Maand: augustus 2023

Maandag 7 augustus 2023.

Om 7 uur – de zon is nog niet op – is de mamá van José al het zwembad aan ‘t kuisen en de bloemen, planten en struiken water aan ‘t geven. De papá zit ondertussen in het kippenhok. Een half uurtje later brengt mamá zes verse eitjes en legt mij uit dat we de rijpe appels van hun appelboom mogen plukken. Muchas gracias, mamá!

Het Paraje Natural del Torcal ligt op meer dan 1.300 meter hoogte. Vanaf ons vakantiehuis moeten we 700 meter stijgen op 6 kilometer, ofwel een stijgingspercentage van gemiddeld 11%. Geen probleem: onze T-Cross VW kan dat aan. Iets voor negen – het bezoekerscentrum opent om 10:00 uur, maar het park zelf is toegankelijk – staan we al boven. Een tiental auto’s op de parking, stralende zon en aangename temperatuur. We kiezen voor de “lange” 2,77 km wandeling.

Een 200 miljoen jaren geleden vormde zich een dikke laag schelpen en skeletten van zeedieren op de bodem van de oceaan. Onder hoge druk veranderde deze laag in kalksteen en werd geleidelijk omhoog geduwd tot ver boven zeeniveau. Onder invloed van regenwater, sneeuw en wind erodeerde die laag tot wat we nu kunnen zien: een karstgebergte met grillige grijs-witte rotsen.

Onze wandeling is “pittig”: een bijwijlen smal pad stijgend en dalend over rotsen, soms door kloofjes van één persoon breed. We doen er meer dan twee uur over. Maar wat een eigenaardig, magisch landschap met opeengestapelde rotsen die de wetten van de zwaartekracht tarten. Af en toe spotten we,  altijd op de top van kliffen, een “cabra montés” – berggeit. ‘t Zijn vrouwtjes herkenbaar aan de kleinere horens. Boven ons zweven “buitres leonado” – vale gieren – speurend naar kadavers. Veel schaduw en heerlijk koel! We komen uit bij de cafetaria van het bezoekerscentrum. Lekkere espresso, prachtig uitzicht vanaf het terras, naar keuze in de zon of de schaduw. Nog even het museumpje bezoeken? Nee, want dat is ”Cerrado por reformas”, gesloten wegens verbouwing. 

‘t Is na 12 uur als we terugrijden. Nog even stoppen aan een uitzicht met rotsen die er uitzien als opeen gestapelde pannenkoeken. Heel hoog op de top van de klif zit een majestueuze mannetjes-berggeit: grote horens, ferme sik. Gelukkig hebben we de verrekijker bij!

Nu inkopen doen in Villanueva, late lunch en – zoals gisteren – siësta voor sommigen. We zijn aangepast aan de Spaanse levenswijze!

Misschien een morbide gewoonte, maar ik heb iets met kerkhoven. In de late namiddag wandelen Betty en ik naar de cementerio van Villanueva. Doden worden hier in kapel-achtige grafmonumenten “begraven” (de rijkere) of in graf-appartementen van twee, drie of vier verdiepingen (de minder rijke). Plastic bloementuilen voor iedere “woonst”: een fortuin aan plastic voor de doden.

‘s Avonds willen we vanaf ons terras naar de sterrenhemel kijken. Pech: voor het eerst is er bewolking: een grijs-witte deken ligt over El Torcal. Het enige wat we zien is de passage van west naar oost van Tiangong, het Chinese ruimtestation. Mits overgoten met een Rioja is dat ook niet slecht om de dag af te sluiten!

Zondag 6 augustus 2023.

Él que madruga, coge aqua clara. 

Vrij vertaald: wie vroeg opstaat, drinkt helder water, equivalent van “de morgenstond heeft goud in de mond”. Toepasselijk want om 7u45 jog ik al een berghelling op, onder El Torcal, richting het oosten. 

Rechts van mij een diepe vallei van droogstaande riviertjes: de Arroyo de las Pilas (van de batterij?!), Arroyo del Paraiso (van het paradijs) en Arroyo Hondo (de diepe). De zon is op maar nog juist niet over de kim van de bergen. Ik loop tussen olijfgaarden, afgezoomd met amandelbomen: vele bolsters zijn al open gesplit en tonen de rijpe amandelen. Overal hondengeblaf in de vallei: waarschijnlijk is de hele hondengemeenschap van Villanueva geïnformeerd en gealarmeerd door de honden van de zeldzame boerderijen die ik passeer. Of door de zes Jack Russels die plots opduiken in een bocht van de weg, gelukkig met eigenaar erbij. Een eindje verder beslist een andere “perro” – hond – op te houden met blaffen en een eindje met me mee te lopen. 

‘t Is verder en zwaarder dan ik dacht nu de zon al boven de bergen zit. Gelukkig is ‘t na 4 km meestal bergaf. Ik passeer de stal van de geitenhoeder van gisteravond. Zou hij ook op zondag met de kudde de bergen intrekken?  Dat de laatste halve kilometer een deel is van de Camino de Santiago helpt niet: het blijft zwaar! In totaal 8 km gelopen: over mijn limiet, maar ik kan nu helder water drinken.😊

Zondag = rustdag, maar we kunnen niet aan de verleiding weerstaan om Villanueva de la Concepción verder te bezoeken. De smalle straatjes met witte huizen tonen nog duidelijk de Arabische invloed. ‘t Is er levendiger dan gisteren. Pleintjes zitten vol met senioren (mannen!) die een soort kaartspel spelen en blijkbaar kiezels als “geld” of “punten” gebruiken. Hier en daar staat iemand in zijn of haar deuropening. Als Lou passeert wordt er meermaals “Hola, guapa” geroepen! Of was het “Hola, guapO!” en dus op mij bedoeld?🤣

In de onmiddellijke omgeving zijn er verschillende “Villanueva’s”: de Cauche, del Rosario, del Trabuco: de oude “Camino Real”, koninklijke weg  Malaga – Cordoba, aangelegd eind 17de eeuw, passeerde langs verschillende kleine gehuchtjes, soms niet meer dan een grote boerderij met enkele kleine huizen er rond. Die werden in de loop van de 19de eeuw omgedoopt tot “Villanueva’s”. Zo werd het gehucht Cuesta del Palmar: “ Villanueva de la Concepción”. 

In restaurante/bar Oasis wordt de paellapan op de bijhorende “oversized” gasring geplaatst. Een paar minuten later, pruttelen de eerste blokjes pollo (kip) al in het vet. Nog een kwartiertje en een Cerveza later moet er alleen nog rijst als allerlaatste ingrediënt worden bij gekieperd. Maar wij lunchen “thuis” en spenderen de rest van de dag aan – of eerder “in” – het zwembad. Morgen El Torcal verkennen!

Oh ja: ook op zondag trekt de geitenhoeder met zijn kudde de bergen in. 

Zaterdag 5 augusts 2023.

Bij het krieken van de dag … nee, ‘t is 3u30, de dag “kriekt” nog niet – rijden we (Betty en ik, dochter Evelien en kleindochter Lou) naar “Brussels AirPort”, “loaded with cash”! José, de eigenaar van ons eerste vakantiehuis in Villanueva de la Concepción, wil absoluut “en effectivo” – cash – betaald worden. De Spaanse overheid zal niet veel verdienen aan ons eerste verblijf …Ondanks de grote vakantiedrukte op Zaventem, om 4 uur ‘s ochtends (!), verloopt alles relatief vlot. Op voorwaarde dat je zelf hebt ingecheckt en dan ook nog eens zelf je bagage “ge-drop-offt” hebt, compleet met printen en plakken van bagage-labels. Maar toch: om 11 uur rijden we met huurauto de aparcamiento San Juan de la Cruz in het centrum van Malaga binnen. We kunnen pas om 16 uur in ons vakantiehuis, wat op een goed half uur rijden van Malaga ligt. Een viertal uren te vullen dus met een blitz-bezoek aan Malaga.

Malaga “light”.

We stappen naar het stadscentrum, eerst langs rustige straten en grote woonblokken dan de droogstaande Guadalmedina over om bij de Mercado Central de Altaranza – overdekte markt met Arabisch uitziende toegangspoort – uit te komen. ‘t Is er druk, hectisch zelfs. Opvallend: een groot glasraam in één van de façades. Na een paar grote, vers geperste fruitsappen en een milkshake wandelen we verder langs de autovrije binnenstad naar de kathedraal, officieel de Catedral de la Incarnación de Málaga. Imposant gebouw, dreigend zelfs, lijkt bijna op een versterkte burcht. De file aan de ingang is 30 meter lang: doen we dus niet! Wel in de tuintjes met water-partijtjes achter de kathedraal “stoeien”.

30° C wijst de thermometer aan. Lou verhit … Toch stappen we nog door het park tot aan de haven. Dan houden we het voor bekeken. Malaga heeft ons niet echt bekoord: te druk? Te warm? Was ons bezoek “te light”? Te veel bedelaars en daklozen? Laat dit geenszins een reisadvies voor Malaga zijn: misschien, beter gepland en vroeger ‘s morgens is het best de moeite waard. Maar wij plannen geen verdere Malaga-city-trip tijdens deze vakantie .

Villanueva de la concepción.

Drie uur: het uur van de siësta. We zijn een uur te vroeg op onze afspraak met José en dolen wat rond in de verlaten, witte straatjes van Villanueva. De grijze rotsen van natuurpark en bergketen El Torcal zinderen in de hitte. Villanueva noemt zichzelf “La villa del Torcal”, de stad van de Torcal. Daar is een restaurant / bar, open op dit moment, een oase! ‘t Heet dan ook “Oasis”. De Cruzcampo-biertjes smaken op het terras in de schaduw.  “Of we de Torcal al gezien hebben”, vraagt de baas. “Nee, nog niet”, waarop hij ons meetroont binnen om posters van Torcal te zien. “En of we wat willen eten?” “Nee … euh, ja” als we de keuze aan koude hapjes zien. Plots is het vakantiegevoel – of is het Spanje- of Andalusië-gevoel – daar. Biertjes, zon, terras, bordjes met langoustines, mosselen, een soort ceviche met groenten, vissalade … en kijken hoe het leven na de siësta weer op gang komt. José moet ondertussen op ons wachten …De panorama’s vanuit ons vakantiehuis in Villanueva de la Concepción versterken alleen maar ons vakantiegevoel. José en zijn mamá vertellen inmiddels hoe het huis in elkaar zit: water is drinkbaar, er is airco, zwembad – daar zit blote Lou al in, tuin met granaatappelen, kweeperen, vijgen, kippen.  De stijl is “rustiek” = niet onze stijl en er zijn wat veel miertjes maar voor de rest: top! Een fles Rioja wacht op ons. José vertelt dat er vanavond een flamenco-feest in het dorp is: begint om 22 uur. Helaas, de dag is al te lang en te zwaar: eerst inkopen doen in de lokale, kleine supermercado en vanavond kip met groene asperges eten. Want zoals ze in Spanje zeggen:

Barriga llena, corazón contento.

Vrij vertaald: buikje vol, hartje blij. Als nagerecht worden we getrakteerd op een geitenherder met zijn twee honden die bij valavond uit de bergen afdalen en hun stal opzoeken.