27/10/2025.
Andermaal klimt deze ochtend een stralende zon uit de zee, ideaal weer voor een vroeg loopje. De berg af, langs het strand van Fautea richting Genuese toren, strand van Fautea-zuid volgen, dan – zwaar – berg over naar het volgende strand: de “Plage de l’Ovu Santo”, vrij vertaald het strand van het heilige ei. Geen idee waar die rare naam vandaan komt. Deze plek is ideaal voor duikers en snorkelaars want de zee wordt hier snel diep. Maar op dit moment ben ik alleen op de wereld.
Fantastische zonsopgang of niet, we kunnen het toch niet twee opeenvolgende dagen rustig aan doen. Op naar Bonifacio in het uiterste zuiden van Corsica.
Zodra we uit de auto stappen op de “Parking P1 Marine” zijn we onder de indruk van het zicht op de oude stad en de citadel. “Blown away”, figuurlijk omver geblazen zijn we. Hoog boven de haven met jachten en zeilboten troont de oude stad op witte kalkstenen rotsen, veilig achter de middeleeuwse versterking, een oninneembare vesting die dit deel van de Middellandse Zee controleert. Wat hier beneden onmiddellijk opvalt: de tientallen bars, cafés en restaurants … voorzien op massa’s toeristen die er nu niet zoveel zijn. In de zomermaanden moet het hier hels druk zijn.
Langs de montée Rastello wandelen we omhoog naar de ingang van de citadel en de oude stad, ondertussen driftig foto’s nemend van een stad die op een uitgeholde rots over de zee hangt. Ook binnen de muren, in de smalle straatjes, overheersen de restaurants en winkeltjes. Het doet Italiaans aan, compleet met was die buiten langs en over de straat te drogen hangt. Af en toe lopen we langs de buitenkant van de stadsmuur met panorama’s over Bonifacio en de Middellandse Zee. Zelfs de noordkust van Sardinië is van hieruit te zien. We kuieren de hele stad door, van oost naar west. De zon is verdwenen, de toch al krachtige wind steekt op, we zijn er niet op gekleed …
Op het uiterste westpunt van Bonifacio ligt het kerkhof, het oudste van Corsica. Het lijkt een stad op zich, met straten en huizen, grafkapellen eigenlijk. Af en toe landt een meeuw op het kruis van zo’n grafkapel: de ziel van een verdwenen visser volgens de “Bonifaciens”.
Nog even verder voor een zicht op de Phare de la Madonetta, vuurtoren. De wind is aangewakkerd tot 45 meter per seconde, 8 Beaufort, stormwind. We geraken amper nog vooruit, worden letterlijk bijna omver geblazen, vooral kleine Lou heeft het moeilijk. Evelien hangt als een moederkloek over haar heen. Ik slaag er amper in om foto’s te nemen. Zelden meegemaakt. Laten we met de stormwind in de rug snel opnieuw in de straatjes van Bonifacio verdwalen.
Lunchen: in een klein, oud pand – zijn er hier andere? – restaurant “L’assaghju”, vrij vertaald “het probeersel”. Er weerklinkt zachte Corsicaanse polyfonische muziek van de in Corsica wereldberoemde groep “L’attrachju”, de zonsondergang. Als lunch kiezen we voor cannelloni al brocciu, zonder dat we het op dat moment beseffen, het nationale gerecht van Corsica. Brocciu is een soort verse schapen- of geitenkaas met gehakte bietenbladeren, munt en allerlei kruiden.1 Heel lekker.
Onze opgedane calorieën verbranden we snel door – eens buiten de stadsmuur – nog naar het natuurreservaat “Bouches de Bonifacio” te wandelen, deels via een pad door ondoordringbaar maquis. Vanop een open plek heb je een prachtig panorama van Bonifacio op de overhangende kalkrotsen.
“Thuis” wacht ons een onaangename verrassing: de stormwind heeft hier flink huisgehouden! De dekplaat van de jacuzzi is weggewaaid, net zoals een aantal kussens van de terras banken en … ramp! – groene trol, een knuffel van Lou. Groene trol is gelukkig in de buitendouche gewaaid! Die verdwenen kussens daarentegen zijn … onvindbaar. Die dekplaat recupereren we en verzwaren we op de jacuzzi met ligstoelen, maar niet voordat we nog een keer van de warme bubbels hebben geprofiteerd.
’s Avonds laat gaat de wind liggen. ‘t Valt op hoe “warm” het nog is, 17° C. De nacht is inktzwart, net zoals de zee … alleen drie lichtjes van vissersboten zijn nog te zien. Bona notte, dorme bè.
- Brocciu bevat minder lactose dan ricotta maar toch … Betty gaat voor tartaar. ↩
Blue Crane reisverhalen. 
Eén gedachte over “Omver geblazen door … en in … Bonifacio.”