Cabo Verde – Blue Crane reisverhalen.

São Vicente.

Vrijdag 11 november 2022.

Kan je in Mindelo een auto huren voor één dag? Natuurlijk, we rijden net de stad uit, richting Monte Verde. Kan je São Vicente zien in één dag? Dat gaan we nu proberen.

Twee dingen vallen al onmiddellijk op: ‘t is hier dor en veel droger dan op de andere eilanden van Cabo Verde die we bezochten. En misschien als direct gevolg: mensen zijn hier veel armer. Het landschap is woestijnachtig met hier en daar een groene “pluk” of een boom die krom gebogen tegen de constante wind vecht. Geiten dwalen over de berghelling van de Monte Verde. We dokkeren over de kasseiweg naar omhoog. De auto maakt een vreemd geluid. Stoppen, wielen controleren, banden, onderkant. Niets te zien. Beneden ligt Mindelo in de vroege zon. In het noorden rijzen de bergen van Santo Antão op: mooi! De panorama’s worden spectaculairder naarmate we stijgen. Weer stoppen bij een uitkijkpunt. Een Cabo die met twee toeristen op gang is, kijkt naar onze auto. “You have a problem” zegt hij en wijst op het rechter voorwiel. De spatlap is los gekomen en slijpt soms over de kasseien. Geen probleem: in een wip ligt de vriendelijke Cabo onder de auto. Zo gefixt. Bedankt!

De top van Monte Verde is 744 meter hoog en ligt 6 km van Mindelo. Dat is een gemiddeld stijgingspercentage van 12,4 %! Op de top staan een aantal schotelantennes en telecom-masten die bewaakt worden door drie gewapende soldaten en een hond.

We rijden verder naar Salamansa, maar missen de afslag op de “grote” asfaltweg. Niet erg: we rijden direct door naar Baia das Gatas: ‘t is maar een paar kilometer verder. São Vicente is immers een klein eiland: amper 18 km breed en 22 km lang. Baia das Gatas is een kustplaatsje: lang en breed zandstrand, een korte en een lange pier, helder diep water om in te snorkelen en verder … verlaten. ‘t Schijnt druk(ker?) te zijn in het weekend. Een eenzame hengelaar probeert zijn middagmaal uit de zee te halen …. De enige bar – of is het een restaurant – aan het strand heeft een groezelig terras en een standbeeld van een visser. Na een slapende cachorro (straathond) van onder onze auto te hebben gepord, rijden we verder; toch terug naar het daarnet gemiste Salamansa. Dat is een centrum van surf en kitesurfen. Maar ook hier: geen drukte; een eenzame kitesurfer trotseert de branding. Nog een strandwandelingetje erbij kan geen kwaad.

Calhau aan het andere eind van São Vicente is zo maar eventjes 20 minuten rijden. Weliswaar langs een mooie kustweg, waar zandduinen afwisselen met rotsen. Het lijkt of de wereld hier ophoudt: onafgewerkte, verlaten huizen, grindwegen, verval … maar van hier uit zie je wel het enige onbewoonde eiland van Cabo Verde: Santa Luzia.

Op naar het laatste dorpje van onze rondrit: São Pedro, een paar kilometer van Mindelo. Van Calhau moeten we weer het binnenland in: door de vallei van Madeiral. Hoogst waarschijnlijk de enige groene vallei op São Vicente. Er wordt – met moeite – aan landbouw gedaan ondanks gebrek aan regen. Waterwindmolens pompen water op uit diep geboorde putten. Helaas, op lange termijn wordt ook dat water steeds zouter. De vallei doet een beetje Marokkaans aan met palmbomen en witte kubus-achtige gebouwen.

São Pedro ten slotte, letterlijk aan het eind van de start- en landingsbaan van de luchthaven. Hier kan je “swimming with turtles” doen: met bootjes brengen enthousiaste Cabo’s je een eindje in zee waar je met wat geluk zeeschildpadden kunt zien en er tussen zwemmen. Hebben we niet gedaan. Wel vanuit een strandbar de bedrijvigheid gade geslagen, ons geërgerd aan een groepje luidruchtige meisjes en een biertje met pastéis con peixe genuttigd. Overigens is ook São Pedro een zeer arm dorp.

‘t Is bijna 16u30 als we terug rijden naar Casa da Djedja in Mindelo. Er is een mini-opstopping in het centrum: een begrafenisstoet! De lijkwagen wordt begeleid door muziek en gevolgd door honderden mensen, de meeste in het zwart gekleed.

Vanavond dineren we opnieuw in ons geliefkoosde restaurant “Taverna”. Wie zit daar ook? De “jonge Belgen” – Kristof en Inge – uit Palmeira da Cruz (zie deze blogpost). Heel leuk weerzien. De barman van Taverna neemt lachend een foto van ons viertal, vóór de restaurant-muur waarop de eilanden van Cabo Verde zijn geschilderd. Die moeten we naar Guy en Dany sturen!

Onze laatste avond in Cabo Verde. We kuieren nog even langs de Avenida Marginal. Van zowat overal klinkt live-muziek. ‘t Is weekend. Een nachtclub op het water probeert met felle lichten klanten te lokken. Op een binnenkoertje drinken Cabo’s en luisteren naar een muzikaal trio. Wat een ambiance in deze gekke stad!

Naast Casa da Djeda wippen we nog even een kunstgalerij binnen: grote kleurrijke schilderijen van Alex da Siva, de ontwerper van het “slavenmonument” in Rotterdam. Dan is het toch tijd voor bed.

Morgen 11 uur auto inleveren op de luchthaven; rechtstreekse vlucht naar Lissabon; snelle aansluiting naar Brussel, hopelijk. We kunnen beginnen herinneringen koesteren aan Cabo Verde. Misschien heimwee? melancholie? Sodade … sodade … sodade …

Mindelo.

Donderdag 10 november 2022.

Mindelo, hoofdstad van São Vicente, is op één of andere manier een “stad met een hoek af”. Gezellig; druk; kleurrijk; veel mensen te voet op straat; veel auto’s en lawaaierige moto’s ook; verkopers allerhande; bedelaars; straatdansers; muziek; kaart- en ouril-spelers op schaduwrijke plaatsen; gehandicapten met dwars staande voeten of doorzakkende benen; en overal kleur, kleur en nog eens kleur… om van de markten nog te zwijgen.

We stappen van ons hotel naar de Avenida Marginal die echter niets marginaals heeft. Integendeel, het is een drukke weg langs haven en kust. Daar is ook het Informação Turística “kantoor”, dat wil zeggen een geel geverfd houten hok waar postkaarten en stad-plattegronden worden verkocht. Maar we vinden onze weg wel zonder plan: cultureel centrum met nationale bibliotheek (klein), mooie huizen in Portugees-koloniale stijl (veel), de centrale overdekte markt (rustig), de Praça de Igreja waar een oude schoenlapper aan het werk is …

We belanden op de Praça Estrela, veel groter dan ik mij had voorgesteld na het lezen van de boeken van Germano Almeida. Er is markt, elke dag waarschijnlijk. Markt van “van alles”. Ambachtslui zijn aan het werk: schoenmakers, stikkers, plakkers van teenslippers, makers van toeristische prullaria. Verborgen tussen de marktstalletjes beelden grote azulejo’s de geschiedenis van Mindelo en Cabo Verde uit.

Maar … toch wel extreem ongelooflijk: daar zijn de “oude Belgen” opnieuw! Ze hebben deze morgen hun vlucht naar Praia gemist want ze hadden een foutief vertrekuur in het hoofd. Misschien kunnen ze deze avond mee met de negen uur vlucht? De mevrouw heeft een grote ontstoken kras op haar arm. “Gekrabd door een kat”. Er komt een vlieg op de wond zitten. “Of wij hier dan nooit iets voor hebben”, vragen de oude Belgen. Euh, nee. “Wij zijn avontuurlijke reizigers. Misschien zijn jullie saai?” is hun conclusie. Dat zal dan wel 🤣😂. We wensen ze in elk geval nog een goede reis en hopen stiekem ze niet meer te ontmoeten.

We kuieren door een straat waar bij luide muziek spontaan gedanst wordt. Komen uit bij de Torre de Belem, een kopie van de originele toren in Lissabon. Hier huist het museum van de zee … maar vandaag niet: alle zalen zijn leeg want worden opnieuw geverfd. Tijd voor doïs café op het voetpad van Casa Café Mindelo. Aan de overkant van de straat, aan een palmboom bouwt een kleurrijke figuur met touwen een soort van boot. Hij verkoopt veelkleurige armbanden. Misschien ééntje voor kleindochter met haar naam in steentjes en Cabo Verde kleuren? Kan; 10 minuten wachttijd. Prijs: 3,5 € maar daarvoor mag ik ook foto’s à volonté nemen. Bovendien blijkt de armband-maker vroeger visser te zijn geweest. Vandaar zijn constructie in de vorm van een boot.

De “mercado de peixe” – vismarkt – hebben we nog niet gezien. Onvergeeflijk. “Snel” daarheen. Indrukwekkend, de vissen en … de visvrouwen die ons met verveelde blik aanstaren – die toeristen kopen toch niets – en onverstoorbaar met vliegenmepper over hun koopwaar wapperen. Tegenover de vismarkt is een “kunstencentrum”. Hier experimenteren ambachtslui of kunstenaars met autobanden, deksels van olievaten, WC-potten, bananenbladeren, triplex-platen, … We lunchen in “Nautilus” op de Avenida Marginal en drinken koffie in Pastelaria Morabezza. Een korte siësta in Casa da Djedja is inmiddels hard nodig.

Uitgerust zoeken we het huis / museum van Cesária Evora. GPS laat ons in de steek. We belanden in de buurt: aan de Palácio do Povo, gouverneurswoning. We vragen de weg aan twee oudere Cabo’s … die geen van tweeën Engels spreken. Vriendelijk en behulpzaam zijn ze wel. Eén van hen neemt ons een eindje mee en wijst dan een straat aan. Die lopen we in. Inderdaad, halfweg de Rua Guerra Mendés vinden we het vroegere huis – nu klein museum – over leven en carrière van Cesária Evora. Plaasteren voetafdrukken (van Cesária? De zangeres liep altijd blootsvoets) worden gebruikt als deurstoppers. Klein maar sympathiek museumpje; muziek van Cesária speelt hier continu.

We wandelen terug langs de Praça Estrela, langs “Loja China” – winkels met Chinese brol, langs de Torre de Belem en de oceaan voor een biertje in Casa Café Mindelo. Of de duivel er mee gemoeid is: miljaar, miljaar … daar zitten de drie oude Belgen. We kunnen niet anders dan ze te trakteren: drie grote grogues en één cola om met hun drieën te delen. Hopelijk is dit nu definitief de aller- allerlaatste keer dat we ze ontmoeten. We zijn hun verhalen zo beu als kouwe cachupa!

Gelukkig kunnen we uitkijken naar vanavond: pizza in Taverna! Opnieuw zitten Yevgeni en Nicolai daar. D’er is bovendien “live music”. “Lembrá d’ser feliz” staat op de T-shirts van het personeel. Portugees voor “Vergeet niet gelukkig te zijn”. Als afsluiter van de dag kan dat tellen!

Sodade.

Woensdag 9 november 2022.

Laatste dag in Palmeira da Cruz op Santo Antão. We nemen de ferry naar Mindelo op São Vicente om 16:00 uur. Even terug rekenen: 2 uur rijden naar Porto Novo langs de kustweg, als er geen oponthoud is. Veiligheidshalve uitchecken tussen 12u30 en 13 uur. Maar eerst nog een flinke wandeling langs de kustweg. Het begin ervan lijkt een beetje op een duinen-landschap. Dat is het niet. De heuveltjes zijn versteend zand, grillige vormen, zanderige druipsteen. Voor het eerst staat de wind zeer sterk. Fijne druppeltjes water worden hier en daar als een nevel de rotsen in gestuurd. Het pad is goed en breed – er passeert ons zelfs een stokoude vrachtwagen, op weg naar illegaal zand? Wel zijn er serieuze niveau verschillen te overbruggen zodat het toch geen gemakkelijke tocht wordt. We stappen 45 minuten in één richting en keren dan terug.

Santo Antáo, Cabo Verde.

Afscheid nemen van Guy en Dany en Palmeira da Cruz. ‘t is hier een hemelse plek met een warme service en voortreffelijk eten (bedankt, Guy). Maar we moeten naar een laatste eiland hoppen. Nu kennen we de rivierbedding, de bergwegen met kasseitjes, de kustweg. Drie keer houden we halt op de terugweg naar Porto Novo; één keer aan de kust, waar we een aantal jongens druk bezig zien met kruiwagens en zand schoppen. Zandrovers? ‘t Ziet er in elk geval niet naar uit alsof ze een zandkasteel bouwen. Een tweede keer bij een vuurtoren. Derde keer in het laatste deel van de kustweg om te “ezel slalommen”. Hier en daar lopen of staan groepjes ezels op de weg! We rijden zig-zag tussen de ezels door.

In Porto Novo tanken we de Jimmy vol en leveren die vlotjes terug in. De zee-terminal is leuker en aangenamer dan die in Mindelo. Je kan er iets eten en drinken. Yevgeni en Nicolai, de russen uit Palmeira, wachten heir ook. Ondanks de sterke wind verloopt de overtocht rustig. Gelukkig! Bij het binnenvaren van de haven, klinkt “Sodade” van Cesária Evora door de luidsprekers van het schip. Sodade is moeilijk te vertalen: weemoed? Heimwee? Melancholie? Op dit moment niet aan ons besteed: we kijken al uit naar al het nieuwe hier op São Vicente.

Bij het ontschepen in Mindelo spreekt een individu ons aan: of we een taxi nodig hebben. De kerel ziet er niet al te betrouwbaar uit (vooroordeel?) en de officiële taxi’s lijken allemaal al bezet: we gaan te voet naar ons hotel (900 meter). Geen probleem, behalve dat we opnieuw worden aangesproken. Deze keer door een jong, betrouwbaar uitziend persoon, die morgen (?!) zou vertrekken om in Nederland te gaan studeren Hij vraagt beleefd of we met hem schriften willen gaan kopen. Doen we niet. Ah, daar is Casa da Djeda, ons hotel. Wie checkt daar al in? Yevgeni en Nicolai. Wat een toeval. Het lijkt er op dat we hier voortdurend dezelfde mensen tegen komen.

Casa da Djeda, de naam doet Arabisch aan. Zo ook de binnenpatio met veel planten. Geen bier of wijn, geen alcohol te krijgen. We hebben een relatief kleine kamer maar wel kraaknet. De ontvangst is super-vriendelijk en behulpzaam!

‘s Avonds stappen we naar “Taverna”, een bekend Italiaans restaurant in Mindelo. Niet ver, maar af en toe door een smalle, minder goed verlichte straat. Ik heb geen onveiligheidsgevoel. Betty misschien wat meer. Er staat “security” aan het restaurant … Als voorgerecht delen we40 cm bruschetta. Betty eet vis met heel veel groenten (ziet er heel lekker uit); ikzelf tagliatelli frute di mare (OK, maar veel). Als drank: niet onze favoriet Chã de Fogo maar Sodade, een witte wijn ook uit Fogo. Deze Sodade komt overeen met onze stemming: blij en opgewonden over wat we hier de volgende twee dagen gaan beleven. Terug in Casa da Djeda drinken we nog een gloeiend hete citroengras-tee en dan in bed 😴. Sodade, sodade … klinkt in mijn hoofd.

P.S. Vandaag de “oude Belgen” niet gezien? Jawel, in de zee-terminal van Porto Novo vingen we een glimp van de drie op. Niet meer gezien op de ferry. Ze zullen zich wel vergist hebben van ferry of opnieuw één of ander probleem hebben gehad. 🤣

Santo Antao.

Dinsdag, 8 november 2022.

Santa Antao is een waar wandelparadijs. Maar vandaag nemen we de auto. We willen de oude weg “doen” die van zuid (Porto Novo) naar noord loopt (Ribeira Grande). Die heeft de reputatie van spectaculaire panorama’s te bieden. Benieuwd of we nog verbaasd zullen zijn na wat we hier al hebben gezien. Na een lekker en stevig ontbijt in Palmeira da Cruz rijden we de ons zo vertrouwde rivierbedding in.

Een uurtje later dokkeren we vanaf Ribeira Grande de noord-zuid kasseiweg op, over en langs de oude kraters van Santo Antao. Foto’s moeten voor zich spreken want woorden schieten te kort. De panorama’s zijn inderdaad van de indrukwekkendste die we al ooit gezien hebben. Een bekende plek is de richel van Delgadim, een smalle rots-strook tussen twee diepe valleien. Net breed genoeg voor de kasseiweg.

We stoppen voortdurend, bijna bij elke nieuwe bocht in de weg. Plots … wie komt daar de weg afgesjokt? Ongelooflijk: daar zijn ze weer, de oude Belgen! In een kleine bar hebben ze net aan de Cabo’s uitgelegd hoe je een grogue-cola maakt. Misschien is dit de geboorte van een nieuwe cocktail op Santo Antao 😂? Oh ja, mevrouw is gisteren met haar hoofd tegen de badrand gevallen. Flinke buil maar voor de rest is alles OK. Geen tijdsdruk voor ons maar toch: we willen voort en laten de oude Belgen afdalen. Een flink eind verder kijkt een Miradouro uit over een krater. Dan rijden we door een dennenbos. Wat een doordringende dennengeur! Hier zijn geen dorpjes meer, alleen nog af en toe een geïsoleerd huis met een paar kinderen, een ezel …

Agua das Caldeiras, Santo Antao, Cabo Verde

We rijden tot Agua das Caldeiras. Hier hebben we een mooi zicht op de Cova krater. Beneden is de kratervloer opgedeeld in tientallen kleine landbouwperceeltjes. Langs de andere kant, kijken we uit over de zee en zien we zelfs São Vicente liggen. Twee bezwete mannen komen aangewandeld, een Nederlander en een Belg. We raken in gesprek. Zij zijn vanuit de vallei van Paúl, helemaal tot hierboven gewandeld. Kunnen ze met ons meerijden tot Ribeira Grande? Moeilijk in onze kleine Jimmy, vooral omdat Alexander – de Nederlander – groot en struis is. Maar moeilijk gaat ook. We rijden volgeladen terug Toch nog een paar keer stoppen: even kort bij de afdalende oude Belgen (“Nee, jullie kunnen we echt niet meer meenemen!”), bij de Miradouro en bij de Delgadim. Elke keer is Alexander tot tranens toe bewogen van de schoonheid van het uitzicht. In tegenstelling tot deze morgen, verschijnen hier en daar wolken tussen de bergen.

Alexander en Yve betalen ons een biertje op een terrasje in Ribeira Grande. Zij nemen verder de aluguer terug naar Paúl. Wij struinen nog even rond in ‘t stadje, nota bene de “hoofdstad” van Santo Antao. Klein, pittoresk, sympathiek.

Chã d’ Igreja: had de weg naar Palmeira da Cruz niet opgebroken geweest, dan waren we daar elke keer gepasseerd in plaats van door de rivierbedding te rijden. Laten we toch proberen om tot daar nog te gaan. Dat lukt, de weg is pas na Chã opgebroken. ‘t Is nog een pittoresk dorpje ook, stil, gekleurde huisjes, witte kerk, bewoners die je vanachter het gordijn nakijken.

Als afsluiter van de dag krijgen we bij de avondschemering een ongelooflijk kleurenspel over zee en bergen. Wat een eiland is Santo Antao toch!

Palmeira da Cruz, Santo Antao, Cabo Verde

De zandrovers van Cabo Verde.

Maandag 7 november, 2022.

Het “maan kijken” van deze nacht is teleurstellend. Om 4u30 staat een oranje maan nog te hoog boven de zee. Ik zet de wekker een uurtje later. Om 5u30 zit diezelfde maan als een klein, verlicht stipje in mist, net boven de zee. Tja … feeërieke foto’s zijn niet voor vandaag.

Vandaag laten we onze Jimmy staan. We wandelen doorheen de inmiddels vertrouwde rivierbedding. Er ligt een eigenaardige constructie: een houten stelwerk met daarop een kromme ijzeren plaat met fijne gaatjes in. Vreemd. Een eindje verder wordt het duidelijker. Een vader schept grint uit de rivierbedding op de gebogen ijzeren plaat die op de houten constructie naar beneden afhelt. Korrelig zand valt door de gaatjes; stenen en kiezels rollen naar beneden. De zoon staat er een beetje beteuterd op te kijken. We mogen een foto nemen.

Een kleine groep Duitstalige toeristen onder leiding van een gids, komt ons tegemoet. We kruisen elkaar bij weer zo’n toestel waar twee mannen als bezeten grint op de plaat schoppen. De Duitse gids blijkt hier alles van af te weten. Bovendien is hij naar eigen zeggen 25 % Belgisch. Hij maakt er een erezaak van om ons alles haarfijn uit te leggen terwijl zijn groep zonder hem verder stapt.

Deze werkmannen zijn de zandrovers van Cabo Verde! Zij scheiden zand van kiezels en verkopen dat zand aan bouwbedrijven. Dat is illegaal in Cabo Verde maar de bouwwoede is (was?) zo groot dat er goed zand te kort is. Sommige zandrovers halen zelfs ‘s nachts zand van de stranden. Daar zijn verschillende problemen mee. Om te beginnen is strandzand zout. Dat zal later bij gebruik in de bouw tot problemen leiden. Bovendien zijn op deze manier al hele stranden verdwenen. Resultaat: zeeschildpadden die al honderden jaren op hetzelfde strand eieren komen leggen, vinden plots alleen maar rotsen … waar ze op sterven! Ten slotte erodeert de kust en brokkelt af, samen met de weg die op de rotsen is aangelegd. Dat hebben we inderdaad zelf kunnen vast stellen. In heel Cabo Verde zijn er zandrovers, zelfs waar het eerder woestijnachtig is, hoewel woestijnzand dan weer te fijn is voor gebruik in de bouw.

Uiteindelijk is wat deze zandrovers in “onze” rivierbedding doen, nog relatief onschuldig. Het zand is “goed” en tot veel erosie zal hun werk niet leiden. Waarom doen ze dat? Om te leven of te overleven … De twee verbeten scheppers zijn fier op hun werk. Ze poseren netjes voor de foto. De groep van de Duitse gids is inmiddels in de verte achter een bocht verdwenen. De gids rept zich verder. Ook wij stappen voort.

Een eindje verder, juist voor een watervalletje, wijst een bord ons links naar Boca Ambas as Ribeiras, uit de rivierbedding en steil klimmend. Voordeel: mooie panorama’s; nadeel: zwaar, heet, weinig schaduwplekken. Een Cabo komt zingend de berg af en begroet ons uitbundig. Twee andere toeristen – opnieuw Belgen – hebben het ook zwaar. Na meer dan een uur klauteren, stappen we aan een verlaten en vervallen huis over de bergkam. Vanaf nu is het alleen nog dalen! Maar eerst … komen we aan restaurant Joanna’s. Deze plek is op geen andere manier te bereiken dan via voetpaden. We worden binnen geroepen door de dochter van Joanna.

Er zit een grote groep Duitse wandel toeristen. Toch is er plaats voor ons, onder een rieten afdak; tafeltje met “toile cirée”. Betty bestelt een fruitsap (nadat we hier al een kwartiertje zitten, tijd is geen issue in Cabo Verde 😀). Er komt een literkan papaya-sap aan! Joanna zelf vraagt ons in het Portugees (of is het Creools) wat we willen eten – geen menukaart. “Omelette” lijkt het enige woord te zijn wat zowel zij als wij begrijpen. Dat bestellen we dan maar. Drie kwartier later komen onze borden: omelette met rijst, erwtjes, tomaten en nog een paar groenten waarvan ik de naam moet schuldig blijven. Lekker. Dan komt dessert, blijkbaar inbegrepen : lekker fruit-bord met banaan, papaya, limoen … Bij de koffie horen een soort kleine, dikke donuts met cocos. “Beignets de coco” zegt de dochter van Joanna. Alles samen de spectaculaire prijs van 1.280 $ = ongeveer 11 €. Ik rond de rekening naar boven af op 1.500 escudo. Na vele obrigado’s en obrigada’s kunnen we langs een ander pad dan deze morgen aan de afdaling beginnen. Het gaat geleidelijk naar beneden en wordt zelfs breder, zodat af en toe zelfs een aluguer passeert.

Dit pad voert ons uiteindelijk langs de zee tot in Cruzinha, pittoresk dorpje een halve kilometer van Palmeira da Cruz Ecolodge. We zijn ruim 6 uur “onderweg” geweest, waarvan 2 uur bij Joanna’s. Nu nog wat zwemmen in de infinity-pool, van het uitzicht over de oceaan genieten, aperitieven, met de nieuwe gasten babbelen (Fransen die in Barcelona wonen en werken), avondeten, ambiance …

Deel deze blogpost:

Deel deze blogpost:

Deel deze blogpost:

Deel deze blogpost:

Deel deze blogpost: