7 uur: brood nodig. Ik profiteer er van om naar het “krochtje”, het supermarktje van Pomos te joggen. Zo’n twee kilometer ver. Maar hoewel Chrysta’s coffee shop reeds druk bezet is – er wordt naar mij gewuifd – is alles nog donker en stil aan ’t krochtje. Anoíxto, open, om 7u30.
Dan maar wat verder gelopen tot op een redelijk groot en breed strand. En bij diffuus morgenlicht wat foto’s schieten. Stipt om 7u30 sta ik opnieuw aan het supermarktje. Maar Einstein zegde het al: zelfs tijd is relatief, vooral en zeker in Cyprus. Hier is het ritme van het leven anders. Wachten dan maar. Een vijftal minuten later laveert een grote bestelwagen door het smalle straatje. Hij stopt bij ’t winkeltje. De chauffeur steekt de arm op ten teken van groet, ziet dat ik zit te wachten en zegt “Five minutes … Come!” OK, geduldig zijn, Cyprus ritme. Inderdaad, een vijftal minuten later arriveert de mevrouw van ’t krochtje en kan de bestelwagen beginnen lossen. Blikken, conserven, drank worden gelost en ook … brood! Ik kan terug naar “huis” joggen. Een oude bekende passeert met zijn vrachtwagentje: Pavlos, breed zwaaiend en lachend.
Het ritme van Cyprus.
Voor onze laatste dag wandelen we nog een keer naar het haventje van Pomos, langs de strandweg, precies zoals we op onze eerste dag na aankomst in Cyprus deden. Nu ze haar fototoestel terug heeft, laat Betty zich gaan. Bonte kraaien (zwart-wit) vliegen langs de strandlijn. Geen mens te zien. We blijven wat op een bankje zitten en kijken naar de zee en de golven.
Arsinoe-Marion-Polis.
Tijd dan voor wat meer actie. Polis was tot nu toe hoofdzakelijk de plek voor onze inkopen. Maar er is meer: het archeologisch museum van Marion-Arsinoe. Polis was al in het neolithicum, 11.000 v.Chr., bewoond. Later, minstens 1.400 jaar v.Chr., zou hier een stad zijn ontstaan: Marion. En nog later, in 312 v.Chr., werd Marion door ene Ptolemeus I veroverd en herdoopt tot Arsinoe, de naam van zijn zuster en van zijn vrouw. Maar uiteindelijk, in de 7de eeuw, veroverden en verwoesten de Arabieren de stad. Einde verhaal, tot het opnieuw ontstaan van Polis op de funderingen van haar verwoeste voorgangers.
Het museum is klein, toegangsprijs is ook maar 2,5 €. De collectie mooi bewaarde en/of in elkaar gepuzzelde amphoren, oude juwelen, figuurtjes, vazen, munten, beelden loont echt de moeite.
Wat flaneren in de straatjes van de kleine, oude binnenstad. Ze worden bijna integraal ingenomen door terrassen van restaurants met slechts hier en daar een occasionele klant. Het Agios Andronikoskerkje heeft een tongewelf en is beschilderd met fresco’s. Alleen is de kerk altijd gesloten behalve op zondag. Maar met de getraliede ramen open kan je toch een beperkte blik werpen op de fresco’s. En ’t kerkje is van buiten af fotogeniek en ligt in een klein parkje. Pal in het stadscenturm is de Agios Nikolaos kerk (ook klein) wel open, maar geen fresco’s.
Akourdalia (of Akourdaleia).
Nog één pittoresk dorpje moeten we afvinken: Akourdalia. Een kleine 15 km buiten Polis, opnieuw de bergen in. Er is Kato (oud) Akourdalia en Pano (nieuw) Akourdalia. Beide zien er echter even oud, even pittoresk, even mooi gelegen uit. Alhoewel, Pano geniet onze voorkeur. Hier eten we onze lunch, in de schaduw op het dorpspleintje, naast de kerk. Ongelooflijk rustig en stil. En achteraf een munt-citroen-limonade en een vers geperst sinaasappelsap in de kruidentuin van “The Herb Garden”. Heerlijk in de schaduw naast een perkje met een kabbelend fonteintje. Cyprus-ritme! De tuin lijkt wat verwaarloosd maar de nieuwe, jonge, enthousiaste en uitstekend Engels sprekende uitbaters hebben deze zaak nog maar zes weken geleden overgenomen, ” … from an old lady”. Prachtige, honderden jaren oude olijfboom naast de deur.
Nu nog wat genieten van het zwembad en de zon. Onze laatste dag in Cyprus zit er bijna op. Vanavond passeren we bij Pavlos: twee Leffes afgeven! “Beer from Belgium, from friends from Belgium”. Hij vraagt waar Lou is, de baby. Al terug in België. Dan komt hij prompt met vier overrijpe mango’s aangedraafd. Dat wordt nog smullen! De zonsondergang is een combinatie van wolken en zon. Maar uiteindelijk verdwijnt de zon van Cyprus in de zee … Nu niet melancholisch worden.
Twijfelachtig of iets van dat Cyprus-ritme lange tijd zal blijven hangen. Maar wat niet zal verdwijnen zijn de herinneringen aan een leuke reis in een gastvrij, sympathiek land en … in leuk gezelschap!
Sas efcharistó, Kypros!
P.S. Update 11 september 2017: i.v.m. onze 12-dagen vermiste bagage beslist TUIfly vandaag – nadat we alle aankoopbewijzen voor “artikelen eerste noodzaak” (toiletgerief, e.d.m.) aangetekend hebben opgestuurd – om ons 91,04 € te betalen als compensatie. TUI, Discover your luggage.
Is de naam onuitspreekbaar, dan is het klooster allercharmantst. Gebouwd rondom een kerkje is het koel en rustig in de kloostergangen. Een vroom oud vrouwtje bezemt devoot het binnenpleintje. Het gebouw ligt ook nog eens op een hemelse plek. Ze biedt weidse panorama’s op de omliggende heuvels met … wijngaarden! En het cafeetje met terras ernaast heeft bovenop dat uitzicht ook nog zalige frappé (schuimend Cypriotisch koffiedrankje dat ijskoud moet gedronken worden). Genoeg spiritualiteit nu: we bezoeken het even verderop gelegen dorpje Panagia.
In het uiterste noordwesten van Cyprus ligt Akamas, een woest natuurgebied wat je eigenlijk alleen maar met 4 x 4 kan doorkruisen. En dan nog … We rijden Akamas binnen langs de Baden van Aphrodite. Vandaar wordt de weg onmiddellijk grint, zand, rotsen met diepe voren en grote bulten. En bovendien stijgend! In ski-termen zou je van zwarte piste spreken. In alle bescheidenheid, je moet iet of wat ervaring hebben als 4 x 4 chauffeur, een goede dosis lef, en dan nog … wat geluk kan nooit kwaad. 
Blue Crane reisverhalen. 