren met zicht op de pieken van de Sierras de Tejeda, Almijara y Alhama en dan bedje in.