Categorie: Kroatië

Geen nabeschouwingen op deze pagina. Alleen de bezochte plaatsen op de kaart aangeduid … is inderdaad visueel misschien iets beter of nuttiger.

Iets na negen uur ’s ochtends staan we reeds in Skradin aan de ticket balie van het Krka nationaal park. “Where are you from?” vraagt de “ticket-meneer”. “From Belgium. And are you from Croatia?” Zo krijg je zelfs een lach van een Kroaat! Van aan het ticket-gebouw kan je langs de oever / het meer van de Krka-rivier naar de ingang van het park wandelen. Maar wij nemen de boot (inbegrepen in de toegangsprijs): vertrek om 10 uur, dus nog tijd voor een kava (koffie).
De hemel is bewolkt op deze 4de september. En inderdaad: tijdens de boottocht over het grote meer, druppelt het al … tot grote teleurstelling en frustratie van een Hollands meisje dat tegen haar vriend begint te zeuren over het slechte weer en dat ze daarvoor toch niet de polders ontvlucht zijn. Nog maar net zijn we in het park of er barst een ware plensbui los! Tijd dus voor een tweede kava en beschutting tegen de regen. Maar na een kwartiertje breekt een stralende zon alweer door de wolken en zien we … Skradinski Buk, een geheel van stroomversnellingen en watervallen over een lengte van zo’n 800 meter. Net zoals in Plitvice: blauwgroene meertjes, glashelder water, mos, forellen, travertijn-rotsen. Alleen: minder volk, veel bredere paden, hier en daar rustbankjes, resten van oude watermolens … Kortom: wat ons betreft veel leuker dan Plitivice! Het wandelpad brengt ons in een lus langs beide zijden van de Krka-rivier. Alles samen een wandeling van ongeveer een uur, opnieuw onder een stralende zon.

Terug aan het begin van de watervallen heb je opnieuw de keuze: boot naar Skradin of te voet. Wij kiezen voor de ongeveer 4 km lange wandeling terug langs de rand van het meer. Het pad ligt afwisselend in de schaduw en de zon en biedt prachtige “foto-ops” van het meer en de vallei … Beter dan vanop de boot.

Skradin zelf is ook een bezoekje waard met zijn kleine steegjes, middeleeuws aandoend pleintje, winkeltjes, bars …. Na een vers geperst fruitsap (voor B.) en een halve liter Karlovacki (lokaal pilsbier – voor mij) rijden we zo’n 17 km verder door een onbewoond, groen berglandschap naar Roski Slap, nog steeds een deel van het nationaal park. Een werknemer van het nationaal park in lichtblauwe polo – hij ziet er een beetje uit als Novak Djokovic, de tennisser … maar dat is een Serviër – geeft ons een plannetje en wat uitleg bij de wandelingen die je hier kan doen. De watervalletjes zijn hier veel kleiner en het is er ook nog veel rustiger dan aan de Skadrinski Buk watervallen. Een 517 treden klim naar een grottenstelsel laten we voor wat het is want … we raken stilaan uitgeteld. We kiezen voor een korte en grotendeels vlakke wandeling van zo’n twintig minuten. Terug aan de auto, zien we Djokovic nog altijd druk in de weer met uitleg geven. Hij merkt niet dat er plots een briefje van tien kuna uit zijn zak valt. Als we hem dat teruggeven is hij zeer verbaasd, weigert het eerst want denkt dat het niet van hem is of dat we hem een fooi willen geven (Kroaten nemen geen foorien aan!), maar uiteindelijk als hij beseft dat het uit zijn eigen zak komt, neemt hij het ten slotte toch aan. Lachend! Opnieuw een Kroatische lach!
Terug naar “huis” dan maar. Opvallend hier in deze streek tussen Skradin en de A1 autosnelweg: nog veel stukgeschoten en verlaten huizen. En plots zien we een groot plateau met dode bomen. De kruinen zijn verdwenen: alleen boomstompen staan nog recht. Wat een verwoesting. En dan zien we de borden waarvan sprake in mijn blogpost van 22 augustus: “Ne Prilazite”, “Niet betreden”. Mijnen. Dus toch nog …

 
Op de snelweg rijden we een onweer tegemoet. Een reusachtige zwarte wolk met twee verdiepingen tekent zich af tegen de horizon. Even denken we daaraan te zullen ontsnappen maar tevergeefs: donder, bliksem en een striemend en kletterend regengordijn waardoor je geen vijftig meter ver meer ziet. Dat zorgt er alleszins voor dat we niet indommelen achter het stuur. En hoewel we het onweer na een kwartiertje achter ons laten, blijft alles de hele verdere avond vochtig en klam. “Big time” opnieuw voor de muggen waarvan we hier al voortdurend last hebben gehad (B. vooral).
Helaas, morgen terug naar huis. Misschien nog een klein omwegje naar Trogir, middeleeuws stadje dicht bij de luchthaven van Split.
Wat we hebben geleerd over Kroatië / Dalmatië:

• Kroaten lijken wat stuurs en gesloten maar eigenlijk vallen ze best mee
• Nooit hebben we ons hier onveilig gevoeld: dikwijls nonchalant lieten we camera of handtas op terrastafeltje of -stoel rondslingeren zonder enig probleem
• Kroatië is goedkoop (1 Euro voor een espresso) en blijkbaar ook een “bestemming voor een jeugdig publiek”
• Dalmatië is een aanrader voor de waterratten, zonnekloppers en strandliggers maar natuurschoon en kultuur zijn zeker de moeite om te ontdekken!

Sibenik ligt halfweg tussen Zadar en Split. Zo’n half uurtje “bollen” vanuit Zadar. Parkeren doen we – na een klein rondje oude stad – op de grote betaalparking aan de aanlegsteiger van de veerboten. In de stad zelf is geen plekje vrij: er wordt op zijn Italiaans geparkeerd, dat wil zeggen, overal waar er plaats is en overal waar er geen plaats is! Sibenik doet trouwens zeer Italiaans aan (eeuwenlange Venetiaanse invloed). Smalle kronkelende straatjes (gezelliger dan de dambordstructuur van Zadar). Pleintjes en gebouwen zo weggerukt uit Toscane. Huizen in verschillende verdiepingen aanleunend tegen de helling tegenover de baai.
Parel aan de kroon is de Sint-Jacobs kathedraal! Ben zelf geen enthousiaste liefhebber van kerken maar deze ziet er van buiten heel origineel uit, ondanks de combinatie van stijlen. Je betaalt (een peulschil – 10 kuna) om de kerk van binnen te bezichtigen maar je krijgt wel een handige brochure in het Nederlands! Doopvont is een absolute must. En je brochure geeft ook degelijke uitleg over de buitenkant. Alleen spijtig dat de koepel (opnieuw of nog steeds?) wordt gerestaureerd op dit moment. Tijdens de zogenaamde “vaderlandse oorlog” (1991 – 1995) werd de koepel door een granaat getroffen. Een bronzen deur in de noordgevel draagt ook nog steeds de sporen van die oorlog: zeven kogelgaten!

Flaneren in de straatjes moet je doen. En vooral de minder toeristische steegjes nemen …. waar de was nog over de straat te drogen hangt en katten, ineengerold, de dag voorbij slapen. Na een stevige klim bij meer dan 30° C (maar de smalle straatjes zijn koeler) komen we bij het Sint-Michaëlsfort. Tien kuna, minder dan anderhalve Euro, volgens onze reisgids van 2015. Maar we dokken 35 kuna per persoon af! Waarom wordt ons echter al vlug duidelijk: na 2 jaar intense restauratie – met unieke integratie van moderne elementen binnenin, onder andere een amfitheater van 1.077 plaatsen! – is het fort nu opnieuw open voor het publiek. Zowel voor de restauratie als voor het unieke panorama op de stad en de eilandjes in de Adriatische zee, is een bezoek aan het fort een absolute aanrader.
Lunchen doen we op het terras van Gradska Vijecnica, voormalig stadhuis, op het plein tegenover de kathedraal. Aanbevolen: steak tartaar, een lokale specialiteit. En ondertussen een beetje “toeristje kijken” …Vanavond in de Plodine van Zadar een flesje rosé “suho” (= droog) van Sibenic gekocht … herinnering aan de meest Italiaanse stad van de Dalmatische kust.

Dobar dan (goeie dag). Zeven uur ’s morgens en we rijden reeds richting Velebitgebergte, bestemming natuurpark “Plitvice meren”. Afstand: ongeveer 150 km. En B. is in een topje en short, ik in polo en short. Maar nog maar pas zijn we over en door de bergen (tunnel van 5,7 km) of de hemel is zwaar bewolkt. Warmere kledij in vakantie-appartement gelaten = zware fout, alsof we beginners zijn. Maar misschien toch te begrijpen als je al ruim drie dagen bij stralende zon en meer dan 30° C hebt geleefd. Gelukkig ebt bij B. de stress snel weg als ze in de souvenirwinkel bij de ingang van het natuurpark een warme “polar” kan kopen, MET Plitvice logo!
Het geheel van meren en natuurlijke vijvertjes, watervallen en stroomversnellingen, rietkragen en bos is “leuk”, “interessant” en straalt op sommige plekken een wat weemoedige sfeer uit. Maar zwaar onder de indruk zijn we nu ook weer niet. Het water is kristalhelder. Tientallen en tientallen forellen – alle groottes en afmetingen – zwemmen schijnbaar zonder moeite tegen de stroming in. De meertjes kleuren blauwgroen, “turquoise”. De rotsen onder de watervallen en stroomversnellingen zien dan weer groen van het dikke mostapijt. Vlonderpaadjes laten je inderdaad de mooiste plekjes zien. MAAR: volk, volk, volk … En foto’s dat iedereen neemt! Je moet voortdurend opletten of je krijgt een selfie-stick in je ribben gepord of in je oor gepriemd. Ook ergerlijk: een foto nemen en dan met twee of drie het vlonderpaadje versperren om rustig die zopas genomen foto te bezien. Laten ze dan #%¥’!$!!# van de omgeving genieten! Of nog: als ėėnling traag met de kop in de grond over het smalle paadje van links naar rechts laveren zodat er achter jou een lange, drummende file ontstaat!

Vijf kilometer voor de kust van Zadar ligt het eiland Ugljan. En net daarvoor ligt het piepkleine Osljak waar Marino ons vandaag naartoe vaart met zijn rubberboot. Ons = B. en ik, plus een Oostenrijkse familie bestaande uit moeder, twee jonge tienerzonen en Gabriël, hun kleuterbroer (vader is bang van boten). En “de rubberboot van Marino” = gemotoriseerde dingy. Blauwe zee, helder water, zon, mooie kustlijn … Een typisch “Dalmatische-kust” ervaring.
Osljak staat niet in onze reisgidsen. Maar toch is het absoluut de moeite waard. Er zijn nog welgeteld 10 permanente bewoners maar in de zomer worden veel huizen verhuurd aan toeristen. Je wandelt er op een uurtje helemaal rond. Geen auto’s en ėėn restaurant / bar / café (de koffie is er wat “verdoeft”, naar mijn smaak) dat Lazaret heet. Maar wel prachtige panorama’s tussen de weelderige begroeiing door. Hagen van rozemarijn. Weelderige bloemen in tuintjes. Olijfbomen, naaldbomen en overal geurige kruiden. ’t Is ook een mini-natuurpark waar aanschouwelijk wordt getoond welke vier dingen je er niet mag doen (zie foto).
Vijfenzeventig meter Voor de kust van Ugljan ligt een nog kleiner eilandje – zonder naam. Ook daar meren we aan. We worden begroet door een Duitse herdershond. Dit eilandje wandel je in tien minuten rond.
In het midden op een kleine heuvel staat een pittoresk ietwat vervallen klooster. Een oude man in witte polo zit zwetend aan een openstaande deur. De herdershond, even oud?, ligt aan zijn voeten. Mogen we even binnen kijken, naar de binnenplaats van het klooster? Deels in het Kroatisch – Marino vertaalt – en deels in het Duits antwoordt de man, schijnbaar verveeld: “Ach, muren zijn muren en stenen zijn overal stenen maar werf mal ein blick hinein aber … nicht zu weit”. Is hij boos? Nee. Plots begint hij te vertellen over de geschiedenis van de abdij. Hij troont ons mee naar het kerkje waar een andere grijsaard zit te bidden. “Kijk”, zegt hij, “we zijn nog met drie franciskanen in dit klooster en dat is er nog ėėn van”, wijzend op zijn prevelende collega. Hij vertelt verder over de drie keer in de geschiedenis dat het klooster werd verwoest of compleet verwaarloosd. De laatste keer onder de communisten waarvoor hij geen goed woord over heeft. Zelf heeft hij lang in Duitsland “gewerkt” bij de Kroatische gastarbeiders daar. Als ik hem vertel dat er in Belgische kloosters bier wordt gebrouwen, troont hij ons mee naar het oudste deel van het klooster. Tussen allerlei oude rommel staan een aantal groezelig uitziende, plakkerige flessen. Kleine likeurglaasjes staan ook al klaar. Er wordt een donkerbruin drankje uitgeschonken. Straf, zoet en kruidig. “Ein altes Medizin”, volgens de pater in witte polo . De eilandjes werden vroeger als quarantaine-plaatsen gebruikt voor lepra-lijders (vandaar café “Lazaret” op Osljak) maar vandaag zijn er modernere ziektes, zoals aids, althans volgens onze gastheer. Onverwacht leuk bezoek dus. Alleen spijtig van de ontelbare kleine en vervelende muggen. Die steken alleen de toeristen zodat ze niet te lang blijven. Rara, van wie is die uitspraak?
Tijd voor wat wereldser vermaak: zwemmen! De vijvenzeventig meter vanaf dit petieterig eilandje tot Ugljan en terug (maar je kan op de meeste plaatsen wel staan). Kleine Gabriël heeft in Marino een nieuwe vriend gevonden.De Oostenrijkse tieners hebben al de hele tijd gezwommen en kwamen niet mee naar het klooster. Ze hebben honger … Lunchen aan de kade. Opnieuw een vriendelijke kelner – we gaan onze eerder gespuide mening over Kroatische kelners moeten herzien. Schotel gegrilde vis voor twee bestellen (groot! veel!), met een slaatje. Marino legt uit dat je hier nooit gehaast mag zijn in een restaurant en dat de Kroaten de kunst van het niets doen tot verfijning hebben gebracht. We zijn waarschijnlijk niet zo’n begaafde leerlingen op dat vlak …
Dan terug varen. Deze keer dobberen we rustig langsheen de kade van Zadar en kunnen we de historische stad vanuit een andere hoek bekijken. Onder andere, de statige witte universiteitsgebouwen. En na het tanken – ook voor een motorboot moet dat af en toe gebeuren – hebben de Oostenrijkse tieners de tijd van hun leven als ze eventjes het stuur mogen overnemen van Marino. Prachtige zonovergoten dag. Maar morgen moeten we dringend naar Plitvice!