Donderdag, 17 augustus 2023.
“Een nieuwe manier om te ontdekken” is de titel van het informatieboekje dat we een paar dagen geleden in de toeristische dienst van Cómpeta kregen. Daarin worden 8 dorpjes beschreven waarvan we er nu al 7 hebben afgevinkt; op naar het achtste: Arenas. Dat ligt in vogelvlucht op zo’n 5 kilometer van ons vakantiehuis maar we moeten helemaal de vallei rond en de volgende vallei in: 22 km.
Niet met chauffeur David, die een korte route neemt: steil de ene vallei-flank afdalen en nog steiler de andere oprijden, langs deels onverharde wegen, vangrails langs de afgrond onbestaande: een adrenaline-rit! Maar wel een prachtig landschap en ongelooflijke panorama’s, zeker als we de top van de berg bereiken: aan de ene kant Sayalonga, dan de zee en aan de andere kant Arenas.
Arenas valt tegen: groot, hier en daar wel pittoreske steegjes en pleintjes maar veel minder dan we gewoon zijn en nogal vuil en een bedelaar. Nergens een plek om koffie te drinken! Hier valt het ons nogmaals op: in praktisch elke straat, elke steeg van elk dorp liggen hondendrollen in alle staten van “versheid”. Nochtans zijn hier geen straathonden maar niemand lijkt hondenzakjes te kennen, laat staan te gebruiken. Op het dorpspleintje duidt een verkeersbord aan dat je hier niet met je paard mag rijden! We rijden naar het 2 km verder gelegen gehucht Daimalos in de hoop daar een bar te vinden: nada! Maar Daimalos ziet er dan wel weer leuk en netjes uit. Soms passeert ons een tankwagen die niet-drinkbaar water naar boven voert, voor irrigatie of voor dieren? Dan weer moeten we 5 minuten halt houden omdat, op een smalle weg, een voorligger dringend met een motard uit de andere richting moet spreken.
In de buurt ligt de Pico de Bentomiz, één van de hoogste toppen in de onmiddellijke omgeving, met ruïnes van een Alcazaba. Daar rijden we heen, opnieuw langs een smalle, grotendeels onverharde bergweg met 15% stijgingspercentages. Helemaal boven nog een klein stukje te voet om op de top te raken: eerst langs een extreem steil betonnen wegje naar een zendmast, dan hoger doorheen een wijngaard om ten slotte op een plateau met amandelbomen te belanden. Gauw wat afgevallen amandelen verzamelen om straks met een flinke steen open te kloppen. Hier liggen de oude resten van wat eens een uitgestrekt Arabisch kasteel was. Groots 360° vergezicht. Op heel heldere dagen kan je de Afrikaanse kust zien … wordt gezegd! De site is compleet verlaten. Hier komt waarschijnlijk zelden een toerist. De auto-thermometer wijst voor het eerst 40° C aan maar door de frisse bries hierboven voelt het niet zo. In de valleien wel!
Terug naar “huis” via Corumbela, een deelgemeente van Sayalonga, in de hoop daar ergens te kunnen drinken. Gek: er wordt voor dit dorp zo goed als geen toeristische publiciteit gemaakt maar het blijkt veel mooier te zijn dan Arenas EN … bar en sociaal ontmoetingscentrum “La bella Elvira” is open! Genieten van een Alhambra-biertje op het terras … en tegen Spaans etensuur (14:00 uur) terug naar huis, langs de “normale”, gemakkelijkere weg!
Zoals al een paar keer aperitieven we vanavond opnieuw in Sayalonga – Evelien is al lopend 5 km de berg afgespurt – in bar Jocavi, en bestuderen het straatleven. Een auto staat geparkeerd onder een “niet parkeren / niet stationeren“ bord. Een tweede auto wil zich er naast parkeren, net voor een bankje met daarop een oude “pensionada”. Dat mag als de chauffeur een cerveza betaalt aan het mannetje.
Even kijken of ze iets te eten hebben in de bar. Inderdaad: een soort balletjes, albóndigas? De kelner moet aan de kokkin vragen wat dat is: geen albóndigas maar croquetas. En kunnen we er zo vier eten? Nee, voor de zon ondergaat wordt het frituurvet niet opgewarmd. 😳🤣
Terug naar Casa Soleada voor avondeten: pasta al pomodore.
Vanavond zag ik voor het eerst mijn sterrenbeeld – schorpioen – met Antares als helderste ster, aan de zuidelijke sterrenhemel.
Blue Crane reisverhalen. 